De Toenadering van de Engel (vervolg)

De Priester Veroordeelt de Boodschappen

Ik was regelmatig naar het seminarie gegaan om de priester te ontmoeten. Op een dag vroeg hij mij om dit fenomeen te kunnen zien wanneer ik met de hemel aan het communiceren was, en toen de communicatie begon kwam hij naar mij toe en raakte mijn hand aan om te zien of hij mij kon tegenhouden. Hij voelde onmiddellijk een soort tintelende stroom door zijn arm gaan. Hij zei niets tegen mij, maar later, daar dat elektrische gevoel de hele middag bij hem bleef, ging hij naar een andere priester in het seminarie om te vertellen wat hij beleefd had. De andere priester wist van mij af. Toen hij hem over het incident vertelde, beoordeelde hij het veeleer als afkomstig van de duivel dan van God en hij vroeg hem mij naar hem toe te brengen.

Hij besprenkelde zijn kamer met wijwater, de stoel waarop ik moest gaan zitten, de werktafel, het papier en het potlood dat hij mij wilde laten gebruiken. Ik ging erheen en hij vroeg mij "wat dan ook" op te roepen waarmee ik communiceerde en "het" te vragen te schrijven: "Ere zij de Vader, de Zoon en de Heilige Geest." Ik bad en vroeg God dit voor mij te schrijven. En Hij deed het, maar met zoveel kracht dat het potlood brak en ik het moest afmaken met een pen. De priester was woedend en tevens erg geschrokken. Hij begon mij van alles te vertellen over Satanisme, het kwaad, magie en stomme geesten, en dat de geest waarmee ik communiceerde niet Goddelijk was maar een stomme geest. Hij vervulde mij met schrik. Toen ik opstond om weg te gaan, zei hij tegen mij dat ik niet meer naar het seminarie moest komen en naar de kerk tenzij ik stopte met schrijven, tenminste gedurende enige tijd, en dat ik ook de andere priester met rust moest laten. Hij gaf mij drie gebeden om dagelijks te bidden (het gebed tot de Heilige Michaël, het Memorare van de Heilige Bernardus en de noveen tot het Heilig Hart van Jezus). Hij gaf mij ook een rozenkrans in mijn hand.

Ontredderd ging ik terug naar de eerste priester die tenminste vriendelijker was en ik vertelde hem wat er was gebeurd. Ik zei hem, dat de andere priester niet wilde dat ik hem bleef bezoeken en dat deze bezoeken moesten stoppen. Hij sloeg zijn blik neer, boog het hoofd aan een zijde en antwoordde niet. Hierdoor wist ik dat hij ermee instemde. Ik zag duidelijk en begreep dat ik, door hem niet meer te bezoeken, hem onmiddellijk bevrijdde van een enorm kruis. Ik wist nu dat ik een persona non grata was, dus stond ik op en riep hard: "U zult mij nooit meer zien in uw huis, niet voordat ik welkom ben!" En zo vertrok ik, in de veronderstelling dat ik het Katholieke terrein voorgoed verlaten had.

Ik ging terug naar huis en huilde tranen met tuiten. Mijn engel kwam om mij te troosten door mijn voorhoofd te strelen. Ik weeklaagde tot God: "Ik ben verward en mijn ziel is bedroefder dan iemand zich kan voorstellen. Ik weet het niet meer. U zegt dat U het bent, en mijn hart voelt en weet dat U het bent, maar hij zegt dat het de duivel is. Als U het bent, dan wil ik dat deze priester eens zal toegeven dat mijn communicatie Goddelijk is, en dan zal ik geloven!" God zei eenvoudig, "Ik zal hem buigen..."

De engel was erg teder voor mij. Hij verbond mijn geestelijke wonden zeer voorzichtig. Ik bad elke dag de gebeden die de priester mij had gegeven en deed precies wat hij mij gevraagd had te doen. Ik hield op het charisma dat God mij gegeven had te gebruiken en vermeed het schrijven. Daar ik in een Moslimland leefde, kocht ik een Koran om te bestuderen en met onze Bijbel te vergelijken. Op een dag, toen ik aantekeningen maakte, verscheen tot mijn verbazing de Hemelse Vader aan mij. Alleen al Zijn aanwezigheid vervulde mij met een onbegrijpelijke vreugde en Hij zei tegen mij: "Ik, God, bemin je, dochter, onthoud dit altijd, Jahweh is Mijn Naam;"

En terwijl ik het potlood vasthield, gebruikte Hij mijn hand om het op mijn notitiepapier te schrijven. Even later daalde Hij naast mij neer en weer kwam Hij zeggen, terwijl Hij mijn hand gebruikte: "Ik, God, bemin je; Vassula, onthoud dit altijd; Ik ben Degene die je leidt; Jahweh is Mijn Naam;" Dit was zo ontroerend dat ik in tranen uitbarstte. Ik was als een gevangene, verboden om tot mijn Vader te spreken, verboden enigerlei communicatie met de hemel te hebben, verboden het charisma te gebruiken dat God Zelf mij had gegeven, en verboden om deze manier te gebruiken om de Vader in de hemel te naderen. Bij al deze verboden, wie komt er om mij in de "gevangenis" te bezoeken'? Degene die mij het meest bemint! De Tederste Vader, Degene die het hele universum in de palm van Zijn Hand houdt, om mij Zijn genegenheid en liefde te tonen.