De Toenadering van Mijn Engel (vervolg)

Het Onze Vader Onderricht door Onze Schepper

Na deze ervaring, waardoor ik verpletterd achterbleef, openbaarde God onze Eeuwige Vader Zichzelf aan mij. Ik zag Hem met de ogen van mijn ziel, zoals ik gewoonlijk mijn engel zag, maar ik wist dat Hij het was en ik hoorde Hem. Ik herinner mij dat mijn reactie er een was van: "Ach, het is God en Hij kan ons nu helpen!" Daarom vroeg Hij mij: "Geloof je werkelijk dat Ik jullie kan helpen?" En ik antwoordde Hem: "Ja!" Toen herinnerde ik mij dat ik daarna naar het raam ging en tot Hem zei: "Kijk! Kijk wat er van de wereld is geworden!" Ik wilde Hem laten zien wat er van de wereld geworden was. God gaf geen commentaar maar vroeg mij het Onze Vader tot Hem te bidden. Ik bad het Onze Vader tot Hem terwijl Hij bij mij was, luisterend, en toen ik klaar was zei Hij dat de manier waarop ik het zei Hem niet beviel, omdat ik het te snel bad. Dus herhaalde ik het helemaal opnieuw, maar langzamer. Weer zei Hij tegen mij dat het Hem niet beviel, omdat ik bewoog. Hij vroeg mij het opnieuw te bidden. Ik bad het opnieuw en aan het einde zei God dat het Hem nog steeds niet beviel. Ik bad het verschillende keren, maar telkens zei Hij dat het Hem niet beviel. Ik begon mij af te vragen of Hij mij op één enkele dag alle Onze Vaders wilde laten bidden die ik al die jaren niet gebeden had! Ik was in de ochtend begonnen en nu was het avond. Opeens was Hij tevreden, want bij elke zin die ik sprak zei Hij met vreugde: "Goed!" Ik zal proberen een voorbeeld te geven om uit te leggen wat er werkelijk gebeurde:

Als je op een dag bezocht zou worden door een familielid dat je nooit eerder had ontmoet omdat hij of zij in een ander land woont, zou je in het begin de neiging hebben je afstandelijk tegenover hem te gedragen en je mogelijk formeel gedragen. Maar naarmate die dag de tijd verstrijkt zou je hem of haar meer nabij komen dan bij aanvang, en aan het einde van die dag zou je merken dat er zich een sympathie in je heeft ontwikkeld die er eerst niet was.

En dit was het geval bij mijn eerste ontmoeting met God. Toen ik het Onze Vader bad, tot God, was ik in het begin afstandelijk, maar Zijn bezoek dat de hele dag duurde veranderde mij, omdat telkens als ik dit gebed tot Hem zei, ik genoot van Zijn aanwezigheid, en de woorden die ik tegen Hem zei kregen een betekenis. Hij was zo vaderlijk, zeer teder en erg warm. De intonatie van Zijn Stem maakte dat ik mij zeer op mijn gemak voelde, zodat ik die dag op de een of andere manier, in plaats van te antwoorden met: "Ja, Heer," bemerkte dat ik zei: "Ja, Papa." Ik heb mij later tegenover God verontschuldigd omdat ik "Papa" had gezegd, maar Hij zei dat Hij dit woord had ontvangen als een juweel. Hij leek zo vergenoegd. En zo besefte ik tenslotte, dat God gevoelens had en dat Hij wilde dat ik dit gebed bad met MIJN HART.