Fr. René Laurentín

Reactie op de tegenstanders van Vassula

“Vassula is één van de meest gebalanceerde en transparante zieners die ik ken. Ik zou zelfs geneigd zijn om te zeggen dat ze op een zeer bevredigende manier normaler, evenwichtiger is dan de meeste anderen.”

Zo schrijft René Laurentin in zijn boek 'When God gives a sign' (Wanneer God een Teken geeft), een reactie op bezwaren tegen Vassula. Hieronder zijn twee fragmenten uit het boek te vinden die gaan over twee van de meest herhaalde bezwaren.

(Voor details over het boek en bronnen klik hier)

Vassula’s huwelijksstatus

Ze is gescheiden en hertrouwd. Dat lijkt het grootste probleem te zijn. In feite is haar burgerlijke staat vandaag perfect in orde. Ze trouwde in de kerk met een Protestant (1966) in een tijd dat ze geen religie beoefende. Na een burgerlijke echtscheiding (1980) is zij op 13 juni 1981 hertrouwd. Ze dacht destijds dat het een Protestantse ceremonie was volgens de religie van haar man, maar in feite was het een burgerlijk huwelijk. Slechts een nominale Christen zijnde, zonder contact met haar Orthodoxe Kerk, wist ze niet eens dat haar hertrouwen de bron van problemen zou kunnen zijn. Toen zij zich aan haar kerk presenteerde om haar huwelijk te regulariseren, kon zelfs de eerste priester met wie ze sprak geen probleem erin zien aangezien het een gemengd huwelijk was. Maar ze stond erop om echt in overeenstemming te zijn met de Orthodoxe wetgeving. Het was toen dat zij werd verwezen naar de priester die verantwoordelijk was voor huwelijksproblemen, en hij was degene die de zaak benaderde volgens de 'wet van de economie, van clementie', die gebroken huwelijken in haar Kerk behandelt.

Het huwelijk werd gevierd op 13 oktober 1990 in de Grieks-Orthodoxe Kerk van Lausanne. Dus, volgens de kerkelijke wet zijn er betreffende haar situatie geen problemen.”

Neem er ook notie van dat Vassula hierover door de Congregatie voor de Geloofsleer werd ondervraagd. Zie haar antwoord op vraag nummer twee in het artikel getiteld: Correspondentie tussen Vassula en de Congregatie van de Geloofsleer, in het gedeelte Achtergrondinformatie.

Theologische vergissing

"De meest ernstige aanvallen betreffen de Drie-eenheid. Toen ik ze las was ik onder de indruk. Zou ik Vassula niet goed gelezen hebben, vroeg ik mezelf af? De onduidelijkheden die bestaan in alle profetische, poëtische of mystieke teksten; zelfs Bijbels, zouden ze worden verlaagd door veronderstelde fouten? Ik heb veel tijd gespendeerd om belastende zinnetjes proberen te vinden. Ze leken totaal anders in hun context, ontdaan van de verstoringen en de veranderde natuur waaraan de passie van de ketterijzoekers hen had onderworpen.

De meest gereputeerde theoloog onder Vassula's tegenstanders dacht dat hij in haar de oude ketterij had gevonden, genaamd “patripassianisme” van Noet, Epigone, Cleomene en Praxas, voor wie de Vader zelf is geïncarneerd en de Passie leed; want voor hen had hij maar één persoon, geen Drie-eenheid.

"In het originele manuscript, waarvan de editie de referenties heeft gewist om moeilijker controle over de beschuldigingen te krijgen, geeft de auteur vier verwijzingen naar de originele Engelse tekst volgens de eerste editie. NB10: 18+ (in zijn dactylografische tekst, Vassula's tegenstander citeert altijd de eerste Engelse editie: de offsetreproductie van het manuscript - niet de tweede, noch de typografische); NB 18 (NB = notitieboek); NB54: 29+; NB48: 38+.

1. Op 7 april 1987, is het niet de Vader die spreekt, wat overigens zeer zeldzaam is voor Vassula. Het is Jezus, zoals zij en haar lezers Hem altijd hebben herkend en zoals de context aangeeft. NB10:18.
   
   Wat de auteur tot verwarring heeft geleid is dat Vassula soms Jezus "Vader" noemt, volgens een titel die aan de Koning Messias door Jesaja 9:10 wordt gegeven (9:6). En als hij onze broeder is als een man, is hij Vader als God; Auteur van ons bestaan. Dus noemt hij zijn discipelen, "Mijn kleine kinderen" (Joh. 13:33). Vassula zag deze kinderlijke relatie op hetzelfde moment als broederlijk en echtelijk. Deze diverse facetten zijn zeer goed gearticuleerd voor deze getrouwde vrouw, die het menselijke plan niet verwart met het mystieke. Gelukkig, want als zij de taal van het Hooglied gebruikte: "Laat hem mij niet kussen met de kussen van zijn mond" (Hoogl. 1:2), of zelfs van bepaalde mystici die hun huwelijk met Jezus vieren, zou ze een verschrikkelijke lawine van kritiek ontvangen. Door het simpele feit dat zij het werkwoord "voelen" gebruikt om de liefde aan te duiden die zij Christus verschuldigd is of die Christus voor ons heeft, beschuldigt haar schuldzoeker haar van sentimentalisme en erotiek, behoorlijk verdrongen in zijn seksuele boventonen. Vassula is echter zonder dubbelzinnigheid. Als Jezus haar kust, is het op het voorhoofd, als een vader. Alles is zoals het zou moeten zijn, in het rijk van de opinie zoals in het rijk van de theologie. Het Christendom is nooit begiftigd met schuld, noch met het hart, noch met gevoelens.  
   
   
2. In de tweede belastende passage:
   8 November, 1987, zegt de hemelse gesprekspartner: "Mijn Kruis is op jou, draag het met liefde, Mijn Kruis is de deur naar waarachtig leven, omhels het gewillig. Zelfverloochening en lijden leiden naar een goddelijk pad.” NB18:10
   
   Het is Jezus die spreekt, en het is duidelijk, omdat hij in de eerste ‘Ik’ zegt: "Ik, (Moi) jouw Jezus." Dus waarom het toeschrijven aan de Vader, waarom op Vassula een gifpijl lanceren over Patripassianisme?
   
   
3. In de derde belastende passage is het Jezus die spreekt over zijn kruis en de context is het meest duidelijk. Het is Jezus alleen die op die dag spreekt, voor de duur van meerdere pagina's. NB54: 15+
   
   Hetgeen de inquisiteur heeft ‘toegestaan’ om de ketterij te vinden waar hij naar op zoek is, is dat in de voorgaande regels waar Jezus Joh. 12:23-25 echoot, hij het moment aanhaalt waarop Hij de aanstaande komst van Zijn "uur" aankondigt (Joh 1:22); en waar de stem van de Vader Hem zojuist had verheerlijkt (12:24-25). Maar Hij is het die vanuit de passage de stem van de Vader oproept, en niet de Vader die op alle bladzijden spreekt.
   
   
4. De aanklager geloofde dat hij in een vierde passage de onjuiste toewijzing van de Passie aan de Vader had gevonden. In feite, in deze passage, hoort Vassula achtereenvolgens de stem van de Vader; die alleen zegt: “Mijn kind”; dan deze van de Zoon: "doordring mijn wonden, eet Mijn Lichaam en drink Mijn Bloed ..." NB48:38
   
   Aanhalingstekens, sterretjes en een notitie in het manuscript onderaan de pagina geeft de verandering van gesprekspartner aan:
   
   "Nu, is het de Zoon die spreekt", zegt de notitie.
   
   De theoloog, die te snel leest, schrijft aan de Vader toe wat de Zoon zegt. Hij heeft, ongetwijfeld, het excuus dat hij met de handgeschreven tekst werkt, bezorgd om de exactheid. Maar buiten dat had hij aandacht moeten schenken aan de kleinste details om de tekst niet te vervormen."