Μία Έκκληση από την Ιερή Καρδιά: Η Επιθυμία του Χριστού για Ενότητα

Oμιλία της Βασούλας σχετικά με τα μηνύματα ενότητας της ΑεΘΖ, στο Οικουμενικό Προσκυνηματικό ταξίδι στην Τουρκία, 25 Μαΐου, 2007

Η Εκκλησία είναι μία και πάντοτε ήταν μία, αλλά οι άνθρωποι της Εκκλησίας είναι εκείνοι που με τις διαμάχες τους, τις προκαταλήψεις τους, την υπερηφάνεια και κυρίως την έλλειψη αγάπης μεταξύ τους, κατάφεραν να διαιρεθούν, κι αυτό το ξέρουμε όλοι!

Ο Χριστός, προσβεβλημένος, λέει σε ένα μήνυμα: «Η Βασιλεία Μου επί της γης είναι η Εκκλησία Μου και η Θεία Ευχαριστία είναι η Ζωή της Εκκλησίας Μου, αυτής της Εκκλησίας που Εγώ ο ίδιος σας παρέδωσα ο ίδιος. Σας άφησα με μια Εκκλησία, αλλά δεν πρόλαβα να φύγω, δεν πρόλαβα να πάω στον Πατέρα Μου και μετατρέψατε τον Οίκο Μου σε έναν ερημότοπο! Τον ισοπεδώσατε! Και το ποίμνιό μου πλανιέται δεξιά κι αριστερά… Ως πότε θα πίνω το Ποτήρι της διαίρεσής σας; Ποτήρι οδύνης και αφανισμού; Προσφέρατε στον Πανάγιο, σ’Αυτόν που λέτε ότι Τον αγαπάτε, ένα ποτήρι τόσο πλατύ και τόσο βαθύ, γεμάτο πίκρα και θλίψη, που ο ουρανίσκος Μου είναι πιο ξερός κι από περγαμηνή, τα χείλη Μου σκασμένα. Η γεύση του ποτηριού που Μου προσφέρει η γενεά αυτή είναι πικρή σαν φαρμάκι. Δεν καταπίνω μόνος Μου τα δάκριά Μου, η Αγία σας Μητέρα συμμερίζεται τη θλίψη Μου, αφού η Άμωμη Καρδιά Της είναι ενωμένη αγαπητικά με την Ιερή Μου Καρδιά. Σύντομα όμως, θα σας ανανεώσω όλους με τη Φωτιά Μου.» (14 Νοεμβρίου, 1991)

Αυτόν το θρήνο που προέρχεται από τον Χριστό, θα πρέπει να τον λάβουμε υπόψη, και η αναζήτηση συμφιλίωσης κι ενότητας θα πρέπει να διαποτίσει ολόκληρη τη ζωή της Εκκλησίας και να γίνει δική μας προτεραιότητα, ώστε να φτάσουμε στον στόχο που είναι ο στόχος του Χριστού. Είναι κάτι που οφείλουμε στο Θεό, είναι υποχρέωσή μας προς το Θεό και είναι δική μας υπευθυνότητα να διαφυλάξουμε την αξιοπιστία της Εκκλησίας.

Ωστόσο, άσχετα από το πόσο η Εκκλησία πασχίζει να πετύχει τον στόχο της, όσο η εορτή του Πάσχα δεν είναι ενοποιημένη και δεν συνεορτάζεται, η διαίρεσή μας θα παραμένει και δεν θα γίνει καμιά πρόοδος, γιατί ο Χριστός τους ζητάει χρόνια τώρα να ενοποιήσουν την ημερομηνία του Πάσχα, υποσχόμενος ότι, αν γίνει αυτό, θα κάνει Εκείνος τα υπόλοιπα για να μας ενώσει και να μας οδηγήσει στην πλήρη ενότητα.

Ο Ιησούς είπε: «Θα μείνετε πιστοί στην αγάπη μου, αν τηρήσετε τις εντολές μου.» (Ιω.15,9-10) Αν όχι, ο Κύριος λέει: «Αν κάποιος δεν μένει ενωμένος μαζί μου, θα τον πετάξουν έξω σαν την κληματόβεργα και θα ξεραθεί. Τις βέργες αυτές τις μαζεύουν, τις ρίχνουν στη φωτιά και καίγονται.»(Ιω. 15,6)

Προφανώς, δεν πήραμε στα σοβαρά αυτά τα λόγια του Χριστού. Πόσο ψεύτικος και διεφθαρμένος μπορεί να είναι κανείς! Παρά τα Ευαγγέλια που μας καλούν να παραμείνουμε ενωμένοι, παρά τις παροτρύνσεις του Πνεύματος, η διαίρεσή μας παραμένει. Επομένως, η «Αληθινή εν Θεώ Ζωή» δεν πρέπει να επιτρέψει άλλο σ’αυτή τη γάγγραινα, που νεκρώνει τη λειτουργία του Σώματος, να μας υπερνικήσει αλλά, αντίθετα, πρέπει να την πολεμήσουμε με δεσμούς αγάπης. Θα πρέπει όλοι να νιώθουμε υπεύθυνοι που αφήσαμε αυτή την ασθένεια να ερημώσει το Μυστικό Σώμα του Χριστού, ακόμη κι αν δεν προήλθε από εμάς αλλά από τους προγόνους μας, καταπίνοντας έτσι την ενότητα της Εκκλησίας.

Και η Εκκλησία, επίσης, θα πρέπει να υποχωρήσει ταπεινά και να ακούσει τις κραυγές όλων των λαϊκών που έχουν κι αυτοί δικαίωμα να εκφράζονται και που ζητούν απεγνωσμένα την ενότητα και το κοινό ποτήριο. Χωρίς τους λαϊκούς, δεν υπάρχει Εκκλησία… Εμείς, οι λαϊκοί, θέλουμε όλοι την ενότητα διακαώς.

Αφού ξέρουμε πως ο Θεός απεχθάνεται τη διαίρεση που είναι λάθος και σκάνδαλο, γιατί λοιπόν μερικοί άνθρωποι της Εκκλησίας, σκόπιμα, συνεχίζουν να προσβάλλουν τον Χριστό, επιμένοντας να διατηρούν ζωντανή αυτήν τη διαίρεση;

Το να ζει κανείς την Ενότητα με αγάπη και ταπεινότητα, δεν είναι κάτι που έχει σχέση με συναισθηματισμούς ή με εκμετάλλευση της πίστεως και της Αλήθειας, αλλά με τη διακήρυξη της Αλήθειας που υπάρχει στις Γραφές, και με το ζωντάνεμα κάθε λέξης του Ευαγγελίου. Δεν πρέπει να παραμένουμε νεκροί στον Θείο Λόγο.

Οι Χριστιανοί, με το να παραμένουν διηρημένοι, δε ζούνε την Αλήθεια, άσχετα από το πόσο πιστευτοί κι ενάρετοι θέλουν να φαίνονται στα μάτια του κόσμου, και άσχετα από το πόσα «Χαίρε Μαρία» και πόσες προσευχές κάνουν. Η δική τους έλλειψη αγάπης και η δική τους έλλειψη ταπεινότητας είναι ένα σημάδι τόσο αποκαλυπτικό που το προσέχουμε όλοι.

Αιώνες τώρα, οι Χριστιανοί είναι διηρημένοι, μερικοί, παραδεχόμενοι την αμαρτία τους και άλλοι, ομολογώντας με ύφος πένθιμο ότι δεν έχουν τη δύναμη να μετέχουν στην Θεία Ευχαριστία. Τι είναι λοιπόν αυτό που τους συγκρατεί; Αυτό που τους συγκρατεί είναι το γεγονός ότι δεν μπορούν να συμφιλιωθούν και να συγχωρήσουν επειδή, και πάλι, λείπει η αγάπη και η ταπεινότητα. Όσο οι καρδιές τους δεν φλέγονται με την αγάπη του Χριστού και με τη φλόγα του Αγίου Πνεύματος, θα παραμένουν αδρανείς και ακίνητοι, όπως τα ξερά κόκκαλα στο όραμα του Ιεζεκιήλ.

Η αγάπη είναι απούσα! Η αγάπη είναι η ρίζα και το θεμέλιο της ενότητας, όπως είπε ο Χριστός στην αρχή των μηνυμάτων Του. Επιπλέον, αν η Εκκλησία δεν ζει ακόμη σε πλήρη κοινωνία, είναι γιατί καθετί που εκφράζεται ή συζητιέται ή εξηγείται, γίνεται χωρίς αγάπη. Αυτή η διαίρεση στρέφεται εναντίον του Χριστού. Όλοι όσοι ονομάζουν τους εαυτούς τους Χριστιανούς και μένουν διηρημένοι, έχουν παραβεί την εντολή του Ιησού Χριστού που είπε: «Αγαπάτε αλλήλους.» Ας το παραδεχτούμε, οι Χριστιανοί που δεν αγαπούν και ζούνε καυχώμενοι μόνο για τον εαυτό τους, ποτέ δεν θα συμφιλιωθούν, επειδή δεν έχουν φτάσει ακόμη σε όλα τους τον Χριστό.

Ο Χριστός, στον Μυστικό Δείπνο, ευλόγησε και ύψωσε τον άρτο λέγοντας στους μαθητές Του: «Λάβετε φάγετε, τούτο εστί το Σώμα Μου.» Ύστερα, πήρε το ποτήρι και αφού ευχαρίστησε, τους το έδωσε λέγοντας: «Πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο γαρ εστί το Αίμα Μου της Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών...»

Αυτή είναι η εντολή του Χριστού και πρέπει όλοι μας να προσπαθούμε να την υπακούσουμε. Πώς μπορούμε να λέμε πως ζούμε ενωμένοι με τον Χριστό όταν δεν έχουμε ειρηνεύσει ή συμφιλιωθεί ο ένας με τον άλλο; Σκέφθηκαν ποτέ οι άνθρωποι της Εκκλησίας ότι ζούνε καθημερινά το αμάρτημα της διαίρεσής τους; Επομένως, αν το γνωρίζουν αυτό, οι ποιμένες θα πρέπει να διαλέξουν.

Υπάρχουν δύο επιλογές εδώ. Η πρώτη επιλογή είναι του Θεού και προέρχεται από το Θεό και είναι: το να ζούμε με αγάπη, ειρήνη, ταπεινότητα, συμφιλίωση κι ενότητα. Η δεύτερη επιλογή είναι του Διαβόλου και προέρχεται απ’αυτόν και είναι: το μίσος, ο πόλεμος, η αλαζονία, η ασυγχωρησία, ο εγωϊσμός και η διαίρεση. Δεν είναι τόσο δύσκολο να διαλέξουμε. Τότε όμως, όταν διαλέξουμε και πάρουμε το μέρος του Θεού και δεν ενεργήσουμε σύμφωνα με αυτό, θα θεωρηθούμε υπεύθυνοι και θα πληρώσουμε όλοι για κάθε αλαζονική στάση, κάθε υπερηφάνεια, κάθε προκατάληψη, για τη μνησικακία μας, την έλλειψη αγάπης, την ψυχρότητά μας και για κάθε λέξη που προφέραμε ο ένας εναντίον του άλλου, για το εγώ μας κ.α., γιατί παραβήκαμε τις Εντολές του Χριστού. Είναι πολύ απλό.

Όταν έρθει η Ημέρα της Κρίσεως, δεν μπορούμε να πούμε στο Θεό ότι δεν έδειξε στους καιρούς μας το Έλεός Του και δεν μας γνώρισε τα σχέδιά Του, ούτε μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν ακούσαμε το κάλεσμά Του ή δεν Τον καταλάβαμε μέσα από τις Γραφές. Ξέρω όπως κι εσείς ότι τα σημεία των Καιρών μάς καλούν όλους στην Ενότητα. Πώς γίνεται και μερικοί δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα Σημεία των Καιρών; Δεν μπορούμε να απορρίψουμε αυτά τα σημεία σταλμένα από το Άγιο Πνεύμα, κι όμως μερικοί μπορούν, γιατί έχουν χάσει την αίσθηση του υπερφυσικού και πιστεύουν μόνο στην φυσιοκρατία (νατουραλισμό), κι αυτό είναι ένα αμάρτημα σοβαρό.

Αυτές οι στείρες πράξεις αντιβαίνουν σε ό,τι ζήτησε ο Χριστός από τον Πατέρα στην προσευχή Του όταν είπε: «να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος μ’εμένα κι εγώ μ’εσένα΄ να είναι κι αυτοί ενωμένοι μ’εμάς, κι έτσι ο κόσμος να πιστέψει ότι μ’έστειλες εσύ».(Ιω 17,21) Κι ακόμη περισσότερο, όταν δεν κάνουμε τίποτα για να φέρουμε την ενότητα στην Εκκλησία, αλλά παραμένουμε σιωπηλοί, σαν μνήματα σε απέραντο νεκροταφείο.

Αν κάποιος σας πει ότι ενεργείτε εσφαλμένα που ζείτε μια πνευματική ενότητα ή μετέχετε στο κοινό ποτήριο, θα πρέπει να ρωτήσετε αυτούς τους ανθρώπους:

«Γιατί δοκιμάζετε το Θεό επιβάλλοντας στους ποιμένες να παραμένουν διηρημένοι; Αν με ρωτάτε για τη δική μου πράξη συμφιλίωσης κι αγάπης, πρέπει να ξέρετε ότι δεν κάνω παρά να ακολουθώ την εντολή του Χριστού. Τι είναι λοιπόν καλύτερο για σας, να ακολουθώ την εντολή του Ιησού Χριστού ή να την παραβαίνω; Είναι αμαρτία να αγαπά και να συμφιλιώνεται ο ένας με τον άλλο; Όχι, προφανώς δεν είναι. Αμαρτία είναι μάλλον η παράβαση και η απόρριψη της Εντολής του Κυρίου και της κλήσης για ενότητα. Η αμαρτία της διαίρεσής σας έχει φθείρει ένα μέρος της Εκκλησίας, και το ξέρετε αυτό. Πώς μπορεί λοιπόν το Σώμα του Χριστού να γίνει αναγνωρίσιμο, αν παραμένουμε διηρημένοι; Πώς μπορεί ο κόσμος να πιστέψει πως ο Πατέρας έστειλε τον Χριστό; Εγώ, διάλεξα να μην είμαι σαν εκείνους τους τάφους που μοιάζουν με νεκρή ύλη, που είναι σκορπισμένοι και κομματιασμένοι από το εγώ τους και το πνεύμα αλαζονείας και προκατάληψης, αλλά θα ακούσω, αντίθετα τον Κύριό μας και θα παραμείνω ενωμένος μαζί Του, γιατί διέκρινα με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, τα σημεία των Καιρών που μας καλούν στην ενότητα και στο να μετέχουμε στο ίδιο Ποτήριο και στον ίδιο Άρτο γύρω από μία Τράπεζα. Θέλω να είμαι η τέλεια εικόνα της Ενότητας, που προσελκύει πρόσχαρα τον καθένα στο να ζεί μια « Αληθινή εν Θεώ Ζωή» και να μένει ενωμένος με την Αγία Τριάδα.»

Και τότε θα δείτε, φίλοι μου, όταν ειπωθούν τα λόγια αυτά, την αντίδραση αυτών που εμποδίζουν την ενότητα. Η αντίδρασή τους θα είναι ίδια με εκείνη των τότε αρχόντων, των πρεσβυτέρων και των γραμματέων, του Άννα του αρχιερέα, του Καϊάφα, του Ιωάννη, του Αλέξανδρου και όλων όσων κατάγονταν από οικογένεια αρχιερατική, που είχαν καταδιώξει τον Πέτρο και τον Ιωάννη και που είπαν μεταξύ τους: «Για να μη διαδοθεί περισσότερο στο λαό, να τους απειλήσουμε να μη ξαναμιλήσουν πια για το όνομα του Χριστού σε κανέναν.» (Πράξεις 4,17)

Σήμερα, η απάντησή μας πρέπει να είναι ίδια με του Πέτρου και Ιωάννη που είπαν: «Αποφασίστε μόνοι σας αν είναι σωστό μπροστά στο Θεό εσάς ν’ακούμε περισσότερο ή το Θεό; Πάντως εμείς δεν μπορούμε να μη μιλάμε γι’αυτό που είδαμε και ακούσαμε». (Πράξεις 4,19) Και σε μια άλλη περίσταση, ο Πέτρος με τους άλλους αποστόλους είπε στον αρχιερέα: «Πιο πολύ πρέπει να υπακούμε στο Θεό παρά στους ανθρώπους». (Πράξεις 5,29)

Ρωτήστε τους κι εσείς: «Ποιος από εμάς τους δύο αμαρτάνει; Αυτός που συμφιλιώθηκε με τους αδερφούς του και μοιράστηκε το ίδιο Ποτήριο και τον ίδιο Άρτο, και τηρεί τις Εντολές του Χριστού, ή εκείνος που δεν έχει συμφιλιωθεί και διατηρεί ζωντανή τη διαίρεση, ρίχνοντας δηλητήριο κατά τον αδερφού του και πηγαίνοντας με το μέρος του Διαιρέτη; Ο Χριστός είναι Θεός διαίρεσης ή Ενότητας; Εγώ πιστεύω πως είμαι από τη σωστή μεριά γιατί διάλεξα τη συμφιλίωση, αυτήν που μας κηρύττει το Ευαγγέλιο. Δεν είμαι πεπεισμένος ότι αμαρτάνω ή παρακούω ή βλάπτω το Μυστικό Σώμα του Χριστού, ή διακηρύττω βλαβερά ήθη στους πιστούς. Αντιθέτως, είμαι συμφιλιωμένος με τους αδερφούς μου με ταπεινότητα και αγάπη, ζώντας την πνευματική ενότητα για την οποία αιώνες τώρα μας παρακαλεί ο Κύριός μας.» Αυτά πρέπει να τους πείτε.

Ο Κύριος είπε σ’ένα μήνυμα: «Ύψωσε τη φωνή σου μέσα στον Οίκο Μου και ρώτα τους ποιμένες: «Υπάρχει κανείς πρόθυμος να εργαστεί με σθένος και αγάπη για την ανοικοδόμηση του ετοιμόρροπου Οίκου Μου; Υπάρχει κανείς που να είναι πρόθυμος να υπερασπιστεί αυτόν τον Οίκο; Υπάρχει κανείς που να αντιλαμβάνεται τώρα αυτά που λέω; Υπάρχει κανείς μέσα στον Οίκο του Κυρίου που να είναι διατεθειμένος να εξαπλώσει τη Βασιλεία του Θεού;» (20 Οκτωβρίου, 1998)

Ας ζητήσουμε απ’τον Κύριο να μας στείλει το Άγιο Πνεύμα Του που είναι η Πηγή της Χριστιανικής Ενότητας, για να φωτίσει εκείνους που προβάλλουν αντιρρήσεις στην πορεία προς την Ενότητα.

Ας ζητήσουμε επίσης από το Άγιο Πνεύμα να μας δώσει πνεύμα ανδρείας για να μπορούμε να συνεχίσουμε με προθυμία και ζήλο να πράττουμε το Θείο Θέλημα, και ποτέ να μην αποθαρρυνθούμε ή κουραστούμε αν τυχόν γίνει σε βάρος μας κάποια αισχρή πράξη απο κείνους που δεν δίνουν προσοχή στο κάλεσμα του Αγίου Πνεύματος: να είμαστε ένα. Ο Χριστός λέει σ’ένα μήνυμα: «Θα μπορούσα να προφέρω μια λέξη στις συνάξεις τους και μ’αυτή τη μοναδική λέξη να ενώσω την Εκκλησία Μου, αλλά η δόξα των Ουρανών θα Μου δοθεί από τη Φτώχεια, την Αθλιότητα κι αυτούς που θεωρούνται άξιοι περιφρόνησης.» (13 Οκτωβρίου, 1991)

Εδώ, λοιπόν, παίρνω, μαζί με όλους τους αναγνώστες που μελετούν την «Αληθινή εν Θεώ Ζωή», τη θέση της Φτώχειας, της Αθλιότητας, δηλαδή εκείνης που θεωρείται άξια περιφρόνησης από τους σοφούς και τους πολυμαθείς, και ζητώ από τους λειτουργούς της Εκκλησίας να σταματήσουν τις φιλονικίες μεταξύ τους, για χάρη της Αγάπης του Χριστού, και την ανειλικρίνεια και αδιαφορία τους απέναντι στην ενότητα, και να επιτρέψουν στο Άγιο Πνεύμα να τους καθοδηγήσει, δίνοντας προσοχή στους στεναγμούς του Πνεύματος που μας ζητάει, μας προστάζει να ενωθούμε γύρω από μία Τράπεζα, να μοιραστούμε το ίδιο Ποτήριο και τον ίδιο Άρτο, και μαζί να διακηρύξουμε ομόφωνα ότι υπάρχει ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα κι ένας Θεός που είναι Πατέρας όλων, που κυριαρχεί σε όλους, ενεργεί μέσα απ’όλους και κατοικεί σε όλους.

Κατεβάστε και τυπώστε αυτή την ομιλία επιλέγοντας μια από τις παρακάτω γλώσσες (RTF format):

English

French

German

Portuguese

Spanish

Italian

Δείτε το video από την ομιλία της Βασούλας: ΕΔΩ