De geschriften van Vassula Ryden

door Fr. Michael O´Carroll, CSSp

Er is over Jezus Christus in de afgelopen vijftig jaar meer geschreven dan in alle voorgaande Christelijke eeuwen. Dit immense volume aan geschriften, met zijn echo in het gesproken woord op de preekstoel en in de aula’s, vormt een onbetwistbaar getuigenis van Zijn macht; Zijn uniciteit in menselijke ervaring en de stroom van de geschiedenis is duidelijk. Een heel ander soort getuigenis met een tragische ondertoon is het feit dat, in deze tijd, meer dan twintigduizend kerken, gemeenschappen, sekten, groepen en splintergroepen Hem claimen als hun nominale centrale figuur of hun stichter. Binnen een kosmische of wereldwijde context is het opmerkelijk dat hoewel Hij een Jood, een Semiet en een Aziaat was, Hij niet veel volgers had onder Zijn eigen volk en ras en in Zijn continent. De verleiding is hier genoegen mee te nemen op een fatalistische wijze; dit opzettelijk doen zou betekenen dat men het geloof in Zijn universele missie en boodschappen opgeeft.

Zal de immense intellectuele gisting, het werk van geleerden, de zo gewenste verandering teweegbrengen, niet alleen onder degenen die Jezus niet expliciet accepteren als hun Verlosser, maar ook onder degenen die slechts weinig aandacht schenken aan Zijn leer? We hebben zoveel Christologieën gehad; er is zoveel geschreven over de “Jezus van de geschiedenis” en de “Christus van het geloof”; elk mogelijk detail en aspect van de Bijbel is nauwkeurig onderzocht; marginale disciplines zoals archeologie, de Qumran-velden, intertestamentische en Joods-Christelijke teksten zijn bestudeerd; we hebben onlangs een geheel nieuwe literatuur gehad over de meest voor de hand liggende aangelegenheid over Jezus, zijn Joodse identiteit.

Omdat ik een deel van dit literaire oerwoud door moest nemen, ben ik ervan overtuigd dat iedereen die op zoek is naar Jezus Christus en zijn genezing wil delen door innerlijke gevoelens te openbaren, serieus moet luisteren naar wat de mystici zeggen. Ik neem aan dat door het negeren van hun getuigenis, men een krachtige, verhelderende dimensie van Jezus Christus zal missen. Het is ook om Zijn mysterie te sluiten voor de oprechte aanhangers van de grote wereldreligies, waartoe we uitgenodigd zijn om met sympathie en begrip naar te kijken. Zij staan soms opvallend open voor de aantrekkingskracht van de mystiek en staan geen vervorming van de betekenis toe. Op het niveau van de geschiedenis hebben grote mystici hun tijd diepgaand beïnvloed. Jezus Christus onthult door Zijn actie op hen een psychisch vermogen dat diep, subtiel en rijk is, waarop Hij alleen rechtstreeks kan handelen. Wat geschiedenis en psychologie aangeven, wordt door theologie verduidelijkt en bevestigd.

Het is vanuit een dergelijk diep perspectief dat ik dit deel van Vassula Rydens geschriften willen presenteren. Ik zou graag willen dat mijn taal opgevat wordt als strikt theologisch, geldig en nauwkeurig, wanneer ik haar werk beschrijf als een waardevol document van mystieke ervaringen. Ongeacht de terminologie is de waarde onbetwistbaar. Anderen zoals Maria Concepción de Armida en Adrienne von Speyr hebben het dictaat rechtstreeks van de Heer opgenomen of aan een ander gegeven onder Zijn inspiratie. Het geval van Vassula is uniek omdat het handschrift rechtstreeks wordt beheerst. We hebben de transcriptie van een intens persoonlijke ervaring van Jezus Christus met de zekerheid dat Hij wezenlijk betrokken is bij het fysieke element, het neerzetten van de woorden op papier.

Lezers die het wetenschappelijke bewijs voor dit fenomeen niet hebben gezien, voor zover er bewijsmateriaal kan zijn, kunnen gerust zijn. Een deskundige grafoloog, verbonden aan het Hof van Beroep te Parijs, J.A. Munier, onderzocht het handschrift zonder kennis van de identiteit van de schrijver en vond het in vele opzichten verbazingwekkend; voor de gewone waarnemer staat het in schril contrast met Vassula’s normale handschrift.

Voor diegenen die de boodschap van Jezus in Vassula's getuigenis accepteren, stemt de inhoud van haar boeken tot nadenken, het is soms verontrustend, maar ook algeheel geestverheffend en krachtig bemoedigend. Het is gemakkelijk in te zien waarom haar boeken zoveel opvallende conversies hebben veroorzaakt. De rode draad daar doorheen is de liefde van Jezus, uitgedrukt in typerende termen, kenmerkend voor de mystiek, maar zich manifesterend als een stralende gloed, een uitstorting van het Heilig Hart van Jezus.

Ik beschouw dit als een van de behulpzaamste openbaringen, de hoopgevendste over alles wat in de laatste tijd is opgetekend. Het is waar, want de boodschapper van de Heer is de Orthodoxe Kerk, en we hebben nog nooit de taal van het Heilig Hart van deze gemeenschap gehoord. Historisch gezien is het uniek om deze reden, het is de langverwachte herleving voor Katholieken van een ideaal, een inzicht van Jezus, die eeuwenlang, vooral sinds het tijdperk van de H. Margaretha Maria, talloze heiligen en apostelen heeft doen ontstaan. Na Vaticanum II werd alles wat werkelijk een vooruitzicht, een totaalvisie van de Verlosser was, door velen vaak slechts afgedaan als "toewijding". Degenen die op betere dagen hoopten, hadden nauwelijks verwacht dat de dageraad in het oosten zou verschijnen.

De boodschap is dus een voorteken van de Christelijke eenheid, een geliefd thema en een belofte op Vassula’s pagina’s. Waar kunnen Christenen beter afspreken dan in het Hart van Christus? Hij heeft duidelijk gemaakt dat het wonder van eenheid als Zijn werk zal worden gezien.

Het is niet het eerste voordeel dat we van de Orthodoxen hebben gekregen. Tijdens het Tweede Vaticaans Concilie was het de Orthodoxe Kerk, met name een Griekse theoloog, Nikos Nissiotis, die bleef aandringen op een theologie van de Heilige Geest; zonder dit zouden de Documenten van de Raad weinig invloed hebben in hun wereld. Sindsdien is er veel gedaan om enig mogelijk verlies weer goed te maken. Het is opmerkelijk dat Jezus Vassula over de Heilige Geest onderricht, vaak spreekt Hij tot haar over Hem.

De taal die Hij tot haar spreekt, is die van de liefde. Maar Hij verwerpt de Geboden niet; de lezer wordt aangespoord om de helderheid van Zijn uitingen te vergelijken met zoveel dat wazig en vaag is in sommige populaire presentaties over het geloof. Oecumenisten kunnen er in hun voordeel ook de waarschuwingen tegen verwatering van de leer lezen; aangezien predikers het advies ter harte zouden moeten nemen om geen prioriteit te geven aan maatschappelijke bezorgdheid over de goddelijke aanspraak op aanbidding - ze moeten zich niet van God, de bron van het leven, afsluiten, noch Jezus Christus’ goddelijkheid, noch de mysteries van Zijn leven, dood en verrijzenis, minimaliseren.

Er zijn zeer kritische pagina's in Vassula's mededelingen over de huidige staat van de Kerk. Hoe kunnen we reageren op de toepassing van Apocalyps XIII in onze tijd? Ik zou zeggen met grote nederigheid, met aandacht ten aanzien van zijn realisme en met toewijding om de beloning van trouw te kunnen plukken. In de hele collectie geschriften komt naar voren dat veel troost geboden moet worden. We hebben een geruststellend woord over de vele verschijningen en visioenen die de Geest in onze tijd aan de gelovigen schenkt. We worden eraan herinnerd dat de Geest de Geest van Jezus is. Jezus zorgt voor Zijn Kerk met al de liefde van Zijn Hart, erkent haar verschrikkelijke nood en is van plan haar te vernieuwen.

Op dit punt herinner ik me een ander werk dat enige overeenkomst vertoont met dat van Vassula, de “Vertrouwelijke mededelingen van Jezus” aan Mgr. Ottavio Michelini, een Italiaanse priester van het bisdom van Carpi. Hij kreeg een heel duidelijk beeld van het kwaad binnen de Kerk, maar ook een ferme hoop dat door de voorspraak van Maria, door haar triomf over de machten van het kwaad, het rijk van Jezus zou worden gevestigd. Pius XII sprak drie weken voor zijn dood in een uitzendboodschap aan het Internationaal Maria Congres in Lourdes op 17 september 1958 de volgende woorden: “Ik wil mijn onwankelbare vertrouwen bevestigen dat het koninkrijk van Jezus door het rijk van Maria zal komen”.

Trouw aan de grote Orthodoxe traditie gelooft Vassula in de macht van Maria. Hoeveel mensen vergaten deze rijke, levende nalatenschap toen ze over Maria spraken als een obstakel voor de Christelijke eenheid! Wil de Christelijke eenheid compleet zijn, dan moet deze de Orthodoxen omvatten die nooit de Mariale theologie of toewijding zouden compromitteren. Dit werd glashelder gemaakt in de vroege dagen van Geloof en Orde door een van de meeste toegewijde leden, de reus van de moderne Russisch-orthodoxe Mariale theologie, Sergey Bulgakov.

Aangaande de toewijding aan Maria reageert Vassula op een bijzonder Katholieke vorm van vroomheid, het Onbevlekt Hart van Maria. Het Hart van Maria verenigd met het Hart van Jezus is een thema om te inspireren en aan te moedigen. Paus Johannes Paulus II die erover sprak, gebruikte de uitdrukking ‘Bondgenootschap van de Twee Harten’. Dit werd gekozen als de titel van een internationaal symposium gesponsord in Fatima van 14 tot 19 september 1986 door kardinaal Sin. Het symposium kreeg de formele goedkeuring in een speciale boodschap van de Paus, die later de deelnemers in Rome ontmoette en de volledige procedure in ontvangst nam. In deze documenten hadden gespecialiseerde theologen met een onberispelijk onderzoek de eeuwenlange voortduring van het thema gesteund, waarbij uiteraard de hoogtepunten werden genoteerd; de grote heiligen van Helfta in de middeleeuwen, de heiligen en leraren van de zeventiende eeuw in Frankrijk, voornamelijk de H. Johannes Eudes, het ontwaken van de negentiende eeuw en daarna het hoogtepunt in onze tijd, met de formele leer van de Pausen sinds Pius XII, de belofte van Fatima dat met de triomf van het Onbevlekt Hart over Rusland, Jezus’ eigen Heilig Hart tegelijkertijd verheerlijkt wordt - en zoveel andere tegenwoordige privé-openbaringen.

Ik ben ervan overtuigd dat we een verrijkte theologie van het hart binnen de Kerk mogen verwachten door een hechte en diepgaande vermenging van oosterse en westerse tradities. Het is bekend dat het idee van vergoddelijking, van de mens gemaakt naar het beeld van God, fundamenteel is voor het denken van de Griekse Vaders, vooral die van de Alexandrijnse school. In de theologische vernieuwing die voorafgaat aan de Christelijke eenheid waarnaar we verlangen, moet er serieus worden nagedacht over het Hart van Jezus, Godmens, als het middel en het model van vergoddelijking.

Een immens perspectief opent zich voor ons in de Christelijke theologie. Johannes Paulus II heeft laten zien hoe zijn filosofie van de menselijke persoon, tot op zekere hoogte beïnvloed door zijn studies in de fenomenologie, mogelijk geïntegreerd kan worden in de theologie van het hart. Op het symposium van Fatima kwamen de theologen overeen dat het met het idee van de Heilige Geest is dat de vruchtbare synthese zal worden bereikt. Er heerst hier een gevoel van diepe spirituele harmonie. Maar het veld staat nog steeds open voor theologisch onderzoek en reflectie.

Het is intussen een diepe voldoening dat Vassula Ryden, woord voor woord begeleid door Jezus, zich voegt bij het gezelschap van theologen en spirituele schrijvers die zich beijveren voor de regeneratie en vergoddelijking van de mensheid door de bemiddeling van de twee Harten. Het is een eer om het Ideaal aan te bevelen en zodoende te ondersteunen, dat zij met een heel duidelijke intuïtie en moedige openheid, met de welsprekendheid van eenvoud, soms op aangrijpende wijze voorstelt: het Ideaal dat Christus zelf is, de “Bemiddelaar en de volheid van alle Openbaringen”, zoals Vaticanum II hem noemt, Degene die het middelpunt is van al het leven en de hele schepping, want Hij is de Oorsprong, de Alfa en de Omega. In Hem zijn alle schatten van wijsheid en begrip geborgen (Kolossenzen 2:3); Hij is de eerstgeborene van de hele schepping... in wie alle dingen bestaan (Kolossenzen 1:15,17). Aan Hem, met de Vader en de Heilige Geest bewijzen alle schepselen eer door alle eeuwen heen, door de bemiddeling van de Heilige Maagd Maria Theotokos. 

19 mei 1991 - Pinksterzondag