De Godslastering tegen de Heilige Geest
Enkele jaren geleden schreef ik een artikel over de godslastering van de Heilige Geest. Ik wil hier graag het artikel wat opfrissen door er enkele zaken aan toe te voegen.
Veel mensen vragen mij wat nu precies godslastering tegen de heilige Geest is? Godslastering tegen de Heilige Geest is wanneer iemand Gods barmhartige verrichtingen veroordeeld en dit toeschrijft aan het kwaad en misleidende geesten, terwijl deze verrichtingen duidelijk van de Heilige Geest zijn. De beste voorbeelden die we hebben zijn de volgende in de Heilige Schrift in Mat. 12; 22-32 en Marc. 3: 22-30. Toen Jezus het wonder deed aan de dove en bezeten man, hem genas, zeiden de Farizeeën die Hem haatten over deze barmhartige daad: “Deze man drijft alleen duivels uit door Beëlzebub.” Jezus’ antwoord was dat Hij deze daad deed door de kracht van de Heilige Geest. Hij zei: “Iedere zonde en godslastering zal de mensen vergeven worden, maar lastering van Geest zal niet vergeven worden. Als iemand zich kant tegen de Mensenzoon, zal het hem vergeven worden; maar wie zich kant tegen de Heilige Geest, zal geen vergiffenis verkrijgen, noch in deze, noch in de komende wereld.” En in het Marcus Evangelie: “Alle zonden zullen aan de mensen worden vergeven, maar als iemand lastert tegen de Heilige Geest, krijgt hij in eeuwigheid geen vergiffenis; hij is bezwaard met eeuwig blijvende zonde.” Dit was omdat ze zeiden: “Een onreine geest is in Hem.”
De vruchten van de Boodschappen van Waar Leven in God en de vruchten van het apostolaat zijn overvloedig, en voor de meeste mensen die ze grondig bestuderen is het duidelijk dat de Heilige Geest hun Auteur is. Dit betekent dat mensen die de Boodschappen van Waar Leven in God belasteren, ondanks het feit dat ze op de hoogte zijn van deze tekenen van de Heilige Geest, godslastering tegen de Heilige Geest riskeren.
De Boodschappen van Waar Leven in God werden mij gegeven om op te schrijven, niet op basis van mijn keuze maar op die van God, en nadat ik tegen Hem ‘ja’ had gezegd begon ik in alle uithoeken Zijn Boodschap te verkondigen en iedereen op te roepen tot bekering. Ik zou niet in staat zijn geweest om deze enorme taak zelf te doen als het van mij uit was gekomen, maar al de tekenen tonen aan dat de Boodschappen van God komen. (Zie: www.tlig.org/nl) God Zelf zorgt voor Zijn werken en dit is waarom Zijn Boodschap, ondanks verraderlijke obstakels, niets anders doet dan verspreiden en groeien.
De Boodschappen hebben nu de vier hoeken van de aarde bereikt, zich verspreidend zoals Hij voorzegde, van een beekje tot een rivier en van een rivier overstromend in een oceaan. Niemand kan God bestrijden. Er zijn vele evidente tekenen, bijv. hun krachtige groei ondanks obstakels, de veelheid van bekeringen en de hernieuwing van de ziel, ongelovigen beroeren tot bekering, etc., zijn tekenen van Genade dat de Boodschappen van de Geest van God komen. Er zijn duidelijk wonderen van genezing verricht door dezelfde Geest en die zijn waargenomen. Toch negeren mensen nog deze duidelijke vruchten en verkiezen het risico om de zonde tegen de Heilige Geest te begaan. Dus laat ons voor een ogenblik kijken naar enkele voorbeelden uit de geschiedenis van de theologie en in het bijzonder de mystieke theologie die dit gevaar onderschrijft.
Om te beginnen, er is een interessante referentie in een nieuw boek dat is uitgekomen onder de naam: “Christian Prophecy” – the Post Biblical Tradition” (Christelijke Profetie – de Post Bijbelse Traditie), geschreven door Prof. Niels Christian Hvidt (en gepubliceerd door Oxford University Press) waarin de toenmalige Prefect van het CDF (Congregatie voor de Geloofsleer), Kardinaal Ratzinger, nu Paus, de inleiding heeft geschreven. Het boek is gebaseerd op Prof. Hvidt’s doctoraat proefschrift waarin hij in detail het doel van Christelijke Profetie verduidelijkt, waarom er behoefte is aan profetie terwijl we de Heilige Bijbel hebben, en hoe ware en valse profetie te onderscheiden. In het hoofdstuk getiteld: “Prophecy in the Early Church” (Profetie in de Vroege Kerk), schrijft Prof. Hvidt het volgende, met verwijzing naar de vermaningen in een belangrijke bron van de Vroege Kerk, de Didaché:
De Didaché waarschuwt fel tegen het veroordelen van hen die de tekenen dragen van de Heilige Geest, want dit kan godslastering tegen de Heilige Geest betekenen – de enige onvergeeflijke zonde. 240 Profeten werden zo hooggeacht dat de auteur van de Didacé de gelovigen vermaant de ware profeet niet te veroordelen: “En je zult geen enkele profeet verleiden die in de Geest spreekt of hem veroordelen; want iedere zonde zal worden vergeven, maar deze zonde zal niet vergeven worden.” (13:10) Zoals G. Schöllgen terecht opmerkt, het veroordelen van de authenticiteit van profeten is een noodzakelijke, maar bijzondere lastige zaak, want profeten “hebben tot hun beschikking een gave van goddelijke origine, welke, in principe, ongevoelig is voor menselijk oordeel.” (241) Dit houdt in, elke persoon die zich tegen een ware profeet uitspreekt riskeert te zondigen tegen de Heilige Geest, daar de ware profeet spreekt door de kracht van de Heilige Geest. Hierin ligt een ernstige consequentie van profetie voor hen die belast zijn met onderscheiding: degene die zich tegen de ware profeet uitspreekt, spreekt de ware Geest van God tegen. Maar dit betekent niet dat profeten niet getest mogen worden.” (Blz. 86 in het boek van Prof. Hvidt).
De woorden van de Eeuwige Vader aan de Heilige Catherine van Siena waren de volgende: "Door deze en andere zonden vervallen mensen in vals oordeel, zoals ik u hieronder zal uitleggen. Zij worden onophoudelijk geschandaliseerd door Mijn Werken, welke allemaal juist zijn, en allen worden verricht in de waarheid door liefde en barmhartigheid. Met dit vals oordeel en met het gif van afgunst en hoogmoed, werden de werken van Mijn Zoon geschandaliseerd en onjuist beoordeeld, en met leugens zeiden Zijn vijanden: “Deze man werkt door de werken van Beëlzebub.”
Dus goddeloze mensen, staande in eigenliefde, onzuiverheid, hoogmoed en hebzucht, geworteld in afgunst, en in
perverse roekeloosheid met ongeduld, geven altijd aanstoot aan Mij en aan Mijn dienaars, die zij veroordelen huichelachtige deugden te praktiseren, omdat hun hart verrot is, en, omdat zij hun smaak verwend hebben, goede dingen zijn in hun ogen slecht en slechte dingen goed, dat wil zeggen, wanordelijk leven lijkt in hun ogen goed te zijn.
De Heilige Simeon, bekend als de Nieuwe Theoloog, schreef: “Broeders en vaders, daar het meest heilige orakel van de Verlosser zegt: “Iedere zonde zal de mens vergeven worden, maar hij die lastert tegen de Heilige Geest zal niet vergeven worden, noch in deze eeuw noch in de komende”. Laat ons dan onderzoeken: wat is de laster tegen de Heilige Geest? De laster tegen de Heilige Geest is Zijn werkzaamheden toewijzen aan de tegengestelde geest, zoals Basil de Grote zegt. Hoe doet iemand dit? Wanneer iemand in één van zijn broeders wonderen tot stand ziet gebracht worden door de Heilige Geest of een andere goddelijke genade – dat is: wroeging, of tranen, of nederigheid, of goddelijke kennis, of een woord van wijsheid van boven, of iets anders dat door de Heilige Geest geschonken wordt aan hen die God liefheeft – en zegt dat dit afkomstig is van het bedrog van de duivel. Maar hij lastert ook de Heilige Geest die in hen werkt, die zegt dat zij, als zonen van God die geleid worden door de goddelijke Geest en de geboden van hun God de Vader uitvoeren, bedrogen worden door duivels. Dit is wat de oude Joden destijds tegen de Zoon van God zeiden.”
De Heilige Silouan de Antoniet – van de Berg Athos - schreef: “Door ‘niet te aanvaarden’ (de genade die door onze Heer aan iemand is gegeven), beschermt de Christen zichzelf tegen het gevaar om demonische machinaties te houden voor Goddelijke inspiraties, en waardoor ze dus “aandacht zouden geven aan dwaalgeesten en doctrines van duivels”, en goddelijke eer geven aan duivels. Met “het niet verwerpen” vermijdt men een ander gevaar – namelijk, het toeschrijven van goddelijke actie aan demonen en zo te vervallen in “het lasteren tegen de Heilige Geest”, zoals de Farizeeën, die verklaarden dat Christus “geen duivels uitdreef, maar Beëlzebub, de prins van de duivels. Het tweede gevaar is vreselijker dan het eerste, aangezien de ziel gewend kan geraken aan het afwijzen van genade, het te verafschuwen, en zo gewend raakt aan het afwijzen van God, waardoor zij zichzelf definieert op het eeuwige niveau, zodat haar zonde “niet vergeven zal worden, noch in deze wereld, noch in de volgende wereld.” Terwijl, daar waar de ziel prompt haar overtredingen herkent, door berouw redding ontvangt, want geen zonde is onvergeeflijk behalve de zonde waar geen berouw over is.”
Als iemand het moeilijk vindt om een privé of profetische openbaring te aanvaarden, wiens vruchten wijzen op de Heilige Geest als zijnde de Auteur, dan is het het beste dit zo te laten, zoals de Didaché argumenteert. Zij zouden moeten gehoorzamen aan wat Christus zegt in de Heilige Schrift en niet oordelen, (Mat. 7:1-2) maar eerder zeggen: aan de vruchten van de boom zul je het herkennen, zoals Hij zei in Mat. 7:18-20.
Het is ook duidelijk dat Christus geïrriteerd raakt over het ongeloof van de mensen en in het bijzonder wanneer zij de gaven van Christus belasteren, gegeven aan een uitverkoren zielen. Christus had de Heilige Gertrudis gevraagd Zijn woorden aan haar bekend te maken en te publiceren, maar zij twijfelde uit angst voor ongeloof en laster. Hij zei toen tegen haar: “Voor wat betreft die harten die zo slecht zijn dat zij Mijn gaven lasteren, mogen hun zonden op hun eigen hoofd neerkomen, terwijl jij onberispelijk blijft…” In Marc. 16: 14 staat geschreven: “Later verscheen Hij aan de elf, toen ze aan tafel waren, en Hij verweet hun hun gebrek aan geloof en hun verstoktheid van hart, omdat ze geen geloof geschonken hadden aan hen die Hem in leven gezien hadden.”
Omdat sommige mensen erg bezorgd worden over deze zonde (daar ze niet vergeven wordt), voegt Fr. John Abberton het volgende toe, om te verklaren waarom juist deze zonde niet vergeven wordt – “namelijk omdat de persoon die ze begaat koppig blijft en geen vergeving zoekt. Strikt genomen kunnen alle zonden vergeven worden, maar deze, omwille van haar natuur, kan het niet omdat het geen, wat de Kerk beschrijft als: finale onboetvaardigheid bevat, hetgeen de weigering betekent om vergiffenis te aanvaarden en het besluit om koppig te blijven. Deze zonde kan ook begaan worden door iemand die Gods Barmhartigheid afwijst en in wanhoop vervalt over het gered worden (zoals Judas).”
Natuurlijk zijn er veel meer voorbeelden van de Kerkvaders en de theologen betreffende Godslastering, zowel als van andere begaafde zielen tegen wie Jezus sprak en die nog niet officieel gecanoniseerd zijn door de Kerk, maar hun uitspraken verschillen niet van de bovengenoemde Heiligen die ik aangehaald heb, en van wat Jezus zei tegen de Farizeeën.
Vassula | 
