Oecumene en Spiritualiteit

In november 2001 werd Vassula uitgenodigd voor een officieel symposium over de oecumene in een plaats genaamd Farfa, even buiten Rome. Het werd georganiseerd door de Zusters van de H. Birgitta. Vassula was er om vanuit een leek het gezichtspunt van de eenheid te vertegenwoordigen. Elke deelnemer moest gedurende een uur spreken, waarop een debat met vragen volgde. Het hele comité bestond uit Rooms-katholieken en Lutheranen. De Katholieke Bisschop van Zweden was er, evenals vele theologieprofessoren en Monseigneurs en andere geestelijken. Het vierdaagse symposium had vele sprekers die allemaal theologen en geestelijken waren, uitgezonderd Vassula.

Toen Vassula haar toespraak had afgerond en wachtte op vragen die zouden worden gesteld en een debat dat zou beginnen, was de theoloog die het symposium leidde aan het huilen. Hij zei toen: "Deze preek over eenheid die we zo even hebben gehoord, was de meest vurige preek die ik ooit in mijn hele leven gehoord heb. Daarom wil ik niet dat er nog vragen worden gesteld, want dit was een profetische stem die sprak en wanneer het profetie betreft, luisteren we en voeren we uit wat van ons gevraagd wordt.

Gods Roepen tot Zijn Volk
door Vassiliki Rydén

Heer, ik bid zoals u hebt gebeden: Mogen wij allen één zijn, zoals de Vader is in u en u in Hem, zodat de rest van de wereld kan geloven dat het de Vader was, die u gezonden heeft. Daarom bidden wij ook voor de schapen die niet tot uw schaapskooi behoren, dat ook zij uw stem zullen horen. We bidden dat de wereld van u gaat houden, vanaf nu en voortaan. Amen.

Inleiding

Eerst en vooral dank ik onze Heer voor deze spirituele bijeenkomst, want het is een genade gegeven door God voor ons allen, ons mogelijkheden gevend om Zijn Koninkrijk uit te breiden en ons dichter tot verzoening brengend. Dus elke fijngevoeligheid van onze kant voor het herstel van het wankelende huis van Christus, raakt de Heer diep. Elke stap in de richting van een geestelijke eenheid, en de hele hemel verheugt zich! Elk gebed opgedragen voor het herstel van Christus' Lichaam, en de toorn van de Vader vermindert. Elke bijeenkomst in Zijn Heilige Naam voor eenheid, en Zijn zegeningen worden uitgestort over hen die aan deze bijeenkomsten deelnemen. Hiervoor geef ik glorie aan God, die ons nooit in de steek laat.

In dit uur wil ik graag een inleiding met u delen over de rol van een leek in de Kerk en vervolgens drie thema's. Het eerste thema gaat over metanoia, de vrucht van nederigheid die leidt tot verzoening en eenheid, de tweede gaat over onze zonde van verdeeldheid, en de derde gaat over de rol van de Heilige Geest die ons naar eenheid leidt.

Toen ik deze uitnodiging om te spreken over een oecumenische spiritualiteit ontving, was ik terughoudend om mijn bijzondere ervaring met God onder woorden te brengen. Ik durfde geen geclassificeerde 'spiritualiteit' te formuleren op basis van mijn eigen intieme "gesprekken met Christus." In plaats daarvan zal ik het aan de vrijheid van God laten, die de profeten optilt en die sprak en Zichzelf openbaarde "op velerlei manieren" (Heb. 1:1), om weer Zijn boodschap over te brengen door middel van een zwakke hand, een lidmaat van Christus' Lichaam. In die zin is wat volgt een ander soort van getuigenis van de mystieke traditie van de Kerk. Daarom, wat u in dit uur hoort is geen academische theologische redevoering, simpelweg omdat ik geen theoloog ben, maar een levend voorbeeld van een lekengetuige voor de eenheid toen God mij tot Zijn dienst riep.

Ik kom zelf uit de Grieks-Orthodoxe Kerk. In ons boek over de Leer van de Orthodoxe Kerk, boek I, gepubliceerd in 1997 door de heer Trembelas, staat op blz. 79 geschreven: "Openbaringen worden gedefinieerd als een daad door God, waardoor Hij Zijn redelijke wezens verwittigt over de mysteries van Zijn bestaan, aard en wil, op basis van hun beperkte intellectuele capaciteiten..." enz. Het is de moeite waard om blz. 78 te lezen waar de noodzaak beschreven wordt van God die zelf Zijn volk leidt. Er zijn veel meer verwijzingen naar de rol van de leken in onze Orthodoxe Kerk, maar de beperkte tijd belet ons om ze hier in detail te bestuderen.

Het is ook bekend dat het Tweede Vaticaans Concilie onderstreept heeft hoe belangrijk het is dat de leken bijdragen ​​aan de verspreiding van het Goede Nieuws door de verschillende gaven die God schenkt aan Zijn Kerk. In Lumen Gentium verklaart het Concilie duidelijk dat de leek deelneemt aan de profetische dienst van Christus. Christus vervult dit profetisch ministerie, niet alleen door de hiërarchie maar ook door middel van de leken. Dienovereenkomstig richt Hij hen beiden op als getuigen en voorziet Hij hen van het besef van het geloof en de genade van het woord (LG 35). Elke lekenpersoon heeft een rol te spelen in deze dienst van het Evangelie, naar het charisma door God aan hem is gegeven en door deze aan hem geschonken gaven, tegelijkertijd is hij de getuige en het levende instrument van de zending van de Kerk zelf: "...verleend naar de maat van Christus’ gave." (Ef. 4:7). Het is daarom duidelijk uit wat de kerken afwegen, dat de leken een zeer belangrijke in de wereld rol te spelen hebben en dat de charisma’s die de Heilige Geest aan zijn mensen verleent altijd bestemd zijn ten dienste van de gemeenschap en voor het welzijn van de Kerk.

Vanaf het begin van deze oproep benaderde onze Heer mij door genade met koninklijke vrijgevigheid, zich tot mij richtend met poëzie, daar godsdienst en deugd Zijn zoete conversatie was met mij gedurende deze laatste zestien jaar. Zonder enige verdienste werd ik geroepen en ik antwoordde. De Heilige Schrift zegt: "Ik geloofde, en daarom is dit de reden waarom ik spreek." (2 Kor. 13) Vervolgens werd ik door de Heer gevraagd om Hem te erkennen, en door Hem te erkennen liet Hij mij Zijn Kruis van eenheid zien.

Eén van de eerste bevelende woorden van Christus voor mij waren de volgende: "Welk huis is belangrijker, jouw huis of Mijn Huis?” Ik antwoordde: "Uw Huis, Heer." Toen zei Hij: 'Doe Mijn Huis herleven, verfraai Mijn Huis en verenig Mijn Huis." Ik was aangeslagen door hulpeloosheid en ik voelde mij ellendig. Ik klaagde: "Ik weet niet hoe ik dit alles zou moeten doen. Ik weet niets." Christus zei toen: "Blijf niets, Ik wil een niets en in jouw nietigheid zal Ik mijn gezag, mijn macht laten zien en dat Ik Ben, dus sterf aan jezelf en sta toe ​​dat mijn Heilige Geest in je ademt." Vanaf toen vroeg Hij mij met Hem te gaan, doch pas na vele spirituele vuren te hebben ondergaan. Op deze manier ontving ik het zaad van God, zonder enige verdienste. Er staat geschreven: "Een mens kan zich niets toe-eigenen, tenzij het hem vanuit de hemel gegeven is." (Joh. 3:27)

Dit werk van de Heilige Geest is gedrukt in elf volumes en vertaald in 40 talen. (Gepubliceerd onder de algemene naam van: Het Ware Leven in God). In deze spirituele geschriften zien we hoe God ons mogelijkheden geeft om perfect te zijn en in staat te zijn om vergoddelijking te bereiken door middel van Zijn goddelijkheid en god door participatie te worden. De vruchten van dit werk zijn talrijk, want zij zijn ook afkomstig van de Heer en al het goede komt van de Heer. Het is de moeite waard één van hen te vermelden. Vandaag de dag bestaan over de hele wereld ​​meer dan duizend oecumenische gebedsgroepen die werden gevormd door middel van deze geïnspireerde geschriften genaamd het "Waar Leven in God”. Deze oecumenische gebedsgroepen bestaan ​​uit verschillende kerkgenootschappen die samenkomen om te bidden voor de eenheid en de verzoening van de kerken. Vanuit deze groepen zijn negen liefdadigheidshuizen opengesteld om de armen en behoeftigen te voeden. Ze worden Beth Myriam genoemd, dat betekent Huis van Maria. Er zullen anderen in de nabije toekomst geopend worden, door de genade van God, en zij zullen ook actief worden.

Door Gods genade ben ik tot nu toe uitgenodigd in zestig landen om van de grote werken van de Heer te getuigen. Dit werd gedaan in meer dan 700 bijeenkomsten, met Rooms-Katholieken, Orthodoxen en diverse andere kerken. Ik kon niet weigeren om mij tot onze andere broeders en zusters te richten die geen Christenen zijn. Onze Heer opende ook een deur voor de niet-Christenen, en ik werd geroepen om mij tot de Joden, maar ook de Hindoes, Moslims en Boeddhisten te richten, die, na het Woord van God tot hen te hebben gericht, hun vrijheid vonden en zich verzoenden met de Drie-ene God, vragend om het Sacrament van de Doop. Want Christus had hiervoor tot de Vader gebeden en gezegd: "Niet alleen voor hen bid Ik, maar ook voor hen die door hun woord in mij geloven." (Joh. 17:20)

In maart 2000 heeft de Heer ons toegestaan ​​om samen te komen in Zijn geboorteplaats Bethlehem. 450 mensen kwamen van heinde en ver; ja, uit meer dan 55 landen en uit 12 verschillende kerken, naar een ​​internationale bijeenkomst van gebed voor de vrede en eenheid. We verzamelden als één enkele familie. We hadden 75 geestelijken bij ons, ook uit 12 verschillende kerken, maar ook andere geestelijken uit het Heilig Land, die hoorden van deze gebedsbijeenkomst en zich bij ons voegden. Deze oecumenische gebeurtenis werd gecoördineerd door enkele Joden en Palestijnen die waren geraakt door de geïnspireerde geschriften van “Waar Leven in God". Zij geloofden in de verlossing van Christus en Zijn heilsplan in onze dagen en namen het vrijwillig op zich om deze bijeenkomst te organiseren.

Als men weet hoe in onze dagen Palestijnen en Joden elkaar bevechten, dan is hun verzoening een teken van de kracht van de Heilige Geest, die zich bij deze twee landen aansloot om te werken voor een bijeenkomst voor vrede tussen de verdeelde Christenen. Zoals de Heilige Schrift zegt: "Gerechtigheid is een vrucht van de vrede en slechts wie de vrede nastreven zullen haar oogsten." (Jac. 3:18) Dit is een les voor ons allemaal.

Om al deze geestelijken verschillende gewaden te zien dragen, alhoewel allemaal Christen, de ene naast de ander, glimlachend, met elkaar delend en onderling geen onderscheid makend, deelnemend aan de gebeden en de Liturgieën, dat was uiteraard een triomf voor onze Heer. We leefden en hadden een voorproef van wat de eenheid tussen Christenen op een dag zal zijn en we geven glorie aan God. Voorafgaand aan de toespraken en de inleidingen hadden we alle geestelijken op een rij geplaatst om in ​​processie te gaan. Het was geweldig. Sommigen hielden iconen vast, anderen standbeelden van het Heilig Hart en een standbeeld van de Maagd Maria; de Madonna werd warempel vastgehouden door een Lutherse predikant en hij was er erg trots op. Anderen hadden wierook, weer anderen hadden kaarsen, Grieks-Orthodoxe geestelijken droegen rozenkransen om hun hals, die waren uitgewisseld met hun kruisen en de Panagias (de Maagd) met de rozenkransen van de Rooms-Katholieke geestelijken, en terwijl ze liepen werd een Byzantijnse hymne gezongen van het Kyrie eleisson.

Er werden toespraken over de eenheid gegeven door geestelijken van verschillende kerken. Hun toespraken weerklonken alsof ze uit één mond en één geest voortkwamen. Tijdens hun toespraken ervoeren we het grote verlangen om onderling één te zijn. Ook was er een ontroerend moment toen een aantal geestelijken van verschillende kerken op het podium waren en een Rooms-Katholieke priester op zijn knieën viel en rondging de voeten kussend van alle andere geestelijken, vragend om te worden vergeven. Door deze spontane daad van nederigheid werd een Koptische priester tot tranen toe bewogen en deed hetzelfde en kroop naar de voeten van zijn broeders in Christus om ze te kussen. We keken ernaar en zagen de dorst die de leken en de geestelijkheid hebben voor de eenheid. Maar we voelden tegelijkertijd de grote wonden die onze verdeeldheid heeft gecreëerd aan het Mystieke Lichaam van Christus, en dit is de reden waarom we ons zo blij en getroost voelden met het ervaren van deze oprechte daden van nederigheid en verzoening. Was het een officiële bijeenkomst geweest, en waren wij functionarissen van de Kerk geweest, en als wij de macht en het gezag hadden gehad, dan hadden we daar ter plekke de eenheid verwezenlijkt en het vervolgens aan de wereld verklaard.

De meesten van ons zijn deze de verdeeldheid moe, omdat het niet volgens onze wet van liefde is. Christus is nog vermoeider om deze verdeeldheid van ons aan te zien. Het gejuich en de toejuichingen van vreugde van al deze naties die met elkaar werden verbonden, een beroep doende op een volledige eenheid, legde bloot dat de verdeeldheid onder de Christenen niet alleen een zonde is maar ook een misdaad. Maar, ik zeg u, de grootste misdaad van alles is dat de data van Pasen gescheiden zijn. Hoe goed zal het zijn als we allemaal gezamenlijk uitroepen: "Christos Anesti", in één stem en allemaal op één dag. We zeggen allemaal: "Uw wil geschiede op aarde zoals in de hemel..." Welnu, wat weerhoudt de functionarissen van de Kerk ervan om de Wil van God te doen en hun verzoening te verklaren, als de leken en priesters rondom de wereld al in een eenheid leven? De Eenheid is gisteren begonnen... we zagen het... we leefden het... we verheugden ons er in, en we willen het net zo graag als dat de Heilige Geest het wil. Jezus Christus verenigde ons door Zijn bloed met elkaar, dus hoe kan men deze eenheid ontkennen? "Want Hij is onze vrede, Hij die de twee werelden één gemaakt heeft, en de scheidsmuur heeft neergehaald, door in zijn vlees de vijandschap, de wet der geboden met haar verordeningen te vernietigen. Hij heeft vrede gesticht door in zijn persoon uit de twee één nieuwe mens te scheppen." (Ef. 2: 14-15) Hoe kunnen we “nee” zeggen tegen God, als Hij ons wil verenigen? Zou het zijn omdat onze harten zijn verhard? Zijn we de woorden van de Heilige Vader vergeten toen hij zei: "De elementen die ons verenigen zijn veel groter dan die ons verdelen?" Dus we zouden moeten deze elementen nemen en ze gebruiken om de weg naar een volledige eenheid te effenen.

De genaden die we tijdens die dagen in het Heilig Land ontvingen waren ontelbaar. Een Grieks-Orthodoxe Archimandrite van het Patriarchaat van Jeruzalem hoorde dat wij er waren, riep alle 450 mensen tot zich en nodigde ons allemaal uit naar de Heilige Grafkerk, en op een andere dag naar de Berg Tabor, om aanwezig te zijn bij de Liturgieën en zelfs om deel te nemen aan de vooraf geheiligde gaven, mochten wij dit willen en mits wij geloofden in de Heilige Tegenwoordigheid van Jezus in de Heilige Communie. Er waren zo vele momenten van vreugde, om Orthodoxen, Lutheranen, Katholieken, Anglicanen, Baptisten, etc., samen de Rozenkrans te zien bidden, allemaal dicht bij elkaar en zich niet terugtrekkend omdat dit gebed zogenaamd alleen gebeden zou worden door de Rooms-Katholieken. Integendeel, we maakten geen onderscheid. Het Rozenkransgebed verbindt ons samen en de uitstelling van het Heilige Sacrament voor aanbidding zelfs nog meer, want we knielden voor onze Heer neer en voelden hierin de Eenheid, dat wij inderdaad de zonen en dochters van de Allerhoogste zijn, want iedereen was geraakt door de Geest (Rom. 8:14), en als kinderen uit één gezin, samen, zij-aan-zij, waren we één en niet de ene tegen de andere, want de geest van differentiatie was niet meer onder ons. Gedurende deze momenten beseften we dat we leefden door genade en niet door de wet. (Rom. 6:14) Onze harten waren met elkaar verbonden, en in Christus' Tegenwoordigheid voelden we ons werkelijk verenigd in de geest en in Gods liefde. Sterker nog, op deze momenten hadden we één geest en één hart, allemaal verenigd in het Hart van Christus. Later zeiden alle geestelijken dat wanneer ze terug naar huis zouden gaan, zij deze geestelijke eenheid zullen blijven bevorderen en zullen getuigen aan hun broeders wat zij leefden en wat zij hadden gezien, zodat ook zij zich verheugen in één Heer.

Van wat wij vergaarden tijdens onze pelgrimage van eenheid in het Heilig Land, ervoeren wij dat gebeden sterker waren dan onze toespraken en dialogen, want nauwelijks hadden we onze mond geopend om samen te bidden en onze gebeden werden al verhoord en werden beantwoord. Net zoals de Heilige Vader destijds in oktober 1986 de vertegenwoordigers van de grote wereldreligies naar Assisi uitgenodigde om te bidden voor de vrede, de ene naast de andere, zouden wij die lijn moeten volgen en veel meer dit soort ontmoetingen van interreligieuze dialoog in de toekomst moeten bevorderen.

En tot slot, na deze inleiding, zal ik ingaan op mijn eerste thema, dat gaat over metanoia.

God Roept Op tot een Diepe Metanoia, de Vrucht van Nederigheid die Ons Leidt naar Verzoening en Eenheid

Wij, de mensen van de kerken, moeten beseffen dat we leven in een constante zonde, de zonde van onze verdeeldheid. "Elk rijk dat innerlijk verdeeld is, vervalt tot een woestenij; en geen stad of huis, in zichzelf verdeeld, houdt stand." (Mat. 12:25). Zelfs als deze verdeeldheid niet rechtstreeks van ons kwam, maar van onze voorvaderen, houden wij het nog steeds in stand zolang we verdeeld blijven. We kunnen niet zeggen dat God er tevreden over is dat de herders nog steeds gescheiden zijn. We kunnen ons niet verwaardigen over eenheid te spreken zonder een metanoia te ondergaan en de twee grootste geboden van God in praktijk te brengen. Het zal zijn alsof we een huis willen bouwen zonder eerst de funderingen te leggen. De fundamenten van eenheid zouden nederigheid en goddelijke liefde en de bekering van ons hart moeten zijn. Want hoe kunnen we geloven dat we eenheid kunnen bereiken als we ons niet bekeren en volledig de twee grootste geboden leven die zijn gebaseerd op de wet van de liefde? De zaden van eenheid zouden voortdurend gezaaid worden in een dor en onvruchtbaar land, en geen zaailingen zouden in dat soort dor en onvruchtbaar land ontkiemen, hetwelk de hardheid van ons hart vertegenwoordigt. We moeten gaan neerzitten en ons afvragen: “Bekijken we de eenheid wellicht vanuit onze eigen geest, en is dit het wellicht waarom we nog steeds van elkaar gescheiden zijn, of zijn we ernaar op zoek zoals de Geest van God het wil, maar zijn wij het er niet mee eens?"

Dit is de reden waarom, met de vreze des Heren in het achterhoofd - wetende dat God weet wat we werkelijk zijn - een ware metanoia de eerste en belangrijkste stap is die nodig is om ons te voorzien van het nodige licht om ons allen te leiden naar een geestelijke eenheid. Deze metanoia die nodig is, is een enorme kracht an sich die ons zal omvormen en vruchtbaar zal zijn. Dus laten we rijk zijn aan armoede, net als de priester die op zijn knieën viel, huilend, en de voeten kussend van zijn broeders die behoren tot de andere kerken, om vergeving vragend. Laat ons op deze zelfde manier bekeren in nederigheid.

We moeten de oude stenen in onze harten omverschoppen, stenen van intolerantie, trots, gebrek aan vergevingsgezindheid, ontrouw, verdeeldheid, gebrek aan liefde, en in onze harten Christus' Kerk reconstrueren, door elkaar in ons hart te erkennen, God toestaan meer in ons te zijn om ons zijn vrede te brengen. Er moet een kenosis aan God gegeven worden vanuit een diepere metanoia, zodat God ons rijkelijk zal vullen met zichzelf, dan zullen we “een welkome gave zijn, geheiligd door de Heilige Geest.” (Rom. 15:16) Zoals we weten geeft God zichzelf onophoudelijk aan ons om onze ziel in leven te houden, maar na onze metanoia zal God zichzelf aan ons openbaren in macht en genade, en terwijl Hij de verlangens van Zijn Hart zal uitdrukken, toont Hij ons hoe de sleutel tot eenheid te gebruiken. Een metanoia zal ons niet alleen naar een bekering van het hart leiden, maar er zal een totale transfiguratie plaatsvinden, omdat metanoia de poort is die zielen uit de duisternis naar het licht leidt. Daarom, tot op de dag van vandaag, kunnen we niet zeggen dat we in het licht wandelen omdat we nog steeds verdeeld en versnipperd zijn; als we niet tot het licht zijn toegetreden, hoe kunnen we dan Gods goddelijke Wil zien om vooruitgang te boeken in de eenheid, en weten op welke wijze Hij dat wenst? Hoe kunnen we onze weg voelen en waar we lopen als we ons nog steeds in het donker bevinden? Als we niet opschieten zal die kleine flikkerende vlam die in ons overblijft uitgedoofd raken. We moeten ons haasten en al onze vooroordelen opzijzetten en in plaats daarvan olie afnemen van de voorraden van nederigheid en liefde om deze flakkerende vlam te verlevendigen in een levende toorts.

Maar dan zou elke kerk bereid moeten zijn om te sterven aan haar ego en haar onbuigzaamheid, en vervolgens door deze daad van nederigheid zal de aanwezigheid van Christus in hen schijnen. Iedere kerk moet een onophoudelijke bekering ondergaan en zich vastklampen aan Christus en aansluiten bij Zijn liefde voor de mensheid. Met deze daad van nederigheid zullen de mislukkingen van de kerken, in het verleden en heden, worden weggewassen en de eenheid zal worden bereikt. Zodra we onze stem temperen zullen we Christus' stem gaan horen. Alleen als we ons hoofd buigen zullen we toestaan ​​dat het hoofd van Christus gezien wordt en niet het onze, alleen wanneer we onszelf helemaal verlagen, zal Christus in staat Zijn om ons op te heffen om Zijn glorie te zien. Er staat geschreven: "Vernedert u voor de Heer en Hij zal u verheffen." (Jac. 4:10) Dan, en alleen dan, zullen we in staat zijn om Gods goddelijke Wil te kennen, want Hij zal Zijn macht demonstreren na ons tot niets te hebben gebracht, en Zijn heilige aanwezigheid zal door de woestijn van onze ziel stromen als een rivier, ons helend. Dan, wanneer onze gezondheid hersteld is, zal onze ziel ons verbieden terug te vallen en het gif te absorberen van onze zielige verdeeldheid. We zullen maar één verlangen hebben en dat is om te dorsten naar de pure levengevende vloeistof die leven geeft. Bovendien zal deze zuivere heldere vloeistof ons niet alleen genezen, maar we zullen ook overvloeien van genade en liefde. Na aldus de Heilige Geest een vrije doorgang in ons te hebben gegeven, zal Hij gemakkelijk bij ons binnenvallen en ons overdadig overstelpen met Zijn licht, ons een totale metamorfose gevend, ons transfigurerend in een hemel.

De Heer permitteerde mij een keer om Hem deze woorden te horen zeggen: "Als je mijn Heilige Geest toestaat om bij je binnen te vallen, kan Hij je ziel omvormen van een woestijn in een tuin waar Ik mijn rust kan hebben in jou. De Heilige Geest kan je ziel omvormen in een paleis, waar ik koning kan zijn en over je kan regeren. De Heilige Geest kan je ziel omvormen in een hemel en in deze hemel zul je mij verheerlijken." Om eenheid te bereiken moeten we een transfiguratie ondergaan en zolang we het niet bereikt hebben om één Beker rondom één altaar te delen, dan bewijst dat dat deze gedaanteverandering binnenin ons nog niet heeft plaatsgevonden, omdat we nog steeds gefragmenteerd leven. Dus laten we deze metanoia ondergaan en toestaan dat deze transfiguratie door de Heilige Geest plaatsvindt. Zonder deze gedaanteverandering zullen we niet in staat zijn door te dringen in de diepten van God, om God te zien en Hem te begrijpen. Deze visie van de Godheid zal ongetwijfeld onze harten samentrekken tot één. In de ervaring van het visioen van God zal ook onze ziel beseffen hoeveel we Hem beledigd hebben met onze verdeeldheid. Dit zal als een acte van zuivering of een klein vonnis zijn, maar ook het begin van ons nieuwe leven in de ene Christus.

In deze gedaanteverandering zullen we ontdekken dat, hoewel we nog steeds onder de mensen zouden zijn, zal onze geest in de hemel zijn; en hoewel ons lichaam onder de mensen zal bewegen, zal onze ziel en geest gevangen zijn genomen in de goddelijke Wil, gevuld met de edelheid van Gods licht, als een engel wandelend in de hoven van de hemel, tussen de heiligen en engelen, één geest wordend met het Goddelijke. Dan zou het "Onze Vader" gebed verwezenlijkt worden, omdat Zijn Koninkrijk zou zijn gekomen en Zijn Wil zou worden gedaan op aarde zoals in de hemel. Vanaf dan zouden al onze ondernemingen perfect en zonder enige fout worden gedaan, omdat ze goddelijk en naar Gods geest zouden zijn. We hebben geleerd dat onze geest nooit uit zichzelf kan opstijgen naar de hemel, maar het is alleen God die haar kan optillen naar de hemel, met grote vreugde Zijn mysteries onthullend. Hadden we gereageerd op de smeekbede van Christus, dat "we één mogen zijn", of we hadden gereageerd op Zijn oproep door gehoorzaamheid aan Zijn oproep te tonen, dan zouden we vandaag Zijn Beker rondom één altaar delen en we zouden zeggen: "Ik ga met God en regeer nu met hem."

De Kerk moet geconsolideerd worden en eenheid is de enige hoop voor de consolidatie van de Kerk. Zoals het nu is, verliest de Kerk haar glans door haar zwakte, tot het punt dat zij niet eens meer uit zichzelf overeind kan blijven ​​en uit zichzelf de olie en de helende zalf uit de bron van het leven kan putten, dat is de Heilige Geest. In haar angst haar schatten te verliezen, maar vooral haar identiteit, en ik zou zeggen vooral onze Orthodoxe Kerk, heeft zij niet alleen de ramen gebarricadeerd, maar ze zorgt ervoor dat de deuren zorgvuldig vergrendeld zijn, zich niet realiserend dat haar interieur schimmel heeft verzameld. Uit haar angst verbiedt ze dat genade naar binnenstroomt die haar onbevreesd tot eenheid en verzoening kan leiden. Iemand die handelt uit angst en ervoor zorgt dat ramen en deuren zorgvuldig geblokkeerd zijn, is meestal bang voor inbraak van hun waardevolle spullen. Maar het is niet alleen de Orthodoxe Kerk; de andere kerken gedragen zich ook op deze wijze. Waarom zijn ze bevreesd en isoleren zij zichzelf? Waarom barricaderen sommigen nog steeds hun deuren? Heeft Christus niet de heiden en Jood verzoend en hen er samen toe aangezet om één Christus te aanbidden? Heeft Christus niet de sluier in tweeën gescheurd, die God en mens scheiden, het schepsel en de Schepper verzoenend? Heeft Christus niet de poorten der hel verwoest en de geesten bevrijd? Dus wat zou Christus meer gedaan kunnen hebben dan wat Hij niet heeft gedaan? Waarom dan barricaderen de kerken tot op de dag van vandaag nog steeds zichzelf en bouwen muren om deze verdeeldheid in leven te houden? Als zij zich alleen van hun angsten zouden ontdoen, hun onbuigzaamheid en hun achterdocht, dan zouden we vandaag niet praten over de eenheid omdat we de Heilige Eucharistie al rondom één altaar zouden vieren.

Als de kerken in staat zijn om voorbij te gaan aan de negatieve obstakels die hen scheiden, obstakels die volgens de Schrift tegen de vervulling zijn van eenheid van geloof, liefde en aanbidding onder ons, dan zal Christus, trouw aan Zijn belofte van het vrijgeven van een tijd van vrede in de hele wereld. Deze vrede zal elk wezen in het Mystieke Lichaam van Christus trekken, Zijn woorden vervullend die Hij ons gegeven heeft in Zijn gebed tot de Vader, toen Hij zei: “opdat zij allen één mogen zijn zoals Gij, Vader, in Mij en Ik in U: dat ook zij in Ons mogen zijn opdat de wereld gelove, dat Gij Mij gezonden hebt." (Joh. 17:21) Deze smeekbede van Christus tot de Vader, voor ons om één te worden, intoneert duidelijk dat de gehele schepping bewogen zal worden tot een geestelijke eenheid en niet een eenheid door een ondertekend verdrag. Maar zo'n spirituele eenheid waardoor de hele schepping wordt bewogen, kan niet gedaan worden zonder dat de Geest van God de mensheid met Zijn macht begiftigt. De Heilige Geest moet dan nieuwe apostelen oprichten om de wereld te gaan evangeliseren en het geloof van de hele wereld in Christus trekken. Gezien onze blijvende verdeeldheid zou ik zeggen dat de Kerk haar zwakte in dit opzicht heeft laten zien.

Toch, ondanks onze ellende, vanwege onze menselijke mislukkingen, ambities en ons onvermogen om onszelf kleiner te maken en te verzoenen om eenheid te bereiken, zal de Heilige Geest van de genade het hier niet bij laten. Christus' liefde voor de mensheid dwingt Hem in onze dagen helemaal vanuit de hoogte naar ons toe te buigen met Zijn Kostbaar Bloed om deze onvolkomenheden te bedekken. De Heilige Geest kent onze zwakheden en mislukkingen, zodat men niet kan zeggen dat de Heilige Geest ophield met het uitgieten van Zijn genaden; Hij is daar, een hoop lawaai makend, zodat op het einde zelfs de doven die zichzelf gebarricadeerd hebben, Hem zullen horen en eindelijk de deuren van hun hart openen; en degenen die dood waren zullen tot leven komen. Van opgehouden te hebben bestaan ​​zullen ze eens te meer zijn.

Eén van de genaden die de Heilige Geest ons in onze tijd geeft Zijn nieuwe apostelen, die worden voorbereid door God om vanaf hun lippen de woorden van God uit te gieten, deze woorden echoënd. Maar als onze geest en ons hart niet gemakkelijk kunnen worden geraakt en het niet horen, dan is dit misschien omdat we te technisch en helaas te rationalistisch zijn geworden. In deze technische omgeving wordt de genade van Christus bezoedeld als ook de eenvoud van een spiritueel leven in God. Dit is de reden waarom het belangrijk is dat de Orthodoxe Kerk in het bijzonder, maar evenzo de andere kerken, de Heilige Geest vrijuit in hen een verrijzenisadem laat blazen. In deze verrijzenis zullen zij opstaan ​​en zich realiseren dat evangelisatie een noodzaak is om de wereld, die zo vervreemd is van God, te verzoenen. Een ontkerstende samenleving evangeliseren is ook een middel om mensen van elk ras en geloof terug te laten keren naar God en aan te zetten om God’s aangezicht te zoeken. Elk schepsel op aarde zou kunnen profiteren en na zich te hebben overgegeven aan God zal de Heilige Geest de rest doen en alle obstakels uitroeien die de weg naar een volledige geestelijke eenheid belemmeren.

God vraagt ​​van ons een verandering van binnenuit. Er zijn sommigen die zouden kunnen zeggen: "Maar wij hebben ons altijd aan de wet van de Kerk gehouden en eraan gehoorzaamd ..." Het is niet genoeg om je aan de wet van de Kerk te houden en hieraan te gehoorzamen. Onze onbuigzaamheid veroordeelt ons. Vaak spreken we over de wet, maar we dragen hem niet in ons hart. Het hart van de wet is liefde; maar zo vaak leven we naar de letter van de wet, maar we verwaarlozen het om naar het hart van de wet te leven. We verwaarlozen vaak de zwaardere zaken van de wet, die liefde, genade en een goed geloof zijn.

We moeten bereid zijn om meer samen te bidden, want gebeden worden verhoord en beantwoord, terwijl dialogen slechts gesproken woorden en formules zijn. Dat betekent niet dat we onze conferenties en discussies moeten afschaffen, zoals ik al eerder gezegd hebt, geheel niet. Maar wat is belangrijker voor ons, de letter of de Geest? Als we zeggen: de letter, dan zullen we werken als beheerders in de omgang met Gods zaken en we zullen niet gerechtvaardigd worden, noch zullen we ooit iets bereiken, want het zal hetzelfde zijn als zeggen tot de Geest: "Ik ben geen kind meer en ik kan zelf lopen.” De letter zal dus de Geest doden en we zullen echte beheerders worden die alleen stapels papier verschuiven en elke bijeenkomst met een leeg hart verlaten.

Dus wat is belangrijker: de wet of de Geest? Als we de wet zeggen dan veroordelen we al onze broeder die naast ons zit en die tot de andere kerk behoort, terwijl hij ons reeds zal oordelen en wij van elkaar zullen te horen krijgen: "We staan in de volle waarheid en wij zijn de degenen die gelijk hebben." En opnieuw fragmenteren wij Christus en opnieuw zullen we niets bereiken. Als we beginnen met de leer en de inhoud ervan, dan zullen we daar uiteindelijk weer opnieuw eindigen, misschien nog wel meer gescheiden en gefragmenteerd, nooit het essentiële bereikend. Hiermee bedoel ik niet dat we de leer moeten schenden, want de leer is het bestaan ​​van de Kerk. Maar als we de Heilige Geest toestaan ons te leiden, in plaats van dat wij de Heilige Geest leiden, dan zal de Geest de letter en de wet verlevendigen en Hij zal ons de ware leer tonen, dat Jezus Christus het enige werkzame bestanddeel in ons is ondanks onze verschillen in leerstellige terminologie. Voor deze daad van naastenliefde, hebben we een intense armoede van de geest nodig en een overvloed aan vrijgevigheid. Dus laten we onze leerstellige dialogen beginnen met de Heilige Geest. Laat Hem degene zijn die ons bij de hand leidt om ons in ons hart te tonen dat de essentie van de leer gebaseerd moet zijn op liefde, opoffering, verlossing en een totale onthechting.

Onze Zonde van Verdeeldheid

Als we verdeeld en verscheurd zijn geraakt, is dit het gevolg van onze intolerantie tot elkaar en onze geest van trots. We hebben het onderscheidende teken van het geloof verjaagd, welk de goddelijke liefde is, daar Christus over de deugd van de liefde zei: "Hieruit zullen allen opmaken dat gij mijn leerlingen zijt: als gij de liefde onder elkaar bewaart." Toch is het de liefde van Christus die Hem dwingt tot het aanwenden van grenzeloze barmhartigheid voor onze verdeeldheid, deze verdeeldheid die deze dorheid en hardheid van het hart over ons heeft laten komen, de Kerk verwoestend en een algehele geloofsafval voortbrengend in de Christelijke wereld. De wereld van vandaag, afvallig als zij is, heeft geen plaats voor God, omdat zij in beslag wordt genomen door een soort zelfrealisatie. De wereld van vandaag weigert om eer te geven aan God en we leven in een tijd waarin al het goede in kwaad wordt omgezet. De Christenen worden onophoudelijk ontkerstend vanwege onze verdeeldheid, of ze gaan voortdurend in de fout. Kijk om je heen en zie: het ene deel van de Kerk is verblind door hun rationalistische geest. Zolang zij een beroep zullen blijven doen op hun eigen geest zullen ze in het donker blijven wandelen. Zij blijven hun wetten verkondigen in plaats van de wet van God. Zij zullen proberen om de Traditie van de Kerk te veranderen in menselijke franjes en analogieën, zonder de Waarheid die in Christus is. We moeten bidden voor die Christenen die Goddelijkheid van Christus gemakkelijk ondermijnen, door de Kerk te plunderen, niet alleen van haar iconen, standbeelden en kostbaarheden, maar ook van de werkelijke Tegenwoordigheid van Christus in de Eucharistie. Als ze Christus verkondigen als Koning en glorieus Zijn macht bevestigen, Zijn vrezende macht verkondigen, voor Hem lof zingen, Zijn Almacht erkennen en Zijn machtige wonderen, moeten we hen vragen waarom Christus voor hen een steen des aanstoots wordt als het gaat om de grootsheid van Zijn Goddelijkheid in Zijn Tegenwoordigheid in de Eucharistie? Tenzij zij Zijn Goddelijkheid zien met geestelijke ogen, zullen ze blijven als een doezelende man die nooit iets begrijpt van wat je hem vertelt.

De Heer stond mij toe om van Hem de volgende woorden te horen: "Ik ben de Opperste Hogepriester over heel mijn huis, dit huis dat de mensen meedogenloos verdeeld hebben door hun gebrek aan liefde; dus, moet ik blijven toezien dat mijn huis verdeeld wordt en in een dergelijke rebellie en niet ingrijpen? Aan Mjjn Eucharistie wordt steeds minder en minder belang gehecht. Dat elk ras moge weten dat mijn vlees en bloed afkomstig zijn van mijn Moeder; Mijn Lichaam komt uit de allerheiligste Maagd, uit zuiver bloed..."

Ingenomenheid en lippendienst hebben Christus nooit misleid, maar telkens als we een wederzijdse liefde aannamen die leidde tot de vrede en wederzijds begrip, verheugde Zijn Geest zich. Hoe kunnen we vandaag de dag verwachten dat Zijn Geest zich verheugt wanneer elk feest van Pasen dat voorbijkomt, de data van Pasen niet verenigd zijn, en zijn nog steeds niet officieel verenigd tenzij het toevallig gebeurt zoals dit jaar? Hoe kan Zijn Geest zich verheugen wanneer de leden van Zijn Mystiek Lichaam nog steeds verspreid zijn als de dorre beenderen in het visioen van Ezechiël? We rebelleren onbeschaamd tegen God en alle hemelse machten. We overtreden onbevreesd Zijn wet van liefde voor Zijn Troon. De Heilige Schrift zegt: "Wie goed zou kunnen doen maar het nalaat, doet zonde." (Jac. 4:17) De Heilige Schrift liegt niet en kan niet worden verworpen.

Bovendien, hoe kunnen we verwachten dat de Kerk geloofwaardig is voor de rest van de ogen van de wereld, als het vrede, liefde, eenheid, broederschap en verzoening predikt tegen landen die hun mensen uitmoorden, wanneer wij, tegelijkertijd, in ons eigen midden, het Lichaam van Christus afslachten door zo vaak giftige pijlen op elkaar af te schieten? Wij, de hofhouding van Christus, hebben onze glorie voor schaamte ingeruild. God roept ons allen, en nodigt ons uit om één te zijn, opdat de wereld gelove. (Joh 17:21) Dus alleen wanneer de Kerk zal genezen door zich te verenigen en haar kracht herwint, zou ze in staat zijn om de wereld met God te verzoenen. Tegelijkertijd, geconsolideerd als zij zou zijn, zal ze in staat zijn om alle duistere machten die de wereld verduisterd hebben omver te werpen en de heerschappij van de boze die ons gescheiden houdt.

De Rol van de Heilige Geest die Ons naar een Geestelijke Eenheid Leidt

Het is enkel de Heilige Geest van genade die de Kerk snel kan doen vooruitgaan tot eenheid, onze angsten om vooruit te gaan kan laten overwinnen. De Heilige Geest is er om de wortels te verbranden van alles wat ons verdeeld houdt en ​​ons vertraagt om te verenigen. De boze natuurlijk is zich hiervan bewust en blijft verwarringen opwerpen daar waar ze normaal gesproken niet zouden moeten zijn, ernstig de werkzaamheden van de Kerk verhinderend en de eenheid vertragend. Dit is de reden waarom ik denk dat het heel belangrijk is om zich te onderwerpen aan de Heilige Geest en meer aandacht te besteden aan het charisma dat Hij geeft aan de Kerk. We moeten stoppen met het uitdoven van het vuur van de Heilige Geest dat het innerlijk van de Kerk kan verhelderen. Daarom is het belangrijk om ons te laten leiden door genade en niet door angst. Laat de Heilige Geest als een Parousia (Aanwezigheid) in de Kerk zijn.

Het Lichaam van Christus, de Kerk, neemt, zoals we weten, telkens toe door de Heilige Geest en zal blijven toenemen tot de laatste dag, omdat Christus de rots is, de bouwer van de Kerk en de Herder van Zijn volk. Christus is de opperste Hogepriester over heel Zijn huis, dit huis dat de mensen meedogenloos hebben verdeeld door hun gebrek aan liefde. De schoonheid en de glorie en de vrucht die zij ooit gaf in het begin van haar bestaan, is nu naar beneden gevallen als rot fruit. Als dit niet klopt, waar is dan die Apostolische Kerk om in haar ijver te getuigen van Christus, om zichzelf neer te leggen op het altaar van de martelaren, om zichzelf te vernederen in de arena van schaamte en pijn in plaats van de Christus te ontkennen? Waar is die ijver van het discipelschap voor het geloof en het brandend verlangen voor de wereldwijde evangelisatie? Oh Christus, hoeveel te meer moet Uw Kostbaar Lichaam doorboord worden en gespietst en gefragmenteerd, voordat we beseffen dat wij uw Lichaam mogelijk verdeeld hebben als instrumenten van de 'verdeler' zelf. We hebben het ongewild en onbewust gedaan. Help ons die rest te vinden en te behouden, dat zo heilig uw Kerk wordt genoemd. Help ons om het weer samen te voegen. Een Kerkeenheid vastbesloten om uw Wederkomst wereldwijd als een openbaring te brengen.

Hoewel we weten dat er een ontologische afgrond is tussen de Heilige Geest en ons, kan deze worden weggenomen door de Heilige Geest en Hij ons kan bereiken om ons te laten zien dat de echte Christen degene is die innerlijk een Christen is, en de echte spirituele eenheid ín en van het hart zal zijn. Eenheid zal niet naar de letter maar van de Geest zijn.

Inderdaad, ongeacht hoeveel we van de Kerk verwachten, ongeacht hoe we haar mislukkingen zien, maar ook haar triomfen, onafhankelijk van het Kruis van de eenheid dat we op haar schouders plaatsen, uiteindelijk, we weten uit ervaring dat dit Kruis zal worden gedragen door degenen die zuiver van hart zijn. Als we nu voor eenheid besluiten, dan moeten we ons hart openen en die zielen ontvangen die door de Heilige Geest zijn begenadigd. Als we eindelijk de armen van geest vertrouwen, die bereid zijn om het Kruis van eenheid op hun schouders te dragen, dan zullen we een volledig open veld hebben, waarin we kunnen beginnen de zaden van een ware Christelijke eenheid te zaaien die de wereld zal bekeren en haar met Zijn Geur parfumeren. De kerken moeten de Heilige Geest toestaan, die de innerlijke bron van Christelijke eenheid is, om hen eerst te vernieuwen en met Zijn Geur te laten parfumeren, dan zullen zij op hun beurt natie na natie met Zijn Geur parfumeren, waardoor ze allemaal tot één in de Waarheid worden gebracht, en zo het Mystieke Lichaam van Christus parfumeren. Dus de kerken, vooral onze Orthodoxe Kerk, moet voorzichtig zijn om de Geest niet uit te doven en de verscheidenheid van gaven die Hij verdeelt voor het welzijn van de Kerk, niet te vervolgen, maar sta Zijn vlam toe te zuiveren en het innerlijk van de Kerk te verlevendigen om haar te bevorderen naar een spirituele eenheid.

De Heilige Geest roept ook uit naar Zijn Bruid om eenheid en zegt:

bid dat Ik, de absolute volheid van God, de uitdrukking van je geest, het licht in je ogen, in jullie midden neerdaal om de wereld te laten zien hoe fout ze was, om de Kerken de zonde van hun verdeeldheid te laten zien en hoe, ofschoon ze dagelijks verklaren dat er één Heer is, één geloof, één doopsel, en één God die de Vader is van allen, voor allen, door allen en in allen, ze liefdeloos zijn voor elkaar; Wij kunnen niet zeggen: "jullie hebben alles gedaan om de eenheid te bewaren, die Ik jullie in het begin heb aangeboden, toen jullie nog kind waren en in Mijn Armen";
vandaag zeggen jullie: "ik ben geen kind meer en ik kan zelf lopen", en sindsdien ben je uit Mijn omhelzing gestapt en ben je gewend je eigen weg te gaan... O kind van de Vader! vrucht van de Zoon! Mijn Stad en Mijn Bruid! je geur heeft je verlaten... zullen er nog enige overlevenden in je overgebleven zijn als Ik neerdaal in volle kracht? (9 november 1994)

Ik denk dat het ook tijd is dat we moeten ophouden met het creëren van nieuwe Gethsemane's voor onze Heer. In plaats daarvan, laat ons guirlandes van liefde plaatsen op het Hoofd onze Heer. Ik sluit af door te zeggen dat Eenheid enkel zal komen als ieder van ons echt zal beginnen Jezus Christus lief te hebben.