Czcigodny Kanonik dr Gavin Ashenden (LL.B B.A,. M.Th. ,D.Phil)

SStarszy Kapelan i Wykładowca Psychologii Religii na Uniwersytecie w Sussex
Kapelan Śledczy Biskupa Chichester`u
Doradca Diecezjalny Religii Nowej Ery
Członek Generalnego Synodu Kościoła Anglii

Osobiste Refleksje z Ekumenicznej Pielgrzymki Prawdziwego Życia w Bogu z 2007r.

Każda pielgrzymka, odbywa się jednocześnie na kilku płaszczyznach: miejsca, modlitwy, oczyszczenia i ludzi. Tak też było i podczas tej pielgrzymki.

MIEJSCA

Być może jest to najbardziej natychmiastowy dostępny aspekt pielgrzymki. Zwiedza się miejsca, które były ważne w historii i doświadczeniach Kościoła oraz szerokich pielgrzymek poprzez czas i przestrzeń. Refleksje każdego na ten temat będą inne, ale dla każdego z nas jedno czy dwa z tych miejsc będzie miało szczególne znaczenie. To było coś ujmującego zobaczyć mogiły w Cappodocia, w którym Chrześcijanie ukryli się w czasach utrapień. Pejzaż był taki jakiego jeszcze nigdy nie widziałem. Ale tym co najbardziej mnie oniemiało to był dom Maryi w Efezie. Wiele ludzi mówiło o oddziaływaniu tego domu. Nie wiedziałem czego szukam, aczkolwiek w pewien sposób jaki orędzia „Prawdziwe Życie w Bogu” zmieniły mnie to otworzyły mi oczy na znaczenie Maryi, Matki naszego Pana. Idąc na pielgrzymkę trzeba wiedzieć, że mogą się rozwinąć czyjeś poglądy, wyjaśnić a czasem zupełnie zmienić. Wiedziałem, jako Anglikanin, że Ona zawsze była ważna teologicznie. Zawsze ceniłem sobie Jej tytuł Theokotos. Ale byli duchowni i ludzie, którzy mówili o ich bliskości względem Niej bardziej niż ja. Byłem tym trochę zdezorientowany i pomyślałem, że być może jest to część psychologicznego profilu, sposobu interakcji z kobiecością, może. Potem znalazłem w orędziach jak św. Maria była żywa, aktywna i zaangażowana. I zdałem sobie sprawę, że nie powinno być to dłużej prywatną sprawą, ale powinno stać się czymś o wiele bardziej silniejszym w moich modlitwach i moich relacjach z Panem. Jej dom i miejsce było czymś co nasiliło tą rozwijającą się świadomość. Było w tym miejscu niezwykłe nasycenie koloru. Powietrze było trochę połyskujące. Takie mi się wydawało. Trawa była taka soczysta, co było niezwykłe. Była taka płodna i bogata i mocna i wibrująca. Eucharystia była szczególnie radosna. Nie było to sprawą dynamiki grupy, to było wchodzenie w głębsze miejsca Boga, na sposób który jest po prostu dany. To miejsce to dało, co oczywiście znaczy, że nasza Pani to dała. Miejsce nie dawało wyłącznej bliskości wobec naszego Pana j Jego Maki, ale pokazało do jakich głębin jesteśmy wezwani. I być może dzięki naszym modlitwom i uwadze, możemy pozwolić Jej i naszemu Panu uczynić miejsca, w których się znajdujemy, szerszymi i bardziej bogatymi drzwiami do Królestwa. Od kiedy wiedziałem, że jedziemy do Izmir, Efezu, słyszałem w moich myślach echo pieśni „Wielka jest Diana z Efezu”. Jasno wynika z Pisma Świętego oraz historii, że Efez był wspaniały, w zrozumiały sposób pełny swojego własnego znaczenia. Idąc główna ulicą niezmiernie wzrósł mój podziw dla św. Pawła. Przyjść tutaj z Ewangelia i przyjąć całą jej moc, bogactwo i nienaruszalne prawo, i stać się tak zagrażającym dla nich jak opisują Dzieje Apostolskie, a także przyprowadzać ludzi do doświadczenie zmartwychwstałego Chrystusa.... co za odwaga i co za świętość. Patmos był dla mniej najbardziej poruszający. Mogła to być moja wyobraźnia ale czułem, że była rozciągnięta szara zasłona nad Turcją, i zaczęła się podnosić, jak zaczęliśmy się przemieszczać w stronę greckich wysp. Dało się to odczuwać bardziej jako coś metafizycznego, niż atmosferycznego, ale cokolwiek to było, było to prawdziwe i czymś więcej niż pogodną. Na krótko przed tym jest stałem się młodym studentem prawa, poznałem Anglikańskiego księdza, opowiedział mi jak głębokiej doświadczył odnowy kiedy przybył do Patmos i usiadł w jaskini Ś. Jana i czytał Apokalipsę po Grecku. Pewnego dnia pomyślałem, że też chcę tak zrobić. Ten dzień w końcu przyszedł, po 30 latach. To kolejna zmiana dzięki przez oddziaływanie tej pielgrzymki, związek z ostatnią księgą Biblii. W akademickich kołach teologicznych, długo zakładano, że Apokalipsa nie była napisana przez tą samą osobę, która napisała czwartą Ewangelię; że jeśli umiłowany uczeń Jan napisał czwartą Ewangelię, więc Apokalipsę napisał inny Jan. Ale moje doświadczenie Patmosu zaczęło jeszcze raz informować mój światopogląd o dynamice królestwa niebieskiego. Argumentami było to, że styl pisania, gramatyka, słownictwo, pojmowanie greckiego, jest bardzo odmienne w tych obu tekstach. Nauczyłem się teraz o sekretarzu Św. Jana, znanego w tradycji, którego nie darzy się zaufaniem na akademii. Możliwość że odpowiedzialność za to należy do kopisty Jana, który to napisał, odnowił tą książkę dla mnie jako źródło objawienia i inspiracji. Zostało to zamieszczone z powrotem na mapie teologicznej. Ale ważniejszym dla mnie wydarzeniem niż to, było moje odkrycie, że w pewnych częściach orędzi TLIG nasz Pan dość obszernie cytuje z Apokalipsy. Moje teologiczne myśli uległy zmianie. Jeśli Jezus ma racje, w takim razie muszę się mylić. Zauważyłem, że dzięki orędziom zacząłem stawać się bardziej dostrojony do nowego smaku metafor i hiperboli, którą rozpoznawałem jako akcent Ewangelii naszego Pana, a które są szczególnie żywe w orędziach TLIG. A moje wyobrażone spojrzenie na jaskinię okazało się złe! Wyobrażałem ją sobie jak tradycyjną jaskinię nad brzegiem morza, a tym czasem było jak łono jakiegoś stoku.

MODLITWA

Zaszła pewna zmiana w moim doświadczeniu koncelebrowanej Eucharystii. Pierwszym doświadczeniem było zdziwienie, że coś takiego może dziać się przed moimi oczami. Widzieć Kardynała Arcybiskupa dzieląc się z szacunkiem przewodzeniu Eucharystii z Anglikańskim Biskupem Jerozolimy, było tak wzruszające, że nie potrafię znaleźć na to słów; leczące z tak wielkiego niezrozumienie i antagonizmu. Podczas ostatniej pielgrzymki w 2005 r. widziałem te celebracje jak futurystyczne prorockie świadectwo tego co Bóg pragnie, ale które mogą stać się rzeczywistością w Kościele w odległym czasie w przyszłości. Tym razem zobaczyłem to jako coś zupełnie normalnego. Tym co częściej robiliśmy w naszym wyznaniowym pofragmentowaniu to była aberracja; naszy bycie razem wokół ołtarza było Kościołem. To było normalne. To było bardziej realne. W końcu, jak w dzień Bożego Narodzenia kiedy rodzina, która była porozmieszczana na wszystkich krańcach ziemi i nie utrzymywała ze sobą kontaktu zbyt długo, wróciła do domu, żeby zasiąść wokół jednego stołu i świętować. Nie jesteśmy Kościołem bez któregoś z nas. Pielgrzymka TLIG nieuchronnie wznosi pytanie na ile słusznym jest zawiesić teologiczne pytania, które stanowią drogę do sakramentalnej jedności. W orędziach znajdujemy, że Pan unieważnia nasze obawy o teologię. Jeśli Eucharystia byłaby celebrowana każdego dnia z różnymi obliczami Kościoła, Katolicką, Prawosławną i Anglikańską, wszystkie natchnione przez Ducha Świętego, odpowiedź staje się prosta: najpierw wokół ołtarza. Zamiast Eucharystii i sakramentalnej teologii i polityk Kościoła będącymi determinującymi sprawami, tutaj w zamian był uzdrowiony Kościół. Odnowione Ciało naszego Pana; chwała rozdzielonych nici, które zostały splecione razem ponieważ On był pomiędzy nami w chlebie i winie oraz w oddaniu, adoracji i miłości. Ta codzienna Eucharystia zmienia teologiczny punkt widzenia w przedsmak Królestwa Niebieskiego.

Fr Gavin Ashenden.

The Rev'd Canon Dr Gavin Ashenden (LL.B. B.A., M.Th, D.Phil)
Senior Chaplain and Lecturer in the Psychology of Religion at the University of Sussex,
Examining Chaplain to the Bishop of Chichester,
Diocesan Advisor on New Age Religions,
Member of the General Synod of the Church of England.