Een Brief van Onze Heer aan Zijn Kerk

Eerwaarde Christian Curty OFM
Priester en Exorcist, Mariale Priesterbeweging
Marseille, Frankrijk

Een Automatisch Schrift of een Hiëratisch (Heilig) Schrift?

Het is algemeen bekend dat Vassula boodschappen neerschrijft die ze onder dictaat van Onze Heer aan ons doorgeeft. Op dat moment verandert haar manier van schrijven en onderscheidt het zich duidelijk van haar spontane en alledaagse handschrift. Het persoonlijke handschrift van Vassula is normaliter klein en strak, maar ordelijk en goed beheerst door haar wil die weet wat ze wil. Bovendien wordt het beïnvloed door haar warme en zeer verfijnde persoonlijkheid, die een goed gevoel voor verhoudingen heeft. Het handschrift van de boodschappen wordt daarentegen gekenmerkt door zijn ordelijkheid, zijn helderheid, zijn regelmatigheid en een bepaalde grootsheid. Hier vervaagt de persoonlijkheid van Vassula en verdwijnt uiteindelijk achter wat op het eerste gezicht slechts een façade lijkt die een beetje stijf en kunstmatig is.

Bijgevolg roept dit vragen op bij mensen, zelfs al zijn ze positief over de boodschappen. Heel terecht vragen zij zich af wat de oorsprong en de authenticiteit van deze "inspiratie" is. Hier ligt ook de oorsprong van de achterdocht bij kritische mensen, die daarin een belangrijk argument zien om bezwaar te maken tegen de boodschappen als geheel. Zo beweren zij dat het een eenvoudige verkenning is van de psychische diepten van Vassula zelf. Deze interpretatie reduceert deze geschriften tot een fenomeen dat bekend staat als paranormaal schrijven. In dat geval zouden we niet te maken hebben met de Jezus van het christelijke geloof en een openbaring van Hem. In plaats daarvan zou het iets uit het eigen onderbewustzijn van Vassula zijn, dat geleidelijk aan het licht komt. Misschien zeggen ze zelfs dat er wellicht een andere 'geest' is, in welk geval, het slechts een kwade zou kunnen zijn.

Wat dienen we dan van dit alles te denken? Hebben we in feite te maken met een openbaring van de Heer, een brief van Onze Heer aan Zijn Kerk, of is dit gewoon een voorbeeld van wat doorgaans een automatisch schrift wordt genoemd? Is het de hand van Onze Heer die schrijft aan ons, door middel van de hand van Vassula, of eerder Vassula die voor ons beschrijft, in een staat van trance, wat opstijgt uit het diepst van haar onderbewustzijn? Wordt ze begeleid door een parasitaire geest, die we het beste kunnen identificeren, om niet bedrogen te worden, als iemand die aan ons wordt voorgesteld als zijnde afkomstig van de Heer? In het eerste geval zouden we te maken hebben met een geïnspireerd schrijven. In het tweede geval zouden we te maken kunnen maken hebben met het paranormale schrijven of automatisch schrijven.

Wat is Automatisch Schrijven?

Het is een schrijven dat ofwel paranormale verschijnselen impliceert of een soort van waarzeggerij. In onze bediening als exorcisten is het niet zeldzaam dat we tegen dit fenomeen aanlopen. De hand van iemand die zich vrijwillig overgeeft aan dit soort leiding, schrijft uit zichzelf; hij schrijft niet door een bewuste gedachte of intelligentie. In plaats daarvan beweegt hij door een onbekende kracht, die niet is onderworpen aan de wil van de schrijver. Soms, in extreme gevallen, is het het instrument zelf (een pen of potlood) dat, door enkel de aanraking van een vinger, een boodschap begint te schrijven.

De boodschap kan van een hoge literaire waarde zijn, zelfs een spirituele, of het kan neigen naar het bizarre, het belachelijke, of vulgaire. Soms spreekt het over een wereld aan gene zijde, dat een prachtig soort paradijs is, of anders kan het een aantal eenvoudige raadgevingen geven aan de schrijver, of het geeft hem een ​​opdracht voor zijn dagelijkse, praktische leven. Op sommige momenten beantwoordt het simpelweg vragen die gesteld worden, of het nu de eigen identiteit betreft: "Wie ben jij?", of dat het gaat om dingen die neigen naar het gevaarlijke gebied van waarzeggerij. Soms kan automatisch schrijven toekomstige gebeurtenissen voorspellen, die feitelijk, daadwerkelijk kunnen plaatsvinden. Zo kan het dus leiden tot valsheid; het kan ook eenvoudigweg een denkbeeldig maar plausibel verleden onthullen die de schrijver leidt naar het valse en ketterse geloof in reïncarnatie.

Laten we hier de vraag negeren over wat we het probleem van de literaire kenmerken van automatisch schrijven zouden kunnen noemen. Het is vrij ongebruikelijk dat de spreker die bijvoorbeeld claimt Lamartine te zijn, werkelijk regels schrijft van een kwaliteit waardig aan Lamartine. Want het is het onderbewustzijn van het onderwerp dat, hoewel hij enkele gedachten genomen heeft van Lamartine, enkel zichzelf uitdrukt en niet de bekende auteur.

Om in het kader van deze inleiding te blijven, laat ons hier ook even de soms ernstige risico's terzijde nemen, die zij zich op de hals halen wanneer ze zich bewust overgeven aan het paranormale verschijnsel van automatisch schrijven. Er zijn risico's op het niveau dat de persoonlijkheid gespleten wordt, aangezien het onderbewuste naar de oppervlakte stijgt, terwijl het psychologische bewustzijn in een toestand van slaap of als passieve luisteraar wordt gehouden. In extreme gevallen kan dit leiden tot een soort kunstmatige schizofrenie. Er zijn ook risico's op het spirituele niveau, waarbij een kwade geest kan profiteren van dit gebrek aan waakzaamheid bij een persoon en dan ingrijpt, en dus de controle over de persoon overneemt. Aan de ene kant resulteert dit in waanzin of in een toestand van trance; aan de andere kant is er sprake van een demonisch parasitisme! Dit zijn de twee grote gevaren waaruit het soms moeilijk ontsnappen is.

Hoe zit het met de Zaak van Vassula?

Laten we nu eens zorgvuldig zien wat er gebeurt met Vassula. Er zijn drie situaties te overwegen.

• In de eerste situatie ontvangt Vassula een "locutie" van de Heer, een innerlijk woord. Ze kan op dat moment in een kerk of openbare plek zijn. Als deze locutie een boodschap is voor iedereen, zal ze het opschrijven wanneer ze naar huis is gegaan. Het is dan dat haar hand wordt geleid door de Hand van de Heer, en de grafologische kenmerken van haar persoonlijke handschrift worden getransformeerd. Haar persoonlijke handschrift, dat klein, geanimeerd en snel is, met een lichte helling naar rechts, wordt een verticaal, overzichtelijk, rustig, transparant handschrift zonder een bepaalde emotie. In elk geval is het geen automatisch schrijven, want er is allereerst een innerlijk woord dat vervolgens wordt opgevolgd door het daadwerkelijk opschrijven van de locutie. We hebben hier niet te maken met het paranormale.

• In de tweede situatie is er een dictaat dat wordt gegeven door de Meester aan Vassula, die gewoon opschrijft wat ze hoort. Ze bevindt zich dan in de exacte situatie van iedere willekeurige secretaresse tegenover haar werkgever. Dat betekent dat ze haar persoonlijke autonomie behoudt, haar vrijheid en haar gehele contact met haar omgeving. Ze kan dus het dictaat op elk moment onderbreken; ze kan bijvoorbeeld de telefoon beantwoorden en het vervolgens weer oppakken waar ze gebleven was. Ook hier is het grafologische patroon van haar brieven niet haar gebruikelijke. In plaats daarvan is er een verticaal, rechtopstaand handschrift, dat gemakkelijk te lezen is en altijd rustig en gemeten in de ademhaling. Hoewel haar handschrift hier anders is, onderhoudt Vassula de volledige controle over zichzelf en de vrije uitoefening van haar bewuste vermogens. Ze schrijft gewoon neer, met de hand, wat zij ontvangt in een innerlijk visioen van Jezus en wat ze hoort van deze Stem die haar inspireert. Dit is dus alles behalve automatisch schrijven.

• Ten slotte, in de derde situatie, die soms samensmelt met de voorgaande, ontvangt Vassula een innerlijk licht dat wordt toegediend en het bevat geen duidelijk uitgesproken woorden. Dit is wat mystici noemen een "beweging" van de Heilige Geest (hetzij geestelijk of intellectueel), die in onze taal dient te worden overgezet met precieze woorden en zinnen en het kan verschillende uitdrukkingen vergen, die soms lang zijn. Vassula haast zich vervolgens om dit "inzicht" of "begrip" op te schrijven, dat ze zojuist ontvangen heeft op deze ingegeven wijze. Het is dan, wanneer ze begint te schrijven in haar eigen spontane handschrift, dat de Heer ingrijpt en de letters vormgeeft die door Vassula's hand worden gemaakt in het prachtige handschrift van Hemzelf, als om deze openbaring van hierboven te verzegelen. Het is dus in geen enkel opzicht automatisch schrijven. Als om ons hiervan te overtuigen gaat de Heer soms op een andere manier door. Soms zijn de boodschappen die meegedeeld dienen te worden vrij lang en is de beschikbare tijd vrij kort. Dan staat de Heer Vassula toe het dictaat in haar eigen handschrift op te schrijven, dat alert en levendig is. Dat toont heel goed aan dat Vassula op geen enkele wijze geconditioneerd is door deze manier van schrijven, noch begeleid door een "geest". Haar spirituele "ervaring" heeft dus helemaal niets gemeen met het verschijnsel van automatisch schrijven.

Het is Hiëratisch (Heilig) Schrijven

Laten we zorgvuldig kijken naar dit kalme, waardige schrijven, gemeten in zijn bewegingen en voortdurend geanimeerd door een verticale tendens. De mediane letters of de klinkers worden niet verpletterd door de lussen en staven die niettemin dominant zijn en gemakkelijk te verplaatsen in hun eigen ruimte, als dat van het dagelijks leven, hoewel ze soms een beetje opgesloten zijn in het innerlijke van woorden. Maar de tekst ademt in de ruimte waarin wordt voorzien.

Boven alles is er een voortdurende beweging van komen en gaan, die aan het geheel een oriëntatie geeft van hoog tot laag en van laag naar hoog. De tekst van het handschrift geeft een verticale vertoning in plaats van een horizontale, met een zeer duidelijk overwicht van de hoogtes. Er wordt dus niets ontkend in het diepe instinctieve leven, maar deze diepte wordt beheerst en gedomineerd door de hogere vermogens. Er is niets in dit handschrift dat is gericht op het verleden en het is, verbazingwekkend, niet gericht op de Toekomst, alsof alleen het Huidige moment belangrijk zou zijn, of liever, alsof alles Aanwezig is in één VANDAAG.

Er is geen teken van egocentrische regressie op dit moment. Niets duidt inderdaad op een terugvallen op het zelf; en de tendensen in de richting van anderen zijn discreet, licht en altijd verheffend. Er is overal een duidelijke transparantie van adellijkheid, voornaamheid en prachtige helderheid. Het enige dat belangrijk is, is deze dubbele opwaartse en neerwaartse beweging, die het voortdurende innerlijke ritme vormt. Soms afdaalt naar aardse, menselijke dieptes (hetwelk de beweging van de menswording is), en soms is er een merkbare verheffing in de richting van een superieur wezen, dat niemand minder dan de Vader kan zijn. Bovendien is er een beetje stijfheid en kunstmatigheid in dit handschrift, waarbij het, althans op het eerste gezicht, moeilijk is om een ​​menselijk temperament te onderscheiden, zo gevoelig en onderhevig aan veranderingen (zoals men die overigens in het spontane handschrift van Vassula aantreft). Hier wordt deze dimensie voortdurend omhoog gericht, gerelativeerd, en verdwijnt achter wat lijkt op een ​​masker. In feite, zoals het nu is, doet dit schrijven denken aan het Hebreeuws, dat de heilige taal bij uitstek is, waarin God tot Mozes en zijn volk sprak op de Sinaï, om aan hen hun roeping te openbaren. Dat is de reden waarom we dit schrift beschrijven als "Hiëratisch".

Wat is Hieratisch?

In het oude theater werd er door de acteur een masker gedragen om zijn menselijk gezicht te verbergen en hem te identificeren met de "passie" van de persoon die hij speelde in het drama. Dus de persoon, die over het algemeen bekend was, verdween achter wie of wat hij vertegenwoordigde. Als Vassula schrijft onder dictaat van de Heer, is er iets dergelijks in dit schrift dat we kunnen noemen "hiëratisch". Ze verdwijnt - ze wordt uitgewist achter Degene die aan ons schrijft. Laten we nog een stap verdergaan. In de liturgie wordt het hiëratische gebaar bewaard tot in het Grote Oriëntaalse (Orthodoxe) Gebed, en tot de tijd van het Concilie was dit ook zo in de Romaanse of Latijnse Liturgie. Het is een heilig, of beter gezegd, een sacraal gebaar. Het drukt geen menselijk temperament uit (die van de priester of van zijn bedienaren) waarop het beslag legt of of bedwingt. Het wordt uitgevoerd door een man van vlees en bloed, die zijn eigen karakter, zijn emoties, zijn fouten, zelfs zijn nationaliteit heeft, maar het is in de eerste plaats een goddelijk gebaar. Dat alles is betrekkelijk ten opzichte van het individu zelf en zijn sociale of geografische herkomst zou moeten worden uitgewist achter een houding die zich bestendigt op een onveranderlijke wijze door ruimte en tijd: want het hiëratisch gebaar is buiten de tijd. Het is een gebaar van God, dat wordt uitgevoerd door een mens. Een dergelijk gebaar blijft altijd hetzelfde door de wisselvalligheden door de eeuwen heen en de veranderende klimaten en nationaliteiten.

Dit is de oorzaak van haar schijnbare koudheid en stijfheid. Er is hier een risico, want als het gebaar onveranderlijk blijft, kan het misschien niet in staat zijn de Geest over te brengen en op een tak gaan gelijken waar het sap niet meer van stroomt. Dat is de reden waarom het Tweede Vaticaans Concilie de liturgische gebaren wilde revitaliseren, waardoor er opnieuw een menselijk karakter aan werd gegeven, dat naderbij staat bij onze moderne gevoeligheden, maar altijd onder de voorwaarde dat we niet vergeten dat ze bovenal heilige gebaren zijn en niet die van de media. De liturgie is boven alles een gebed en niet een theater. Het is een werk dat zowel menselijk en goddelijk is, en het is dus niet enkel een uitdrukking van onze individuele of collectieve gevoeligheid. We kunnen er niet altijd zeker van zijn dat dit tweede risico altijd zorgvuldig wordt vermeden in onze conciliaire liturgie.

Laten we nu terugkeren naar het "Mooie Schrift van de Heer”, zoals Vassula het graag noemt. Het is dus een hiëratisch schrift, met andere woorden, een heilig schrift zonder enig menselijk aspect. Het is sober en niet geïndividualiseerd, maar tegelijkertijd wordt het bekleed met zulk een majestueuze plechtigheid. Zeker kan men hier een gevoeligheid zien, maar het is allemaal gericht op het hogere. Met andere woorden, het is gericht naar de geest in de mens. Zonder rekening te houden met de rationele inhoud van de boodschap die zij overbrengt, inspireert het schrift zelf een grote vrede in ons, tot wie het gericht is, het straalt licht en sereniteit uit. Waarlijk is dit Schrift mooi en het kan alleen maar goed zijn!

Wat is de reden voor dit Hiëratisch Schrift?

De vraag blijft, waarom het dan zo is dat in deze boodschappen, die Hij toevertrouwt aan Vassula, de Heer gekozen heeft voor dit hiëratisch schrift, dat Hij, voor zover ik weet, niet in identieke situaties gebruikt. In feite, zo vele zielen ontvangen ook openbaringen van de Heer zonder deze manier van schrijven.

Allereerst, is dit echt de eerste keer dat dit is gebeurd? Men kan zich inderdaad deze vraag stellen. Is de Heilige Schrift niet per definitie een werk van God, uiteraard geschreven door mensenhanden, maar onder de inspiratie van de Heilige Geest? Het is goed om zich dit te herinneren, want in de Openbaring maakt God zelf vele malen gebruik van de met de hand geschreven Schrift om de boodschap te behouden en om hem beter te verspreiden, en vooral om hem te graveren in ons hart van vlees.

Dat is wat de profeet Habakuk overkwam, die, net als wij, verontrust was over de verbazingwekkende stilte van God aangaande de smeekbeden van Zijn volk en de overstroming door het Kwaad. Hij besloot dat: "Ik zal mijn wachtpost betrekken, ik ga op de wallen staan; ik wil uitkijken om te zien, wat Hij mij zeggen zal... Toen antwoordde Jahweh en zei: “Schrijf het visioen neer, schrijf het duidelijk op schrift, zodat men het vlot kan lezen, want het visioen, al wacht het de vastgestelde tijd nog af, hijgt niettemin naar zijn vervulling ...  als blijft het ook uit, geef het wachten niet op, want komen doet het beslist en het komt niet te laat ... de rechtvaardige echter blijft leven door zijn trouw.” (Hab. 2:1-4) Vergelijk ook in de Apocalyps met de "brief" van de Heer aan zijn zeven Kerken: “Schrijf aan de engel van de Kerk te Efeze ... " (Openb. 2:1). Merk ook deze onverwachte en zeer zinvolle onderbreking op, verderop in de Openbaring: "En toen de zeven donderslagen gesproken hadden, wilde ik gaan schrijven, maar ik hoorde een stem uit de hemel zeggen: “Verzegel hetgeen de zeven donderslagen gesproken hebben en schrijf het niet op.'' (Openb. 10:4)

Zelfs als men niet kan zeggen dat in deze gevallen God zelf aan het schrijven was door middel van de hand van Zijn profeet, zijn er toch twee gevallen waarin dit expliciet wordt gezegd.

Tenslotte, is het niet God zelf die door de hand van Mozes de Tien Geboden graveerde op een harde steen, om ze te graveren op de verharde harten van Zijn volk? De Tien Geboden werden "geschreven door de vinger van God," (Ex. 31:18), maar natuurlijk was het door middel van de hand van Mozes. Dit wordt bewezen door de woorden: "Kap twee stenen platen uit ... en Ik zal de geboden opnieuw op de platen ingriffen." Vervolgens zegt God tegen Mozes: "Schrijf deze bepalingen op schrift ... en God grifte de bepalingen van het Verbond, de Tien Geboden, in de stenen platen." (Ex. 34:1, 34:27-28). Hoewel we niet gezien hebben hoe deze twee platen werden gegraveerd door de hand van God door middel van de hand van Mozes, is het duidelijk dat het typografisch karakter van de brieven, hun 'Tekst', in de Hebreeuwse taal was, dus hiëratisch of heilig, gedepersonaliseerd. Ze waren geen afspiegeling van het menselijk temperament van Mozes. In plaats daarvan reflecteerden ze de kracht en de transcendentie van God, die niet alleen de Ene was die hen inspireerde, maar die ook heel duidelijk de auteur was; zoals geschreven staat: "God grifte ..." Tot slot, we moeten ook niet vergeten dat Jezus zelf, de God-Mens, het eeuwige Woord van de Vader, op een dag met Zijn eigen hand op de grond schreef! (Joh. 8:6) Het is duidelijk vanuit het oogpunt van het geloof dat iedere poging om hier een ​​grafologische analyse te doen alleen maar kan leiden tot gestamel over dit schrift, dat in geen bekende categorieën van geschriften ondergebracht kan worden, die onvermijdelijk beperkt zijn. Echter, het gelijkt zeker meer op het hiëratische schrift van Vassula dan op onze eigen persoonlijke handschriften, die ondergebracht kunnen worden in welbepaalde categorieën.

Een Brief van de Heer aan Zijn Kerk

Daarom, als de Heer, bij het spreken met ons, geen gebruikmaakt van het gebruikelijke snelle, emotionele en zeer ontroerende handschrift van Vassula en in plaats daarvan er de voorkeur aan geeft dit hiëratische en transcendente handschrift te gebruiken, dan heeft Hij daarvoor Zijn redenen. In alle bescheidenheid en zonder overdrijving, het lijkt erop dat ik de volgende dingen kan zeggen:

In andere boodschappen die aan andere bevoorrechte zielen toevertrouwd zijn, spreekt de Heer tot alle zielen van goede wil, soms tot bepaalde personen, soms tot gemeenschappen, of zelfs tot alle gelovigen (de herders en lammeren). Echter, hier spreekt Hij in de eerste plaats tot de herders, tot degenen die verantwoordelijk zijn voor Zijn Kerk, degenen die de Apocalyps noemt "De engel van de Kerk van ...." Het is dus EEN BRIEF AAN ZIJN KERK, zo zeer verdeeld gedurende zo'n lange tijd en nog steeds bedreigd door interne scheuringen, heel vaak veroorzaakt vanwege persoonlijke redenen in plaats van verschillende liturgische tradities of verschillende theologische scholen. Bovendien, wie zou aanspraak kunnen maken, met uitzondering van de God-Mens zelf, om in één spiritualiteit, in één enkele theologische visie, in één enkele heilige rite, het complete onuitsprekelijke mysterie van de Drie Die Eén kunnen samenvatten!

Jezus, in deze Einde der Tijden, in deze tijd van de Naties, wil ons in direct contact brengen met het feit dat Hij het echt is die met ons spreekt en aan ons schrijft. De secretaris is in dit geval van geen belang en dient uit ons zicht te verdwijnen. Dit geldt dusdanig dat zelfs haar persoonlijke handschrift, dat haar diepste wezen openbaart, moet verdwijnen achter het handschrift dat ogenschijnlijk onpersoonlijk en kunstmatig lijkt, maar daarentegen transcendent is. Net zoals de individuele persoonlijkheid van de typistsecretaresse, die wordt weerspiegeld in haar handschrift, volledig verdwijnt achter de gedrukte letters van de typemachine.

Hier is het dus de Heer die spreekt, de God-Mens. Het is Hij die door alle categorieën van het karakter of grafologische volgorde heen barst, waarin men Hem zou kunnen onderbrengen. Hij is degene die verder gaat dan al onze psychologische categorieën, al onze theologische scholen die we gebruiken om Hem te definiëren. Hij is degene over wie al onze heilige rituelen en onze diverse liturgische tradities proberen het mysterie uit te stamelen zonder ooit in staat te zijn om het uit te putten.

En Hij spreekt tot Zijn Verdeelde Kerk. Hij schrijft een brief om aan haar te kunnen aankondigen dat Zijn Terugkeer nabij is en Hij nodigt ons uit tot een bekering van onze harten tot Zijn Hart in vereniging met het Hart van Zijn Moeder door het nemen van het pad naar de Eenheid, vooral in de gemeenschappelijke liturgische viering van Pasen. Dan kan de hele mensheid geloven dat Jezus inderdaad verrezen is, de Zoon van God en de Redder van allen. (Joh. 17:21-23)

Door Zijn schrift deze hiëratische en heilige vorm te geven, zo gelijkend op iconen en het suggestieve van het Hebreeuws, de taal van de Openbaring, wil de Heer misschien iets nog diepgaander zeggen! Wenst Hij ons niet in herinnering te brengen dat Hij de auteur van de Heilige Schrift is, die onze menselijke geschiedenis verlicht en dat als wij aankomen bij het eind van deze Heilige Geschiedenis, Hij persoonlijk tussenbeide komt om het Boek van de Apocalyps te openen om het geheimenis daarin voor ons te onthullen?

Men kan niet anders dan denken aan de passage in het Boek Openbaring, die zo suggestief is over de spirituele ervaring geleefd door Vassula: "...ik hoorde achter mij een stem, luid als een trompet, die riep: 'SCHRIJF OP WAT GE ZIET IN EEN BOEK en stuur het aan de zeven Kerken ... ik keerde mij om om te zien wie mij had aangesproken. En toen ik mij omkeerde, zag ik zeven gouden luchters (de zeven kerken), ...  iemand als een mensenzoon, ... die sprak: Ik ben het, de eerste en de laatste, de levende. Ik was dood, en zie, Ik leef in de eeuwen der eeuwen. En Ik heb de sleutels van de dood en het dodenrijk ... '' (Openb. 1:10-19).

"Zalig de voorlezer en zalig de hoorders van de woorden van deze profetie, als zij in acht nemen wat daarin geschreven staat: want de tijd is nabij." (Open. 1: 3).

Ik zou willen toevoegen dat normaliter Vassula, de secretaresse, uit respect voor haar Meester, Zijn Dictaat op haar knieën schrijft. Zouden wij niet ook (althans figuurlijk) op onze knieën deze Brief van Onze Heer aan Zijn Kerk, aan de zeven gemeenten die wij zijn, dienen te ontvangen?