Fr. René Laurentin Interviewt Vassula

Het volgende is een uittreksel van een onderhoud tussen Fr. René Laurentin en Vassula in 1989.

Fr Laurentin: ... het is niet eens jouw handschrift meer: het is van iemand anders. En zelfs als het jouw hand is, zou een grafoloog niet wagen te zeggen dat het dezelfde persoon is.

Vassula: Ja, maar Jezus heeft mij duidelijk getoond dat dit handschrift geen automatisch schrijven is, zoals sommige mensen denken. Op een dag zei Hij mij: “vandaag zul je Mijn boodschap in je eigen handschrift schrijven, zodat zij die deze genade die Ik aan jou geef niet goed hebben begrepen, haar kunnen begrijpen, zich realiserend dat Ik jou ook de genade heb geschonken Mijn stem te horen; sta Mij toe je vandaag alleen te dicteren; luister en schrijf."

Fr Laurentin: Op dit moment toonde Vassula mij haar notitieboek waar het handschrift verandert voor de boodschap die volgt. Haar eigen, smalle en gevoelige geschrift begint:

"Vassula, de dagen zijn nu geteld;"

Deze boodschap gaat dan op twee pagina’s verder in het normale handschrift van Vassula en eindigt dan met de woorden:

"dit is voor allen die denken dat je hand bewoog door Mij zonder te horen of te begrijpen dat Ik het ben, de Heer, die jou inspireert; laat ons nu verder gaan op de manier die Ik verlang, Mijn Vassula;"

Dan verschijnt opnieuw het grote handschrift:

"Ontvang Mijn Vrede, wees alert;”

Nee, Vassula bevindt zich niet in een robotachtige mechanische afhankelijkheid. Zij wordt geïnspireerd, niet gemanipuleerd. Zij drukt haarzelf uit met een perfecte spontaniteit. Ze is vrij, kalm en vreugdevol. Het is meer een ontvankelijkheid dan een afhankelijkheid. Er is geen soort van dwang; er is eerder een ontvankelijkheid van liefde. Ik vroeg haar de zaak te verduidelijken.

Voor wat betreft deze boodschappen, is het je hand die beweegt of wordt het eerder gedicteerd in je gehoor?

Vassula: Het wordt gedicteerd.

Fr Laurentin: Maar je zei dat je hand in zekere zin werd bewogen.

Vassula: Ja, het is simultaan. In het begin leidde Hij mijn hand zonder te dicteren. Op een dag zei Hij me: “Ik zou graag hebben dat je leert naar Mijn stem te luisteren, de innerlijke stem.” En in slechts zes weken leerde Ik Zijn stem te horen. Het wordt woord voor woord gedicteerd; en soms zijn er zelfs woorden die ik niet ken. Ik moet ze opzoeken in het woordenboek.

Fr Laurentin: Zijn er zelfs in het Engels woorden die een raadsel voor je zijn?

Vassula: Ja, er zijn woorden die ik niet ken. Op andere momenten geeft Hij mij in één keer een paragraaf, en moet ik mij haasten het neer te schrijven alvorens ik het vergeet. Maar als ik het vergeet, herinnert Hij mij aan het woord dat ik overgeslagen heb. Op een dag, nodigde Hij mij uit om te gaan biechten. Ik was daar op tegen. Ik wou de zin uitvegen die ik begonnen was, maar Hij blokkeerde mijn hand. Het was alsof het potlood vastzat in een gat. Vervolgens duwde ik met de andere hand die vrijer voelde. Toen draaide het potlood gewoon in mijn hand, vloog naar de ene kant en slingerde terug in mijn hand.

Fr Laurentin: Het verschil tussen de handschriften is duidelijk. Wanneer Vassula onder dictaat schrijft, is het handschrift groot, met lange letters. Wanneer zij iets van haar zelf neerschrijft om een commentaar te geven of een punt te maken, is het haar eigen smalle, delicate, gevoelige handschrift. Buiten dit schrijft Vassula de dingen tweemaal op. De eerste keer schrijft ze snel: dan schrapt ze alles wat persoonlijk is en herschrijft de rest op een meer voorzichtige wijze.

Vassula: Wanneer ik het herschrijf, corrigeert Hij mij.

Fr Laurentin: Maar tussen de woorden teken je soms hartjes, veel hartjes.

Vassula: Dit is het symbool van het Heilig Hart.

Fr Laurentin: En wordt dit ook opgelegd aan je hand?

Vassula: Op andere momenten teken ik een vis. (Een symbool van Christus)

Fr Laurentin: Je zei juist dat God tezelfdertijd transcendent en nabij is, aanbiddelijk en intiem. Hoe breng je deze familiariteit in overeenstemming met adoratie?

Vassula: Aanvankelijk, schreef ik al zittend. Nu schrijf ik terwijl ik geknield zit voor een kleine tafel in mijn kamer met een dozijn iconen. Eerst knielde ik niet neer, toen ik werkelijk de boodschap begreep, realiseerde ik mij ook de grootheid van Christus. Hij zei tegen mij: “Vassula, verdien ik niet meer dan dat?” Sindsdien blijf ik altijd geknield.

Fr Laurentin: En hoelang duurt dit?

Vassula: Vier of vijf uren, soms zes: vier ‘s morgens en twee in de namiddag.