Vassula w Newcastle. Anglia. 24 wrzesień 2000 r.

Byliśmy nowi na tym polu i nie mieliśmy żadnego doświadczenia w przygotowywaniu takich spotkań. W tym czasie byliśmy bez ks. Tom Cass, naszego księdza parafialnego, ze względu na zły stan zdrowia. On zawsze pomagał nam w organizowaniu takich rzeczy, ale tym razem musieliśmy złożyć ufność w Bogu i zrobić wszystko sami. Jakiś czas później, nie znaliśmy planu Bożego wobec zastąpienia ks. Toma, ks. Joe Travers został mianowany naszym nowym księdzem parafialnym. Nie mogliśmy być bardziej pobłogosławieni. Ks. Joe często uczęszczał i był aktywnie zaangażowany w nasze pierwszo-piątkowe spotkania. Właśnie nabyłem komputer, żeby studiować i używać go do nawiązywania kontaktów z ludźmi Prawdziwego Życia w Bogu, jak zasugerował to Carol. Ponieważ nie organizowaliśmy wcześniej takiego spotkania potrzebowalismy dużo pomocy. Pomoc nadeszła od Toma Austina w formie „Wytycznych Prawdziwego Życia w Bogu odnośnie organizowania Spotkań Vassuli”. Na pierwszy rzut oka wydawały się bardzo normatywne i trochę nas wystraszyły, ale wkrótce zdaliśmy sobie sprawę, że jest to dokładnie to czego potrzebowalismy. Skontaktowaliśmy się również z Ewą Allan na początku marca a jej szybka odpowiedź zesłana była z nieba. Ewa nie tylko odpowiedziała nam na wszystkie nasze bezpośrednie pytania ale także poinformowała nas o „Anglo-katolickim Dziekanie Północy”, który prosił o przyjazd Vassuli od około trzech lat. Ponieważ zostaliśmy poproszeni o nie rzymsko-katolickie miejsce spotkania, było te jednym z „Bożych incydentów”, które miały się wydarzyć. Dowiedzieliśmy się, że anglo-katolickim Dziekanem był dr Christopher Rogerson, którego kościół znajdował się w centrum Newcastle. Otrzymując błogosławieństwo od Biskupa Ambrose Griffiths, mała grupa zorganizowała spotkanie z ks. Rogersonem i spotkała się z pewnymi więźniami. Spotkaliśmy się po Mszy w Kościele Najświętszego Serca aby wyruszyć w podróż do Shilbottle a drugim „Bożym incydentem” była seria map dróg wydanych na narodowym papieże, który tego dnia pokrywał ten teren i przyjechaliśmy z minutowym zapasem. Podczas tego spotkania naprawdę zachwycało jaki został zrobiony postęp odnośnie zaplanowania tego wydarzenia. To było to spotkanie, na którym spotkaliśmy Sheila Mullighan po raz pierwszy z wielu razy. Sheila okazał się jednym z najbardziej szczerych i ciężko pracujących ludzi jakich kiedykolwiek miałem zaszczyt poznać. Odwiedziliśmy później kościół i zdaliśmy sobie sprawę, że zostaliśmy tam skierowani jako do miejsca, w którym miało odbyć się spotkanie. Został rozwinięty wstępny program i przydzielone zadania. Piętro kościoła przez długi czas nie było używane dlatego wymagało gruntownego posprzątania. To była ciężka praca ale stała się lżejsza wiedząc, że jest to praca dla Pana. Zostały poczynione przygotowania odnośnie dźwięku, światła i nagrania tego wydarzenia. Program Radia 2 „Dzień Dobry Niedzielo” i „Boży Kanał” w telewizji Sky zostały poinformowane o tym wydarzeniu i zostały poproszone o podania tego do wiadomości publicznej. (byliśmy zbyt zajęci, żeby dowiedzieć się czy była jakaś transmisja, ale otrzymaliśmy pozytywna odpowiedź) Został zapewniony kwaterunek Vassuli oraz jej towarzyszom w lokalnym klasztorze, ale zostaliśmy poinformowani o błędzie podczas rezerwacji i została zrobiona podwójna rezerwacja. Szybko zarezerwowaliśmy miejsce w dobrej kategorii hotelu w centrum Newcastle dzięki kontaktom w branży turystycznej. Ostatnimi punktami programu zajął się Tom Austin i do każdego zostały przekazane prośby o modlitwę. Ks. Cass, będący na emeryturze, nie przestawał nas zachęcać i nawet podczas wakacji w Irlandii był pod telefonem. Dzięki Boga za odpowiadanie na wszystkie nasze modlitwy. Kiedy zostało opublikowane to spotkanie w gazecie i na stronie internetowej zaczęły przychodzić telefony z całego świata. Mięliśmy telefony z Niemiec i Szwecji oraz emaile z Tasmanii i Kanady. Cały świat modlił się z nami i za nas. Plakaty i ulotki zostały wydane przez Ewę dwa razy więcej niż prosiliśmy ale one wszystkie znikły razem z przewodnikami turystycznymi zakwaterowania i mapami. Plakaty ulotki a także broszurki objaśniające zostały rozpowszechnione we wszystkich kościołach rzymsko-katolickich wewnątrz diecezji Hexham i Newcastle, a także biskupowi Ambrose, który wysłała nam niezwykle zachęcającą odpowiedź. Podobnie zostały poinformowane kościoły anglikańskie, mieliśmy nadzieje, że Arcybiskup Yorku będzie uczestniczył. Niestety nie mógł, ale wysłał wspaniały list do ks. Rogersona. Ostatecznie, i tak szybko, nadszedł 24 września. Sprawdziłam, ze w hotelu wszystko jest OK. z tym, ze pokoje będą wolne po 14:00. Zaznaczyłam, że prywatna Msza została zaplanowana na godz. 12:00 i szybko jeden pokój zwolnił się przed południem. Zorganizowaliśmy się w grupę łącznie z ks. Cass aby przywitać Vassulę na stacji Newcastle, gdzie miała przyjechać pociągiem o godz. 11:15 (niestety ks. Joe Travers musiała powrócić do Irlandii z powodu żałoby w rodzinie). W przeciwieństwie do samolotu do Edynburga, którym leciała Vassula, pociąg przyjechał 5 minut wcześniej, i musiała ja przywitać sama. Jak ktokolwiek przy wychodzeniu ze stacji przyjechała reszta grupy, żeby dokończyć przywitania. Po przebyciu krótkiej odległości do hotelu pomyślnie zakwaterowaliśmy Vassulę i jej towarzysza Anthippine. Ks. Cass odprawił Msze w pokoju konferencyjnym za obecnych i dołączyli Ewa i inni, którzy podróżowali do Edynburga drogą. (wciąż nie wiem skąd wiedzieli gdzie była za nich odprawiana msza) . Kiedy trwała Msza udałam się na miejsce spotkania aby spotkać się z naszymi gośćmi i sprawdzić czy wszystko idzie z godnie z planem. Wszystko było dobrze dzięki Sheila. Następnie spora grupa miała lunch z Vassulą w hotelu ale ja i Carol musieliśmy powrócić na Dworzec Główny , żeby przywitać Angele, która miała przyjechać do Edynburga pociągiem. Carol i ja rozmawialiśmy na temat programu i zostało i poradzone aby „iść z przypływem!”. Później zrozumiałam o co jej chodziło. O Godz. 16:00 zabraliśmy Vassulę do Kościoła św. Wilibord i Wszystkich Świętych gdzie została ciepło przyjęta przez ks. Rogersona. Jednak jak dotąd nie było obecnych innych dostojników kościelnych aby ją spotkać, dlatego wróciliśmy do Hotelu gdzie Carol i Vassula przygotowywali Wprowadzenie do spotkania. Przypływ nadchodził! O godz. 17:00 wróciliśmy do kościoła gdzie Vassula została pięknie przyjęta przez biskupa Stephena, prawosławnego Biskupa Yorku. Program, przygotowaliśmy i wydrukowaliśmy stał się zwykłym przewodnikiem, „płynęliśmy” z mocą Ducha. Carol Chamberlain przywitał wszystkich uczestników z Anglii, Szkocji, Irlandii i Walii oraz innych krajów Europejskich. Następnie została krótko omówiona „Tynitarna Duchowość Prawdziwego Życia w Bogu” i apostolat Vassuli. Carol pokreślił rozległość misji Vassuli obejmującą Rzymskich, Anglikańskich i Prawosławnych Katolików, jak również Luteranów, Koptów, Malachitów a nawet wyznawców religii buddyjskiej. Vassula spotkała się nawet i przemawiała do przywódców Voodoo w Afryce. Podstawowym przesłaniem jest zawsze Pojednanie i Jedność. Po wprowadzeniu Vassula poprowadziła spotkanie rozpoczynając od jednej dziesiątki różańca, tajemnicy Zmartwychwstania, odmówionej w nowatorki sposób. Vassula wyrecytowała Ojcze Nasz po aramejsku , po czym Angela to śpiewała również po aramejsku. Potem Vassula odmówiła pierwszą część Zdrowaś Maryjo po aramejsku a ludzie odpowiadali po angielsku. Pod koniec dziesiątki, po Chwała Ojcu została odmówiona modlitwa fatimska i później Angela zaśpiewała „Jezu moja jedyna miłości...” Następnie była główna część spotkania. Vassula zaczęła swoje przemówienia od powiedzenia, że „ słyszałam pogłoski, że to będzie mój ostatni raz tutaj, nie wiem”. Jednak, powiedziała, Jezus przywołuje ją z wielu krajów tak więc jest wolna żeby odwiedzać inne. Nasz Pan prosi ją, żeby odwiedzała kraje, w którym nie była wcześniej jak leżąca w Afryce Kenię, Malawi, Zambię, Tanzanię etc. Tak jak Ojciec powiedział jej na początku: „Wyślę cię z Moim orędziem do każdego narodu aby Moje Słowo, Mój Hymn Miłości, był usłyszany przez każdego.”

Vassula wyjaśniła jak rzeczy, o których mówił jej Ojciec w 1985 r. wydawały się niemożliwe ale z Bogiem to co niemożliwe staje się możliwe. Potem opowiedziała jak Bóg powiedział jej, że Rosja zostanie przemieniona z umarłej córki, jaką była, a komunizm upadnie w uroczystości Przemienienia.

Vassula zapytała 350 obecnych ilu słyszy ją po raz pierwszy. Zauważywszy, że prawie 50 % opowiedziała krótko o swojej historii i jak się zaczęły orędzia i jak ciężko było jej zrozumieć co się jej przydarzała, że Jezus do niej mówił (Wspomnienie o książeczce „Boskie Wezwanie Ślubne” wywołało spore zainteresowanie ta książeczką po spotkaniu). W końcu kiedy przyszedł Ojciec Vassula powiedziała, że „wiedziałam w ułamku sekundy, że nalezę do Boga – że wszyscy powinniśmy czuć ze należymy do Boga.„ Kiedy mówiła do Boga powiedziała do niego „Tato” i wystraszyła się, że powiedziała w ten sposób do swojego Stworzyciela. Ale Ojciec powiedział: „nie bój się córko ponieważ przyjąłem do mojego serca to słowo Tata niczym klejnot”.Powinniśmy stać się zażyli z Bogiem ale zawsze Go szanować, czcić Go i oddawać Mu chwałę.

Klucz do jedności leży tutaj: „Jeśli nie kochasz Ojca w niebie w sposób jaki powinieneś, jak możesz nawet myśleć o jedności”. Fundamentem jedności jest pokora i miłość. Vassula wyjaśniła, że Bóg prosi nas o równość miłości. Vassula powiedziała, że ni będziemy mogli dać tyle miłości Bogu ile on daje nam i Bóg odpowiedział : „Daj mi wszystko to co moje”. To oznacza, ze jeśli Duch Święty wypełnia nas miłością to jest on Boga i powinniśmy Mu ją zwracać – będzie to jak pewnie cykl, On daje my Mu oddajemy.

Vassula powiedziała później jak Bóg daje nam nadzieję nawet podczas tej trwającej apostazji i jak Jezus objawia się w tych czasach apostazji przez orędzia „Prawdziwe Życie w Bogu”. Nadzieja, która dawana jest nam pomimo rewolty, buntu i odrzucania Boga. Ojciec ześle Ducha Świętego „jak nigdy dotąd”. Jest druga Pięćdziesiątnica i właśnie się ona zaczęła.

Vassula mówiła później o jedności i o tym co jest potrzebne aby ją osiągnąć. Pierwszą prośba jest żebyśmy zjednoczyli daty Wielkanocy między kościołem Prawosławnym a Katolickim. Tak długo jak będzie trwać ta różnica tak długo będzie problem. Jezus pragnie unifikacji Wielkanocy i obiecuje: „Mój Święty Duch przyjdzie z taką siłą i z takim światłem, że kościół stanie się jeden” Vassula podkreśliła później co powinniśmy robić:
* Poświęcenie
* Skrucha
* Post
* Modlitwa
Powiedziała, cokolwiek możesz zrobić, zrób to.

Vassula mówiła później o „słodkości Boga” i jak powinniśmy odczuwać radość Boga przez ciągłe rozmyślanie o Nim. To jest o co oznacza „nieustanna modlitwa. Wszystkie małe prace jakie wykonujemy z Jezusem, dla Jezusa z miłością stają się wielkie w jego oczach”. Potem usłyszeliśmy o tym jak oczekuje się, że Bóg zainterweniuje gdy Go ludzie opuszczą, pozostawią albo uczynią idoli z kamienia. Bóg oczywiście zainterweniuje w tej wielkiej apostazji, której właśnie doświadczamy. „ Bóg będzie mówił, żeby otworzyć nam nasze oczy i uszy abyśmy usłyszeli i powrócili do rozsądku i na prawdę zaczęli, żyć święcie tak jak On jest Święty, ponieważ największą i najświętsza teologią jest kontemplowanie Boga”.

Vassula odmówiła modlitwę uzdrowienia i pobłogosławiła ludzi poczym zakończyło się spotkanie śpiewaniem Toxa, Toxa prowadzone przez Angela. Kiedy rozpoczął się ten kończący Hymn, był to czas, żeby bezpiecznie zaprowadzić Vassulę do Hotelu. Ale przed tym zostaliśmy ciepło uściskani przez Biskupa Stephena prawosławnego Biskupa Yorku. Zabierając szybko Vassulę jej towarzysz Anthippie niestety został zostawiony w tyle ale szybko dołączył do nas w hotelu. Wieczór zakończył się wspólnym posiłkiem w lokalnej restauracji a później wyszliśmy gdy padał ulewny deszcz.

Następnego dnia spotkaliśmy się z Vassulą i Anthippie w hotelowej sali na kawę i dyskusję tematy o szerokim zakresie. Dowiedziawszy się o wcześniejszych utrudnieniach Vassuli w dostaniu się taksówką na lotnisko, byłam bardzo szczęśliwa kiedy dostaliśmy się na czas na odprawę na lotnisku w Newcastle. Tym razem z pewnych powodów został anulowany lot przed lotem Vassuli. Pożegnaliśmy naszych gości a hali odlotów. Przypuszczam i mam nadzieję, że to dopiero początek, dlatego nie przestawajcie się modlić za ludzi z Newcastle i z reszty Anglii abyśmy mogli umocnić grupy modlitewne , które już są i utworzyć nowe.

John Farrar