Hedendaagse boodschappen van de Ene Grote Traditie

door Fr Peter van de Gemeenschap van de Dienaren van de Wil van God

Fr. Peter is lid van een kleine gemeenschap van Anglicaanse monniken die in Crawley wonen, VK, waarvan de oorsprong teruggaat tot 1938. Als primair focus heeft deze gemeenschap altijd de Christelijke eenheid gehad.

Boodschappen van de Traditie

Toen ik deze Gesprekken met Jezus begon te lezen, was mijn eerste reactie die van opluchting. Ze bevatten geen overdreven of excentrieke uitingen van het Christelijk geloof, zoals soms het geval is in dit soort visionaire literatuur. Sterker nog, ze leken wat hun inhoud betreft behoorlijk ‘in het midden’, zelfs orthodox. Naarmate het lezen vorderde vond de verandering plaats: Ik bleef woorden tegenkomen zoals "bekering", "berouw", "groeien in heiligheid", "liefde", "vreugde”, "vrede", "vergeving”, "verzoening", "voortdurend gebed", "de Heilige Drie-eenheid", "de Heilige Geest", “overgave". De Zaligsprekingen werden aangeroepen, evenals de noodzaak van dringend gebed, met het oog op de naderende komst van de Heer. Het geheel culmineert in een roep om eenheid en een gemeenschappelijke datum voor Pasen: 'Orthodox! Katholieken! Protestanten! Jullie behoren allen Mij toe! Jullie zijn allen Eén in Mijn Ogen', 'Buig om te kunnen verenigen '. 'verenig het Feest van Pasen omwille van Mij'. Ik vond gebeden en liefdesliederen die voor mij als het Bijbelse ‘Hooglied’ weerklonken, en de hymnen van de H. Simeon de Nieuwe Theoloog (c.950 - 1022). Delen van de boodschappen weerspiegelen de Hebreeuwse profeten (Ezechiël, Hosea, Amos) en men krijgt een intuïtief besef van hoe hun eigen woorden werden ingegeven en opgeschreven. Andere delen vertonen een mysterieuze resonantie van de Traditie in hun profetische karakter en verheven mystieke en bruilofts-liefdespoëzie: van de H. Simeon, de Nieuwe Theoloog uit het Oosten, en de H. Catharina van Siena in het Westen. Ik kwam tot de conclusie dat dit geen onbeduidende uitdrukking van geloof was: dit was alles wat mij als monnik werd geleerd. Dit was de Ene Grote Traditie en alles is door de Heer zelf ingekapseld in deze Boodschappen. Als er eerder een spoor van onzekerheid was geweest, verdween deze vanaf dat moment en ik heb nooit meer achteromgekeken. 

'Het is de Heer'

Hoe weten we dat deze boodschappen van God komen? Wanneer je ze leest, zal je ervan overtuigd raken: wat dat betreft zijn ze een getuigenis voor zichzelf. De persoonlijke bevestiging kwam voor mijzelf onverwachts vroeg, nadat ik, na het ontvangen advies te hebben opgevolgd om bij het begin te beginnen, Volume 1 begon te lezen. Ik ontdekte op pagina 8 een uitleg van de Heer zelf over Zijn Passie. Terwijl ik het las dacht ik – en het is niet gemakkelijk te lezen: Vassula zelf vertelt hoe moeilijk het voor haar was geweest om het neer te schrijven – geen mens, hoe geïnspireerd ook, had dit zo verbeeldingsrijk kunnen neerschrijven. Dit komt van binnenuit, uit het bewustzijn van de Ene die het daadwerkelijk had ondergaan. Opnieuw, op een ochtend toen ik het Evangelie voor de Lauden aan het voorbereiden was – het was uit het Evangelie van Johannes – werd ik plots door iets heel krachtigs geraakt. Ik realiseerde ik me dat de Persoon waarvan ik doordrongen was toen ik die woorden las, precies dezelfde Persoon was waarvan ik bewust was tijdens het lezen van deze boodschappen. Ik bemerkte dat ik antwoordde in de woorden van de apostel Johannes over de zee van Tiberias: "Het is de Heer!" (Joh. 21:7).

Wat is de inhoud van de boodschappen?

Vassula's eigen beschrijving van de boodschappen is een "nieuwe schrijfwijze van het Evangelie" (Brighton Conference, oktober 2003), dat wil zeggen, een frisse verklaring van het Evangelie. Wat je zult vinden, is hetzelfde Evangelie dat we horen in Mattheüs, Marcus, Lucas en Johannes, maar dan met een prompte en een hedendaagse klank.

Het is de Heer die tot ons spreekt, nu in 2004, met al de ethos en de ambiance van onze moderne wereld en cultuur. Het is wat de Kerk bedoelt met de Traditie: de Heilige Geest spreekt rechtstreeks tot elk tijdperk en cultuur door middel van gekozen instrumenten, als ook door het eigen leergezag van de Kerk. Het is het ene originele Evangelie dat aan het licht wordt gebracht, expliciet en duidelijk wordt gemaakt.

De H. Johannes van het Kruis heeft ooit geschreven dat God tot ons gesproken heeft in zijn Zoon, en aldus gesproken, heeft Hij niets meer te zeggen. Er is dus geen sprake van iets nieuws, of zelfs maar iets innovatiefs. De boodschappen zijn een Herinnering: ‘de Voorspreker, de Heilige Geest, die de Vader zenden zal in mijn naam, die zal u alles leren en u te binnen brengen al wat Ik u gezegd heb.' (Joh. 14:26)

Een gave voor de hele Kerk

Het charisma van Vassula is een gave (Grieks: charis) van God voor de hele Kerk, als we toch eens nederig genoeg zouden zijn om het van God te ontvangen. Met Gods gaven komen ook een test en een uitdaging. Allereerst zal er een echte verleiding zijn om te twijfelen. We zullen deze twijfel zowel in onszelf als in de reactie tot anderen het hoofd moeten bieden, zelfs wat betreft degenen die boven ons in de Heer zijn geplaatst. Sommigen zullen worden bewogen om aan te moedigen, maar anderen blijven misschien simpelweg stil, een gebrek aan respons. Niettemin zijn deze boodschappen niet voor een paar personen ('als men van zoiets houdt’), noch voor een bepaald deel van de Kerk, omdat ze dan van hun ware bedoeling zouden afwijken. De Heer is heel duidelijk: de boodschappen zijn voor iedereen, voor elke Christen, inderdaad voor elk mens. Een getrouwe reactie van onze kant vormt de garantie dat wat de Heer bedoelde hen te geven tot vervulling zal komen. Voor elke twijfel die in ons opkomt of ons wordt voorgesteld, zal onze vraag moeten zijn: ‘Komt deze gedachte naar mij toe vanuit Hij die de Waarheid zelf is, of is het iets in mijn oude natuur, op zoek naar een manier om zo'n uitdaging te vermijden?' Er is het altijd aanwezige gevaar om de gebeurtenis te rationaliseren, vooral in onze tijd. De Heer heeft veel te zeggen over het Rationalisme van onze tijd.

Een uitdaging voor onoprechtheid

Bovendien kan men begrijpen dat dit een uitdagend woord voor de Kerk is, niet veel anders dan dat wat Johannes in zijn Openbaring aan de Zeven Gemeenten heeft gepresenteerd (Openb. 2 en 3). Daarin roept de Heer tot zuivering van Zijn Kerk op – ‘Wees heilig, want Ik ben heilig’ – zodat het als de primitieve apostolische kerk zou worden: 'Ik ben van plan jullie allen te kleden in Mijn gewaden van vroeger en Mijn kerk op haar oude fundament te herbouwen' Er is een voortdurende uitdaging ten aanzien van alle onoprechtheid binnen de Kerk, zodat Zij een werkelijke dienaar van de wereld kan worden, het authentieke Evangelie verkondigt, en genezing en redding brengt aan de echte ziektes van de wereld. Het is soms niet prettig om te lezen. ‘Zeg aan mijn mensen dat ik geen administrateurs wil in Mijn Huis. Ze zullen niet gerechtvaardigd worden op Mijn Dag, omdat zij degenen zijn die Mijn Huis geïndustrialiseerd hebben.' De Heer maakt zich ernstig zorgen om hen 'die naar zetels en autoriteit zoeken, in plaats van naar de redding van zielen' en om alle ‘handelaren' (vergelijk Mat. 21:12-13 en gelijkenissen).

Instelling en charisma

Voor wat betreft de Kerk, het aannemen van deze boodschappen laat het eeuwenoude probleem zien van de spanning tussen de instelling en het charisma van haar leden. De H. Paulus beveelt zijn medechristenen aan: "Doof de Geest niet uit" (1 Tess. 5:19). Hij dringt er ook bij de Korintiërs op aan: ‘Wees gretig te profeteren' (1 Kor. 14:39). De profetische rol wordt niet minder als tweede geacht na die van de apostel: 'De Heer heeft ten eerste de apostelen aangesteld, ten tweede de profeten...' (1 Kor. 12:28). 'De gaven die hij gaf waren dat sommigen apostelen werden, sommige profeten ...' (Ef. 4:11). De profetische rol is niet gemakkelijk erkend of aanvaard geworden in de Kerk, zoals inderdaad ook het oude Israël er moeite mee had om die uitverkoren dienaren met de door God gestuurde boodschap te accepteren. Degenen die verantwoordelijk zijn voor de instelling zijn bezorgd om de juiste volgorde te handhaven, en toch is er de noodzaak om de uitdaging van het profetische woord te ontvangen en aan te nemen. Dit moet gebeuren als er een weg vooruit moet worden gevonden door dialoog en groei, werkend door liefde. Is liefde niet het hele hart van het Evangelie (1 Kor. 13)? 'Laat liefde aanwezig zijn in al je daden. Je liefde moet niet alleen maar woorden zijn of alleen maar praten, maar iets dat reëel en actief is.' De vraag blijft of de uitdaging kan worden aangegaan zodat een charisma niet verborgen gehouden wordt uit vrees voor de gevolgen.

Troost en kracht van de hemel

Deze boodschappen zullen een versterking zijn voor iedereen die zich afvraagt hoe God recente worstelingen in de Kerk en in de hedendaagse wereld bekijkt. Want het is juist die wereld van oorlogen, hongersnood, onderdrukking, abortus en ecologische onevenwichtigheid die we in deze boodschappen tegenkomen. Dezelfde Heer die eertijds sprak tot de Hebreeën, en zijn Evangelie verkondigde aan het hele menselijke ras door zijn Zoon, spreekt tot ons met precies dezelfde urgentie en mededogen, zoekende om binnen te dringen. ‘Laat de liefde het belangrijkste zijn in jullie leven, laat de liefde jullie wortel zijn. Wees je bewust van jullie gedachten, oordeelt elkaar niet.' De boodschappen zoals hun 'ouder' het Evangelie, confronteren ons met de unieke uitdaging van het Christelijk geloof. Dit is de uitdaging om "het woord (de wil) van God te horen en het te doen". 'Leef de boodschappen' is een voortdurend refrein van de Moeder van de Heer. De oproep is die van onze gemeenschappelijke doopsroeping, te groeien in heiligheid en in al haar bijbehorende elementen: vergeving, verzoening, vrede, nederigheid, voortdurend gebed, deze gezindheid (armoede van geest, zachtmoedigheid, genade, zuiverheid van hart) die de Heer van ons vraagt om de zegeningen te kunnen verkrijgen (Zaligsprekingen) die Hij voor ons wenst. Het is een uitnodiging om een man of een vrouw in Christus te worden waarin we gedoopt zijn: een verenigd persoon in het Lichaam van Christus, de plaatselijke kerk waartoe wij behoren. Dat en niets minder zou de voltooiing en vervulling van deze "openbaring" van God zijn.

Father Peter CSWG