Μυστικός Γάμος και Θέωση στην Αληθινή εν Θεώ Ζωή
Μοναχή Seraphim Boyce
Στα γραπτά με τον τίτλο Αληθινή εν Θεώ Ζωή, αναφέρεται συχνά ότι ο Θεός προσφέρει στον κόσμο την χάρη της θέωσης. «Θεώνω» σημαίνει κάνω τους ανθρώπους θεούς δια της συμμετοχής στη Θεία Φύση της Θεότητας.
Αυτή η έννοια μπορεί να προκαλέσει σύγχυση στους ανθρώπους, αν δεν καταλάβουν ότι είναι μια διαφορετική διατύπωση για το χάρισμα της Αιώνιας Ζωής. Είναι η Αιώνια Ζωή του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός μας την υποσχέθηκε. Το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, όπως και οι επιστολές του Ιωάννου, είναι πλήρη από αυτήν την υπόσχεση του Χριστού. Οι επιστολές του Απ. Πέτρου επίσης αναφέρονται σ’ αυτή, αλλά και οι επιστολές του Απ. Παύλου στις επτά εκκλησίες είναι πλήρεις από αυτή. Γι’ αυτό ήρθε ο Ιησούς Χριστός – για να μπορέσουμε να μοιραστούμε τη Θεϊκή Ζωή Του˙ για να μπορέσουμε να γίνουμε ένα με τον Πατέρα, όπως ο Χριστός και ο Πατέρας είναι ένα. Δηλαδή όχι παρόμοιοι, αλλά όπως ο Χριστός και ο Πατέρας είναι ένα – μία θεϊκή ένωση.
Καλούμαστε να γίνουμε γιοι και κόρες του Θεού. Καλούμαστε να γίνουμε το Σώμα του Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός είναι η Κεφαλή του Σώματος Του, της Εκκλησίας. Το Σώμα πρέπει να είναι πλήρως ενωμένο με τη Θεϊκή Κεφαλή του. Ό,τι είναι ο Ιησούς Χριστός εκ φύσεως ως Υιός του Θεού, εμείς καλούμαστε να γίνουμε κατά χάριν – ο καθένας σύμφωνα με το βαθμό ή τη δυνατότητα την οποία είχε κατά νου ο Θεός για μας όταν μας δημιούργησε. Κεφαλή και Σώμα θεωμένα με τη Θεϊκή Αιώνια Ζωή του Θεού που μας δόθηκε με τον Ιησού Χριστό, ο οποίος την ξανακέρδισε για μας με τη λυτρωτική ζωή και το λυτρωτικό θάνατό Του.
Προορισμός μας είναι να γίνουμε άγιοι, όπως ο Θεός είναι άγιος – όχι καταναγκαστικά, αλλά πρόθυμα εκτελώντας την εντολή του Θεού (πρβλ. Λευϊτικόν 19:2 και Κατά Ματθαίον 5:48)˙ όχι από καθήκον σαν μια αφηρημένη ενέργεια, αλλά από πραγματική αγάπη για το Θεό.
Only God is holy; Μόνο ο Θεός είναι άγιος: «Εσύ μόνο είσαι ο Άγιος, Εσύ μόνο είσαι ο Κύριος, Εσύ μόνο είσαι ο Ύψιστος Ιησούς Χριστός», ψάλλουμε κάθε Κυριακή και εορτή. Το να είμαστε άγιοι όπως ο Θεός είναι άγιος σημαίνει να είμαστε άγιοι με αυτήν ακριβώς την αγιότητα του Ίδιου του Θεού. Η αγιότητα του Θεού κατέρχεται και ο Θεός ενώνεται με τον καθένα ξεχωριστά έτσι ώστε ακόμα και οι λειτουργίες της ψυχής (μνήμη, αντίληψη και βούληση) να είναι σε τέλεια κοινωνία με τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα. Όταν αυτή η κοινωνία είναι ολική, απόλυτη, τέλεια, αυτό είναι η θέωση, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Η πλήρης ένωση της ψυχής με την Αγία Τριάδα ονομάζεται Μυστικός Γάμος. Μυστικός Γάμος σημαίνει ότι ο Άγιος, ο Τριαδικός Θεός, νυμφεύεται την ψυχή σε τέλεια συνένωση ενώ η «νύφη» διατηρεί τέλεια ατομικότητα και ελεύθερη βούληση, νοούμενη ως λειτουργία της ψυχής.
Ο Αιώνιος Υιός μέσα στη Θεϊκή Σοφία Του σκηνώνει και ενώνεται με την αντίληψη, νοούμενη ως λειτουργία της ψυχής. Το Άγιο Πνεύμα μέσα στη Θεϊκή Αγαθότητά Του σκηνώνει και ενώνεται με την ανθρώπινη βούληση, νοούμενη ως λειτουργία της ψυχής. Με τη Θεϊκή παρουσία στις λειτουργίες της ψυχής ο άνθρωπος σκέφτεται, ενεργεί, και μιλάει μόνο όπως τον πληροφορεί άμεσα η Δύναμη, η Σοφία και η Αγαθότητα του Θεού. Η ψυχή παύει να ενεργεί έξω από την επιρροή του Θείου Φωτός. Αυτό το αποκαλούμε «Ομοίωση προς το Χριστό». Οι άνθρωποι που συναντούν ένα θεωμένο άνθρωπο συνήθως περιγράφουν τη συνάντηση ως, «Ήταν σα να μιλούσα με τον Ίδιο το Χριστό».
Ο Πατέρας μπορεί να σκηνώσει στη μνήμη μόνον όταν αυτή έχει καθαρή ελπίδα Ο Αιώνιος Υιός μπορεί να σκηνώσει στην αντίληψη μόνο αν αυτή έχει καθαρή πίστη Το Άγιο Πνεύμα μπορεί να σκηνώσει στην ανθρώπινη βούληση αν αυτή έχει καθαρή φιλανθρωπία. Με απλά λόγια, η ελπίδα κενώνει τη μνήμη, η πίστη κενώνει την αντίληψη και η φιλανθρωπία κενώνει τη βούληση. Αυτές οι τρεις λειτουργίες της ψυχής πρέπει να κενωθούν από τις θεολογικές αρετές, επειδή αυτές υπερβαίνουν το λογικό και την επιστημονική λογική. Ο καθαρά ανθρώπινος τρόπος αντίληψης, μέσα από τις αισθήσεις και τη διαλεκτική νόηση, πρέπει να ξεπεραστεί για να μπορέσει κανείς ν’ αποκτήσει προδιάθεση να ενωθεί με τον υπερβατικό Θεό. Όλα τα μέσα πρέπει να είναι ανάλογα με το σκοπό τους: πρέπει να δηλώνουν μια ορισμένη συμφωνία και ομοιότητα με το στόχο. Τα μπιζέλια δε μαγειρεύονται παρά μόνο όταν φτάσουν στην ίδια θερμοκρασία με το καυτό νερό. Τα κούτσουρα δεν καίγονται αν δε φτάσουν στον ίδιο βαθμό θερμότητας όπως η φωτιά. Τίποτα, και κανένα πλάσμα, δεν μπορεί να εξυπηρετήσει την αντίληψη ως μέσο ανάλογο προς την προσέγγιση του Θεού. Καθετί που μπορεί ο νους να καταλάβει, η βούληση να βιώσει και η φαντασία να πλάσει διαφέρει πάρα πολύ και είναι δυσανάλογο προς το Θεό. Το κενό που δημιουργείται από τις Θεολογικές Αρετές της πίστης, της ελπίδας και της φιλανθρωπίας προσιδιάζει πιο πολύ στο Θεό, με την έννοια ότι αυτές προσαρμόζουν τις πνευματικές λειτουργίες του ανθρώπου για συμμετοχή στον υπερβατικό Θεό. Εξυψώνουν τον άνθρωπο πάνω από τον εαυτό του, τον μεταμορφώνουν και τον προδιαθέτουν να ξαναποκτήσει την πληρότητα της θείας εικόνας και ομοίωσης, σύμφωνα με την οποία δημιουργήθηκε και για την οποία δημιουργήθηκε.
Η Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας με αριθμό 1812 δηλώνει, «Οι ανθρώπινες αρετές έχουν τις ρίζες τους στις Θεολογικές Αρετές οι οποίες προσαρμόζουν τις πνευματικές λειτουργίες του ανθρώπου για συμμετοχή στη Θεία Φύση: διότι οι Θεολογικές Αρετές σχετίζονται άμεσα με το Θεό. Προδιαθέτουν τους Χριστιανούς να ζήσουν σε μία σχέση με την Αγία Τριάδα. Έχουν τον Ένα και Τριαδικό Θεό ως ΠΗΓΗ, ΚΙΝΗΤΡΟ και ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ τους.»
Οι Τέσσερις Βασικές Αρετές επίσης εμφυσούνται σε μας από το Άγιο Βάπτισμα, μαζί με τις τρεις Θεολογικές Αρετές. Αυτές οι επτά αρετές ασκούμενες με ηρωικό τρόπο είναι η βάση και για την οσιοποίηση και για την αγιοποίηση. Οι Βασικές Αρετές είναι η Ανδρεία, η Εγκράτεια, η Δικαιοσύνη και η Σύνεση. Όλες αυτές πρέπει να είναι πλήρως λειτουργικές στη Θεωμένη Ψυχή.
Η Ανδρεία βοηθάει τα πάθη της ελπίδας, της απελπισίας, του φόβου, της τόλμης (θάρρους) και του θυμού. Αυτά τα πάθη προκύπτουν όταν παρουσιάζονται δυσκολίες στην απόκτηση του καλού ή την αποφυγή του κακού. Η Εγκράτεια βοηθάει τα πάθη της αγάπης, του μίσους, της επιθυμίας, της απέχθειας, της ηδονής και της θλίψης (πόνου). Αυτά σχετίζονται με το καλό και το κακό χωρίς καμία αίσθηση δυσκολίας. Η Δικαιοσύνη τελειοποιεί τη βούληση στις κοινωνικές πράξεις του ανθρώπου. Αυτές οι τρεις Βασικές Αρετές διέπονται από την τέταρτη, τη Σύνεση, η οποία πηγάζει από τη φιλανθρωπία μέσα μας.
Κατά το Βάπτισμα, όλες οι Θεολογικές και οι Βασικές Αρετές εμφυσούνται στην ψυχή μας από την Αγία Τριάδα. Όταν η φιλανθρωπία είναι το κίνητρο για όλες τις πράξεις μας, αυτές οι αρετές τελειοποιούνται από τα δώρα του Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή κάποιος παρακινείται αρχικά από την αγάπη του Θεού, και μετά από την αγάπη προς τον πλησίον, όπως ο Θεός τον αγαπάει (Κατά Ιωάννην 13:34: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως εγώ σας αγάπησα»). Τα δώρα του Αγίου Πνεύματος είναι γνώση, σύνεση, φόβος Κυρίου, σοφία, ευσέβεια, ανδρεία και συμβουλή.
Η αμαρτία, δηλαδή η παραμικρή κίνηση συναίνεσης στη βούληση που είναι αντίθετη προς τη δόξα του Θεού, είτε εκφράζεται εξωτερικά είτε όχι, θαμπώνει τη διαφάνεια της ψυχής. Κάθε «σύννεφο» πρέπει να εκδιωχθεί, να εξατμιστεί, για να αποκατασταθεί η διαφάνεια. Αυτό πραγματοποιείται μέσω της συνεργασίας της ελεύθερης βούλησής μας με τις αρετές. Τα «κενά» που δημιουργούνται από τις ασκούμενες αρετές είναι ακριβώς αυτή η «διαφάνεια» μέσω της οποίας το Θείο Φως σκηνώνει και ως εκ τούτου μας θεώνει. Μια τέτοια θέωση είναι ανοιχτή για όλους, και μόνο ειλικρινής μετάνοια χρειάζεται για ν’ αφεθεί ελεύθερη να ξεχυθεί η χάρη κι έτσι ν’ αρχίσει το ταξίδι.
Στην Αληθινή εν Θεώ Ζωή βρίσκουμε:
Όλες οι ψυχές με τις οποίες ενώνομαι γίνονται
κι αυτές νύφες, γιατί με τη στενή σχέση Μου
μαζί τους γίνομαι ο Νυμφίος τους κάθε μέρα
της ζωής τους. Το ίδιο θα γίνει και με σένα
αν Μας αγαπήσεις παράφορα. Θεληματικά θα ριχτείς
εντός Μου και θα γευθείς την πληρότητα
της Θεϊκής Μου Αγάπης. Από τη γέννησή σου,
λαχταρούσα να σε κατέχω και καθώς σε έβλεπα
να μεγαλώνεις, γιόρταζα κιόλας κρυφά τους
αρραβώνες μας. Με το πρώτο σημάδι μεταμέλειας,
θα έσπευδα κοντά σου και πριν ακόμη τελειώσει
η μετάνοιά σου, θα αναφωνούσα χτυπώντας
το βασιλικό Μου σκήπτρο:
«Αθώα!»
και θα σφράγιζα το μέτωπό σου με το πύρινο
βαπτιστικό Μου φιλί, αρωματίζοντας τα σύμπαντα.
Αυτό το σημάδι θα προμήνυε τη γαμήλια
τελετή μας και θα σου πρόσφερα, σαν δώρο της
αγάπης Μου για σένα, ένα στεφάνι καμωμένο από
τα πιο ευωδιαστά λουλούδια.
Κάθε ένα από τα πέταλά του θα αντιπροσώπευε και μια αρετή.
Και τότε μόνο θα μπορούσες να πεις: «Βλέπω...»
και θα το εννοούσες πραγματικά.
("Ωδές της Αγίας Τριάδος" (σελίδες 61-2)
Τα μηνύματα της Βασούλας Ρύντεν από τον Ιησού υπόσχονται ότι καθένας θα λάβει μία προσωπική θεοφάνεια (Σημείωση: Η θεοφάνεια είναι ένα όραμα του Θεού, είτε με σύμβολο, είτε μ’ ένα διανοητικό όραμα, είτε μ’ ένα πνευματικό όραμα). Αυτή θα είναι μία κάθοδος της Υπερευλογημένης Αγίας Τριάδας η οποία θα λειτουργήσει και ως μια προειδοποίηση αναφορικά με την πνευματική μας κατάσταση και ως προσφορά της χάρης της μετάνοιας. Θα διακρίνουμε τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα μέσα σε μία χάρη φωτισμού.
...η ψυχή σου θα δει ό,τι είχε κάποτε δει σ’ αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου, τη στιγμή της δημιουργίας σου...
[τα μάτια της ψυχής σου]
Θα δουν:
Εκείνον που σας κράτησε πρώτος στα Χέρια Του,
τα Μάτια που σας είδαν πρώτα.
Θα δουν:
τα Χέρια Εκείνου που σας έπλασε
και σας ευλόγησε...
Θα δουν:
τον πιο Στοργικό Πατέρα, τον Πλάστη σας,
ντυμένο με φοβερή μεγαλοπρέπεια,
τον Πρώτο και τον Έσχατο,
Αυτόν που αληθινά υπάρχει, υπήρχε
και θα έρθει,
τον Παντοκράτορα,
το Άλφα και το Ωμέγα:
τον Κυβερνήτη.
Δηλαδή θ’ ατενίσουμε τον Πατέρα. Τότε θα διακρίνουμε, σ’ ένα πνευματικό όραμα, το Φως του Αγίου Πνεύματος να μας διαπερνάει μέσα από το διεισδυτικό βλέμμα του Ιησού που βρίσκεται επίσης μπροστά μας. Η ψυχή μας θ’ αποκτήσει συναίσθηση όλων των γεγονότων της ζωής μας διότι τα μάτια μας θα καθηλωθούν από τα μάτια του Χριστού τα οποία θα είναι σα δύο Φλόγες Φωτιάς (Σημείωση: οι φλόγες στα μάτια του Χριστού είναι το Άγιο Πνεύμα, πρβλ. Δαν. 10:6, Αποκ. 1:14, 5:6). Η καρδιά μας θα κοιτάξει στο παρελθόν και θα δει όλες τις αμαρτίες μας (Βλ. ΑεΘΖ 15 Σεπτεμβρίου 1991 για πλήρεις λεπτομέρειες της Δεύτερης Πεντηκοστής). Θα δούμε όλη την αλήθεια για την πνευματική μας κατάσταση ενώπιον του Θεού, ακριβώς όπως μας βλέπει Εκείνος. Κανονικά αυτό είναι το όραμα που μας δίνεται τη στιγμή του θανάτου, όταν η ψυχή πλημμυρίζεται από τη Θεία Αλήθεια και βλέπει την πνευματική πραγματικότητα του κακού μέσα της και, συνεπώς, τη δίκαιη κρίση της.
Με αυτό το βίωμα αλήθειας προσφέρεται η πλήρης χάρη της ολοκληρωμένης και ειλικρινούς μετάνοιας. Επειδή όλες μας οι αμαρτίες φανερώνονται (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αρνούμαστε ότι έχουμε επειδή τις έχουμε συνηθίσει και έχουμε χάσει την αίσθηση της αμαρτίας ως προς αυτές), η μετάνοιά μας θα είναι Πράξη Καθαρής Συντριβής. Η Καθολική Εκκλησία διδάσκει ότι μία Πράξη Καθαρής Συντριβής καθιστά έναν άνθρωπο έτοιμο για άμεση είσοδο στον παράδεισο (π.χ. ο καλός ληστής στο Γολγοθά). Αυτό συμβαίνει επειδή είναι αγιαστική, αφού είναι άμεσος καρπός της συνεργασίας του Πνεύματος της Αλήθειας, του Πνεύματος της Αγιοσύνης – του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό το λόγο η συντριβή μας που προκύπτει από αυτή τη θεοφάνεια (που αλλιώς λέγεται και Δεύτερη Πεντηκοστή) καθιστά την ψυχή, μετά από μυστηριακή εξομολόγηση, δεκτική στην άμεση πληρότητα της αγιότητας η οποία, όταν καλλιεργηθεί πλήρως, οδηγεί γρήγορα στη θέωση. Χωρίς να δούμε όλες μας τις αμαρτίες αυτό δε θα ήταν δυνατό, γιατί το να μετανοήσουμε μόνο για κάποιες από τις ανεξομολόγητες αμαρτίες που θυμόμαστε θ’ άφηνε την ακαθαρσία των υπολοίπων και θα εμπόδιζε τη θέωση.
Η αγιοσύνη που δίνεται από τον Ιησού αυτή τη στιγμή είναι το στεφάνι της αρετής που υπόσχεται το παραπάνω μήνυμα. Πρέπει να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί από μια ζωή που ακολουθεί πιστά το Ευαγγέλιο σε αδιάλειπτη μετάνοια και θέωση, δηλαδή να στραφούμε ολοκληρωτικά στο Θεό και να είμαστε συνειδητά η ανθρώπινη φύση για το Λόγο πάνω στη γη. Η αγιοσύνη της ψυχής ως καθαρό δώρο δε διαρκεί, αλλά χάνεται με την αμαρτία. Όμως η ενστάλαξη της αρετής, ειδικά της αρετής της αληθινής συντριβής, καθιστά δυνατή μια απομάκρυνση από την επιθυμία να διαπράξουμε Θανάσιμα Αμαρτήματα κι ακόμα και εσκεμμένη Σαρκική Αμαρτία˙ η αμαρτία θα εξαλειφθεί από τη ζωή του ανθρώπου με δική του επιλογή.
Το βασικό μέσο για να διατηρήσουμε το δώρο της αγιοσύνης που οδηγεί στη θέωση της ψυχής, θα είναι η Θεία Ευχαριστία, η οποία θα εκλύσει πλήρως τη Θεότητά της. Αυτή η έκλυση της Θεότητας θα διευκολυνθεί από την τέλεια ευθυγράμμιση της βούλησής μας με το Θέλημα του Θεού. Χωρίς αυτόν τον «αγωγό», ακόμα και η καθημερινή Θεία Κοινωνία δε θα εκλύσει την έμφυτη θεότητά της στην ψυχή, αλλά μόνο τα φώτα και τις χάρες που μας βοηθούν προς μία τέτοια συμμόρφωση κι ενιαίο θέλημα με το Θεό.
Όπως προαναφέρθηκε, μόνο το Θείο Φως του Αγίου Πνεύματος που φανερώνει όλες τις αμαρτίες μας καθιστά δυνατό αυτό το άμεσο δώρο της αγιοσύνης, δηλαδή εφόσον αποδεχόμαστε πλήρως τη χάρη της μετάνοιας. Δεν υπάρχει κανένα «κενό» στην ανθρώπινη ψυχή. Όταν η βούληση είναι εντελώς στραμμένη στο Θεό, αμέσως γεμίζει με το Θεό, αφού είναι η κίνηση του Αγίου Πνεύματος που επιφέρει μια τέτοια στροφή, καθώς αποδεχόμαστε τη χάρη Του. Τότε, άμεσα, ο Χριστός σκηνώνει στην ψυχή. Ο Χριστός, αναλαμβάνοντας την κατοχή Του των ψυχών στην κατάσταση της Καθαρής Συντριβής, κατοικεί σε αυτές όπως υποσχέθηκε, ακριβώς ενόσω ο άνθρωπος διατηρεί αυτή την κατοχή με έμπρακτη αρετή καθ’ όλη τη διάρκεια ως το Μυστικό Γάμο. Αυτό είναι γνωστό ως η «Δεύτερη Έλευση», ή η «Βασιλεία του Χριστού στη γη»: Εκείνος βασιλεύει μέσα στη Θεότητά Του στην ψυχή και κυβερνά και κατευθύνει τις σκέψεις, τις λέξεις και τις πράξεις της στην αγαθότητα και την αρετή.
Η Δεύτερη Πεντηκοστή και η Δεύτερη Έλευση είναι επομένως δύο πλευρές της μίας θεοφάνειας. Εκείνες οι συμβολικές εικόνες στο Βιβλίο της Αποκάλυψης το υποδεικνύουν αυτό. Η υπόσχεση της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού (πρβλ. Αποκ. 20:6) περιέχει το βιβλικό αριθμό που συμβολίζει τη θεία αιωνιότητα. Έτσι σημαίνει απλώς ότι ο Χριστός θα βασιλεύσει μέσα στη Θεότητά Του. Θα το κάνει αυτό βασιλεύοντας στις ψυχές των ανθρώπων. (Βλ. ξεχωριστό άρθρο για τη Χιλιετή Βασιλεία του Χριστού)
Η θεοφάνεια που προφητεύεται στο μήνυμα της ΑεΘΖ της 15ης Σεπτεμβρίου 1991 διαρκεί μόνο στιγμές αυτή καθαυτή, διότι αρκεί μία και μοναδική έκλαμψη του Θείου Φωτός για να φανερώσει τα πάντα σε μας. Οι επιδράσεις διαρκούν ώρες, μέρες ή βδομάδες και, σε μερικές περιπτώσεις, οδηγούν σε μήνες πένθους, με καθαρή συντριβή, για ομολογημένες αμαρτίες. Μερικοί άνθρωποι που έχουν ήδη λάβει αυτή τη χάρη έχουν μιλήσει για πένθος για το Χριστό, του οποίου τον πόνο για τις αμαρτίες τους νιώθουν τη στιγμή του φωτισμού τους. Άλλοι μιλούν για μια ήσυχη ροή χάριτος που κράτησε πολλές εβδομάδες κι έφερε τις αμαρτίες της ζωής τους ενώπιον τους σταδιακά με το πέρασμα του χρόνου και με λιγότερο πόνο.
Η συντριβή που επιφέρει το βίωμα της Δεύτερης Πεντηκοστής παραμένει στην ψυχή ως ένα βαθύ, επίμονο αίσθημα θλίψης. Αυτό είναι που επιτρέπει στην ψυχή ν’ αποφύγει κάθε αμαρτία με μια πολύ σταθερή απόφαση της βούλησης να μην αμαρτήσει ξανά. Όταν η αμαρτία ασκεί έλξη, αυτή η στάση θλίψης επηρεάζει την ψυχή μ’ έναν ήσυχο, ευγενικό μαγνητισμό που αντιτάσσεται στην αμαρτία. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε συναίσθηση ότι οδηγούμαστε δια της χάριτος στην κατάσταση του αναμάρτητου (αν την αποδεχθούμε). Ο πρώτος μήνας ή και περισσότερο που αντιστεκόμαστε στην αμαρτία είναι ο πιο δύσκολος επειδή πρέπει να εξαλείψουμε τη συνήθεια της αμαρτίας, αλλά έχουμε αυτή την εσωτερική βοήθεια˙ ανακαλύπτουμε ότι για το Θεό όλα είναι δυνατά – οι λεοπαρδάλεις μπορούν ν’ αλλάξουν τα στίγματά τους, τα λιοντάρια μπορούν να ξαπλώσουν με τα πρόβατα, το μωρό που θηλάζει μπορεί να βάλει το χέρι του στο λάκκο με τα φίδια και να μην πάθει κακό. Όλα αυτά αναφέρονται σε πνευματικές πραγματικότητες.
Πως θα καταλάβουμε ότι μία θεοφάνεια, μία λάμψη του Αγίου Πνεύματος μέσα σ’ ένα όραμα του Πατρός και του Υιού, μπορεί να επιφέρει μία μεταστροφή που κάνει τον άνθρωπο ν’ αλλάξει τόσο δραστικά ώστε ν’ ανυψωθεί άμεσα στην αγιότητα και τη θέωση (μυστικός Γάμος) μέσα σε μόλις λίγα χρόνια; Πως μπορεί μία θεοφάνεια να δώσει σ’ έναν άνθρωπο μέσα σε δέκα χρόνια εκείνη την αγιότητα βίου για την οποία άλλοι χρειάζονται μια ολόκληρη ζωή; Υπάρχουν δύο απαντήσεις. Η πρώτη είναι προφανής: η ίδια η Βασούλα δίνει το μήνυμα ότι το Άγιο Πνεύμα θα μας αναστήσει από τα πνευματικά μας σώματα που έχουν σκουληκιάσει από τη διαφθορά και κείτονται σε μία έρημο αμαρτίας και θα μας στεφανώσει με τους Πνευματικούς Γάμους της θέωσης. Η δική της ζωή δίνει μαρτυρία γι’ αυτό ακριβώς το μήνυμα. Με μια λέξη είναι ένα σύμβολο του μηνύματος που κηρύττει. Η δεύτερη απάντηση είναι ότι γνωρίζουμε αυτή τη δυνατότητα επειδή αυτοί οι τύποι μεταστροφής βρίσκονται και στις μαρτυρίες άλλων κι έχουν καταγραφεί και διαφυλαχθεί στην Εκκλησία στους βίους πολλών αγίων. Η γρήγορη φυγή από την αμαρτία στην αγιότητα φαίνεται ιδιαίτερα σ’ εκείνους τους αγίους που η ζωή τους ήταν πολύ σύντομη. Αυτές οι σύντομες ζωές έχουν σκοπό να μας φανερώσουν τη δυνατότητα και τη δύναμη του Θεού να επιφέρει αυτή τη μεταμόρφωση για τον καθένα σε οποιαδήποτε ηλικία. Μερικοί πέφτουν στον πειρασμό της απελπισίας εξαιτίας της προχωρημένης ηλικίας τους, αλλά ο Θεός μπορεί να το πετύχει. Κατόπιν δίνουν και μαρτυρία για την αλήθεια του κεντρικού μηνύματος της Αληθινής εν Θεώ Ζωής.
Η χάρη της Δεύτερης Πεντηκοστής αυτή καθαυτή δεν είναι κάτι καινούργιο. Ο μόνος λόγος που θεωρείται μοναδική στην εποχή μας είναι εξαιτίας της καθολικότητας της έλευσής της. Ομοίως, η θέωση των ανθρώπων δεν είναι κάτι νέο. Μερικοί από τους πρώτους χριστιανούς συγγραφείς έγραψαν γι’ αυτή και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει διατηρήσει τη χρήση της λέξης, καθώς και την πνευματικότητα της μετάνοιας και της θέωσης, της αγιότητας και της αγίας θλίψης. Στην Καθολική Εκκλησία έχουμε δώσει το όνομα Μυστικός Γάμος στην κατάσταση της θέωσης, γι’ αυτό είμαστε πιο εξοικειωμένοι με αυτή την ορολογία στη Δύση.
Ο Χριστός έχει βασιλεύσει μέσα στη θεότητά Του σε αμέτρητες μυριάδες ψυχών πάνω στη γη από τότε που ξεκίνησε ο Χριστιανισμός. Στην πρώιμη Εκκλησία η ονομασία «Αιώνια Ζωή» (όπως δίνεται στο Άγιο Ευαγγέλιο και τις Επιστολές) δινόταν στην κεντρική πραγματικότητα της λήψης της ίδιας της Αιώνιας Ζωής που μας έκανε κοινωνούς της θείας φύσης . Ο λόγος για τη μοναδικότητά της ως θεοφάνεια της Δεύτερης Πεντηκοστής / Δεύτερης Έλευσης έγκειται όχι στον τρόπο της, αλλά στην καθολικότητά της. Εκείνο που έλαβαν οι λίγοι στο παρελθόν, θα λάβουν οι πολλοί στο παρόν. Ποτέ πριν, δεν ήταν όλα τα μέλη της Εκκλησίας χωρίς αμαρτία. Γι’ αυτό θα είναι μοναδική. Μόνο στη Μαρία όταν στεκόταν κάτω από το Σταυρό, στο θάνατο του Χριστού, ήταν όλη η Εκκλησία αναμάρτητη, χωρίς κηλίδα ή ψεγάδι, και εντελώς καθαρή σε πίστη.
Η κατάσταση του αναμάρτητου είναι ο άμεσος καρπός της συνεργασίας με το αγιαστικό έργο του Αγίου Πνεύματος. Η θέωση, ή Μυστικός Γάμος, σημαίνει ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα κατέχουν τις τρεις λειτουργίες της ψυχής (όπως είδαμε νωρίτερα). Επειδή η ανθρώπινη βούληση επιτρέπει στο Θεό να σκηνώσει πλήρως σε αυτή, ο άνθρωπος θέλει μόνο ό,τι θέλει ο Θεός. Έτσι εξαλείφεται η αμαρτία. Η Νέα Εδέμ για την οποία μιλάει ο Θεός στη Βασούλα στην ΑεΘΖ είναι πραγματικά ο Κήπος της Εδέμ: αναμάρτητη στην πρωταρχική αυγή της δημιουργίας. Αλλά δεν είναι τόπος. Βρίσκεται στην ψυχή του ανθρώπου. Θα είμαστε στη Νέα Ιερουσαλήμ, που είναι η Εκκλησία. Θα συνάψουμε το Μυστικό Γάμο με το Αρνίο – αλλά όλα αυτά είναι εντός του ανθρώπου που δέχεται τη Δεύτερη Πεντηκοστή, μετανοεί και ζει όλες τις αρετές και το Άγιο Ευαγγέλιο. Με μια λέξη, μέσα στον άνθρωπο που γίνεται ένας άλλος Ιησούς κατά χάριν όπως ήταν ο Ιησούς εκ φύσεως. Ο Αδάμ στην Εδέμ ονομάζεται από τον Ευαγγελιστή Λουκά «ο Υιός του Θεού» . Μιλώντας για το Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Γαλάτες, «Τώρα, όμως, που ήρθε η πίστη, δεν είμαστε πλέον κάτω από το νόμο παιδαγωγό. Διότι όλοι είστε υιοί του Θεού μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό».
Στο πλαίσιο αυτού του άρθρου η «πίστη» δεν αναφέρεται στο γεγονός ότι πιστεύουμε πως υπάρχει θεός, αλλά ότι εναποθέτουμε την πίστη μας στο Θεό. Πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, αλλά λίγοι στην πραγματικότητα εναποθέτουν την πίστη τους σ’ Εκείνον. Το να εναποθέτουμε την πίστη μας σ’ Εκείνον σημαίνει ότι πραγματικά πιστεύουμε όλα όσα έχει υποσχεθεί να κάνει για μας, συλλογικά και ατομικά. Έτσι θα ενεργούμε με πλήρη εγκατάλειψη στο θέλημα του Θεού, με τυφλή ευγνωμοσύνη. Πραγματικά πιστεύουμε πως ό,τι καλό ή κακό μας συμβεί προέρχεται από το στοργικό μας Πατέρα για το πνευματικό μας καλό. Αυτό είναι η πίστη στο Θεό. Η θεοφάνεια του Ιεζεκιήλ, κατά την οποία είδε γυαλισμένο χαλκό στην καρδιά του σύννεφου, προεικονίζει το σώμα του Χριστού που πυρακτώνεται στην κάμινο του πόνου (Ιησούς: Πόδια σαν πυρακτωμένος χαλκός). Κατά τη θέωση στη γη βιώνουμε το Σταυρό: τον πόνο στην καρδιά της θέωσης. Γινόμαστε γυαλισμένος χαλκός στην καρδιά του σύννεφου της Θέωσης.
Για να προετοιμαστούμε για το Μυστικό Γάμο η Βασούλα υποστηρίζει την καθαρή θέωση: «Εμείς»: Εμείς κάνουμε κάθε ενέργεια συνειδητά μαζί με τον Ιησού, προσκαλώντάς Τον να κάνει κάθε ανθρώπινη καθημερινή πράξη σε μας, μαζί με μας και μέσα από μας. Αυτό επιφέρει την αδιάλειπτη προσευχή και την εξάλειψη κάθε αμαρτίας, διότι ενώπιον του Ιησού επιτρέπουμε να εισέλθει στο σπίτι μας, στη δουλειά μας, ή την ψυχαγωγία μας μόνον ό,τι δεν είναι αμαρτία. Αυτό φέρνει πολλές μορφές πόνου.
Η θέωση και ο μυστικός γάμος δεν είναι δυνατά χωρίς πλήρη γνώση και μετάνοια για όλα όσα είναι αμαρτία εντός μας, ακόμη κι αν διάγουμε μια φαινομενικά καλή ζωή. Η αναγνώριση της κρυμμένης αμαρτίας –στα βαθύτερα επίπεδα της προσκόλλησης της βούλησής μας στις ανομολόγητες αμαρτίες – είναι δυνατή μόνο μέσω μιας ενστάλαξης Θείου Φωτός. Ακόμα και τώρα, η αποκάλυψη της αμαρτίας μας είναι συχνά η παραγνωρισμένη παρουσία του Αγίου Πνεύματος που λάμπει εντός μας: μπορούμε να δούμε τι χρειάζεται καθάρισμα μόνον όταν πέφτει φως πάνω του. Τέτοια χάρη του Αγίου Πνεύματος για την αρχική μας μεταστροφή χρειάζεται κατά τη διάρκεια της ζωής μας – οι βίοι των αγίων το φανερώνουν αυτό (βλ. παρακάτω). Επειδή η υποσχόμενη θεοφάνεια φανερώνει κάθε αμαρτία, ο πόνος μπορεί να είναι ανυπόφορος για κάποιους. Χρειάζεται να προετοιμαστούμε γι’ αυτόν με μια ζωή αγιότητας μέσα από τη θέωση: «Εμείς».
Η Αγία Κλάρα ξεκίνησε μια ζωή αυστηρής μετάνοιας επειδή, είπε στη Διαθήκη της, «Ο Ύψιστος φώτισε την καρδιά μου να εξαγοράσω τις αμαρτίες μου». Στη νεκρική κλίνη της μπορούσε μόνο να μιλήσει στις αδελφές για τις θείες αλήθειες σχετικά με την Αγία Τριάδα μέσα στην ψυχή της.
Μετά το φωτισμό του, ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης ξεκίνησε μια ζωή φτωχή και σύμφωνη με το Ευαγγέλιο, όμως και αυτός χρειάστηκε το Άγιο Πνεύμα για να του φανερώσει τις βαθύτερες αλήθειες για τον εαυτό του. «Ποιος είσαι Εσύ και τι είμαι εγώ;», προσευχόταν. Όταν ο Αδελφός Λέων τον ρώτησε τι εννοούσε με αυτή την προσευχή, ο Φραγκίσκος απάντησε, «Δύο φώτα παρουσιάστηκαν στην ψυχή μου: το ένα ήταν η γνώση του εαυτού μου... Είδα τα θλιβερά βάθη της αθλιότητάς μου και της δυστυχίας μου...».
Η Αγία Φαουστίνα γράφει στο Ημερολόγιό της, «Σήμερα το βλέμμα του Κυρίου με διαπέρασε σαν αστραπή. Με μιας έφτασα να γνωρίσω και τις πιο μικρές κηλίδες της ψυχής μου, και γνωρίζοντας τα βάθη της δυστυχίας μου έπεσα στα γόνατα και ικέτεψα τον Κύριο για συγχώρεση, και με μεγάλη εμπιστοσύνη βυθίστηκα στο Άπειρο Έλεός Του».
Η Αγία Αικατερίνη της Γένουας «ένιωσε μια τέτοια ξαφνική και συντριπτική αγάπη για το Θεό κι ένα τόσο διεισδυτικό βίωμα συντριβής για τις αμαρτίες της που σχεδόν λιποθύμησε. Απ’ την καρδιά της είπε: «Τελείωσε ο κόσμος για μένα! Τελείωσε η αμαρτία πια!» Παρέμεινε κλεισμένη στο σπίτι γι’ αρκετές μέρες, απορροφημένη από μία βαθιά συναίσθηση της αθλιότητάς της και του Ελέους του Θεού .
Η Αγία Γερτρούδη έγραψε, «μετά την ενστάλαξη του τόσο γλυκού φωτός Σου, είδα πολλά πράγματα στην καρδιά μου που προσέβαλαν την αγνότητα Σου, και είδα ακόμα και ότι όλα μέσα μου ήταν σε τέτοια ακαταστασία και σύγχυση που δεν μπορούσες Εσύ να κατοικήσεις εκεί… όταν συλλογιέμαι το είδος της ζωής που ζούσα πριν, και αυτό που ζω έκτοτε, διακηρύσσω αληθώς ότι είναι καθαρό αποτέλεσμα της χάρης Σου, την οποία Εσύ μου έδωσες χωρίς να την αξίζω. Πραγματικά μου έδωσες από δω και πέρα μία πιο ξεκάθαρη γνώση Σου, η οποία ήταν τέτοια, ώστε η γλυκύτητα της αγάπης Σου με οδήγησε να διορθώσω τα σφάλματά μου πολύ περισσότερο από το φόβο των τιμωριών με τις οποίες με απείλησες μέσα στο δίκαιο θυμό Σου». Μετά από αυτή τη χάρη, η Αγία Γερτρούδη ενατένισε την Αγία Τριάδα εντός της.
Για την Αγία Μπριγκίτα της Σουηδίας διαβάζουμε, «...όταν πέθανε ο σύζυγός της, υπέστη τη βαθιά μεταστροφή του είναι της σε νύμφη του Χριστού»
Όλοι αυτοί οι άγιοι που τους δόθηκε το βίωμα της Δεύτερης Πεντηκοστής ήταν επίσης πιστοί στην πλήρη αποκήρυξη της αμαρτίας και την άσκηση της αρετής. Έτσι, καθένας τους έφτασε πολύ γρήγορα στο βίωμα της θέωσης ή Μυστικού Γάμου. Η χάρη μπορεί να δοθεί αλλά αναπτύσσεται με την άσκηση της πίστης, της ελπίδας και της φιλανθρωπίας. Η Δεύτερη Πεντηκοστή δεν επιφέρει «ως δια μαγείας» το αποτέλεσμα της άμεσης μεταμόρφωσης της ψυχής σε αγία, αλλά όντως χορηγεί εκείνη την πολύ βαθιά χάρη της συντριβής, η οποία αρχίζει, και δίνει, το γρήγορο πέρασμα στην πληρότητα του Μυστικού Γάμου και της θέωσης. (Ο συγγραφέας αυτού του άρθρου παρατηρεί ότι εκείνοι που νηστεύουν με ψωμί και νερό κάθε βδομάδα σημειώνουν αυτή τη ραγδαία πρόοδο στην πνευματική ζωή, αλλά δεν ξέρει γιατί αυτό ειδικά συμβαίνει.)
Έχουμε μία πλούσια ιστορική παράδοση Πατέρων και διαπρεπών Θεολόγων της Εκκλησίας οι οποίοι έχουν γράψει για τη Θέωση και το Μυστικό Γάμο κι έτσι θα δούμε μερικούς από αυτούς και θ’ αρχίσουμε μ’ ένα ερώτημα.
Όταν ένας άνθρωπος θεώνεται, το βιώνει συνειδητά; Ναι. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στη θεϊκή ζωή που δίδεται κατά το Βάπτισμα και το Μυστικό Γάμο. Ο Poulain στο τεράστιο έργο του «Οι Χάρες της Νοερής Προσευχής», γράφει, «Το Βάπτισμα και η αγιαστική χάρη ήδη μας δίνουν αυτή τη συμμετοχή στη θεία φύση, αλλά είναι μία ασυνείδητη κατάσταση. Είναι αλλιώς στο μυστικό γάμο. Τότε έχουμε επίγνωση της μετάδοσης της θεϊκής ζωής. Ο Θεός δεν είναι πια απλώς το αντικείμενο των υπερφυσικών λειτουργιών του νου και της βούλησης, όπως στο προηγούμενο στάδιο. Φανερώνεται ως η κοινή αιτία αυτών των λειτουργιών, η βοήθεια που χρησιμοποιούμε για να τις παραγάγουμε. Οι πράξεις μας φαίνεται σε μας ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, θεϊκές. Οι λειτουργίες μας είναι τα κλαδιά στα οποία νιώθουμε την κυκλοφορία του θεϊκού χυμού. Μας φαίνεται ότι νιώθουμε το Θεό εντός μας, ζώντας και για μας και για Εκείνον. Ζούμε μέσα σ’ Εκείνον, από Εκείνον και μέσω Εκείνου. Κανένα πλάσμα δεν μπορεί να μας φανερωθεί με αυτόν τον τρόπο.
Στον Ουρανό ο μηχανισμός της χάριτος θα μας εμφανίζεται με όλη του την καθαρότητα˙ θα δούμε λοιπόν να μας αποκαλύπτεται ο «γάμος» των δύο λειτουργιών, της θεϊκής και της ανθρώπινης, κι ακόμα και η επικράτηση της πρώτης, η «θέωση» μας δηλαδή. Ο τέταρτος και τελευταίος βαθμός της προσευχής είναι η προσδοκία, η λιγότερο ή περισσότερο έντονη πρόγευση αυτής της εμπειρικής γνώσης. Στους χαμηλότερους βαθμούς η μεταμόρφωση έχει αρχίσει, αλλά τη γνωρίζουμε μόνο δια της πίστεως».
Ο Άγιος Αλφόνσους Λιγκουόρι συνοψίζει αυτή τη γλώσσα λέγοντας: «Στον πνευματικό γάμο, η ψυχή μεταμορφώνεται στο Θεό και γίνεται ένα μ’ Εκείνον, ακριβώς όπως ένα δοχείο νερού, όταν χυθεί στη θάλασσα, γίνεται ένα μ’ αυτή» .
Η Αγία Θηρεσία της Άβιλα στο «Εσωτερικό Κάστρο», γράφει: «Επιπλέον, αυτή η συντροφιά που απολαμβάνει της δίνει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από ποτέ πριν. Αν, όπως λέει ο Δαυίδ, "Με τον άγιο θα είστε άγιοι", αναμφίβολα με το να γίνεται ένα με τον Παντοδύναμο, με την ένωση πνεύματος με πνεύμα, η ψυχή θα πρέπει να παίρνει δύναμη, όπως ξέρουμε ότι έκαναν οι άγιοι, να υποφέρει και να πεθάνει...»18.
Όποια γνώμη κι αν υιοθετηθεί, αυτό, τουλάχιστον, συμβαίνει, ότι φαίνεται στην ψυχή πως δεν μπορεί πια ν’ αμαρτήσει, τόσο πλήρως νιώθει ότι συμμετέχει στη ζωή του Θεού. Αυτό δεν την εμποδίζει να βλέπει ταυτοχρόνως πολύ καθαρά ότι από μόνη της είναι ικανή για όλων των ειδών τις αμαρτίες. Βλέπει την άβυσσο στην οποία μπορεί να πέσει, και το ισχυρό Χέρι που τη συγκρατεί.
Ο Poulain παραθέτει ένα απόσπασμα από τον Άγιο Ιωάννη του Σταυρού, ο οποίος έγραψε στην «Ανάβαση στο Όρος Κάρμελ»: «Τότε η ψυχή υποταγμένη … φωτίζεται αμέσως από το Θεό, και μεταμορφώνεται εν Θεώ˙ επειδή Εκείνος μεταβιβάζει το δικό Του υπερφυσικό Είναι κατά τέτοιο τρόπο που η ψυχή φαίνεται να είναι ο Θεός ο Ίδιος και να κατέχει τα πράγματα του Θεού. Μια τέτοια ένωση κατόπιν επιτυγχάνεται όταν ο Θεός επιδαψιλεύει στην ψυχή εκείνη την υπέρτατη χάρη που κάνει τα πράγματα του Θεού και την ψυχή ένα μέσα από τη μεταμόρφωση που καθιστά το ένα κοινωνό του άλλου. Η ψυχή φαίνεται να είναι ο Θεός παρά ο εαυτός της, και πράγματι είναι Θεός δια της συμμετοχής, αν και στην πραγματικότητα διατηρεί τη δική της φυσική ουσία, τόσο ξέχωρη από το Θεό, όσο ήταν πριν, παρόλο που είναι μεταμορφωμένη μέσα σ’ Εκείνον, όπως το παράθυρο διατηρεί τη δική του ουσία ξέχωρη από τις ακτίνες του ήλιου που περνούν μέσα από αυτό και το κάνουν φωτεινό».
Και πάλι:
Ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού επίσης γράφει στο «Πνευματικό Άσμα», «Αυτός (ο πνευματικός γάμος) είναι, πέρα από κάθε σύγκριση, μια πολύ πιο υψηλή κατάσταση από εκείνη των γάμων, διότι είναι μία πλήρης μεταμόρφωση στον Αγαπημένο˙ και διότι ο καθένας από τους δύο παραδίδει στον άλλο την πλήρη κατοχή του εαυτού του σε μία τέλεια ένωση αγάπης, στην οποία η ψυχή γίνεται Θεϊκή , και, δια της συμμετοχής, Θεός, καθόσον αυτό είναι δυνατό σ’ αυτή τη ζωή. Πιστεύω ότι καμιά ψυχή δε φτάνει ποτέ σ’ αυτή την κατάσταση χωρίς να έχει χριστεί σ’ αυτή δια της χάριτος, επειδή η πίστη και των δύο χρίεται˙ εκείνη του Θεού χρίεται στην ψυχή».
Ο Poulain επίσης παραθέτει τον Άγιο Ιωάννη του Σταυρού αναφέροντας το ότι η ψυχή αναπνέει το Θεό μοιραζόμενη ακόμα και την πνοή του Θεού του Ίδιου μέσα στην Αγία Τριάδα. Είναι πολύ μεγάλο για να το παραθέσουμε εδώ, αλλά τα συμπεράσματα μπορούν ν’ αναφερθούν: «Γιατί αν δεχθούμε ότι ο Θεός έχει δώσει σ’ αυτήν τόσο μεγάλη εύνοια ώστε να την ενώνει με την Υπεραγία Τριάδα, κατόπιν του οποίου γίνεται ίδια με το Θεό, και Θεός δια συμμετοχής, είναι εντελώς απίστευτο ότι θ’ ασκούσε τις διανοητικές λειτουργίες της, θα επιτελούσε τις itsενέργειες της γνώσης και της αγάπης, ή, για να μιλήσουμε με περισσότερη ακρίβεια, ότι θα τα είχε πράξει όλα εντός της Αγίας Τριάδος μαζί με Αυτήν, όπως η Ίδια η Αγία Τριάδα;» .
Η Οσία Anne Madeleine de Remuzat κατέγραψε τα παρακάτω, επτά χρόνια πριν το θάνατό της (ήταν 26). «Βρέθηκα μονομιάς ενώπιον των Τριών λατρευτών Προσώπων της Αγίας Τριάδας… κατάλαβα ότι ο Κύριός μας ήθελε να μου δώσει μία απείρως καθαρότερη γνώση του Πατέρα Του και του Ιδίου απ’ ότι είχα γνωρίσει μέχρι εκείνη την ημέρα … Πόσο θαυμαστά ήταν τα μυστικά που μου δόθηκε να μάθω εντός και μέσω αυτής της λατρευτής καρδιάς! … Θεέ μου, θέλησες να θεώσεις την ψυχή μου,, τρόπος του λέγειν, μετα-μορφώνοντάς την στον εαυτό Σου, αφού είχες καταστρέψει την ατομική της μορφή...».
Στο «Βίο» της Μητέρας Βερονίκης της Καρδιάς του Ιησού, Ιδρύτριας των Soeurs Victimes of the Sacred Heart (Μοναχές Θύματα της Ιερής Καρδιάς), , ο π. Prévot γράφει, «Η τελειότερη μορφή της ένωσής της ήταν ένα είδος συν-διείσδυσης όλου του εαυτού της από τη Θεότητα, έτσι ώστε ένιωθε το Θεό τον Ίδιο να σκέφτεται, να μιλά και να ενεργεί εντός της και να γίνεται το αίτιο όλων των κινήσεών της».
Βλέπουμε καθαρά ότι η θέωση μας προετοιμάζει για το Μυστικό Γάμο. (Θέωση σημαίνει να ζητάμε συνειδητά από τον Ιησού να κάνει κάθε ενέργεια εντός μας και μέσα από μας. Ποτέ δε λέμε, «Θα πάω στα μαγαζιά», «Θα οδηγήσω το αυτοκίνητο», «Θα πάω να μαγειρέψω το δείπνο τώρα», χωρίς να προσθέσουμε από μέσα μας, «Ιησού θα πάμε… θα οδηγήσουμε … θα μαγειρέψουμε το δείπνο». Παρατηρήσαμε τις επιδράσεις αυτού νωρίτερα σ’ αυτό το άρθρο.)
Στην εποχή μας η Αγία Dina Bélanger (προφέρεται bell-on-jay) η οποία πέθανε σε ηλικία 33 ετών το 1929, βίωσε αυτό που εκείνη ονόμασε Θεία Αντικατάσταση του είναι της από τον Ιησού. Εξήγησε ότι ήταν σαν ο Ιησούς μόνος Του να σκεφτόταν, να ενεργούσε και να μιλούσε εντός της πάντοτε. Επιπλέον, είχε συναίσθηση ότι ένα κομμάτι του εαυτού της ήταν στον Ουρανό και συμμετείχε σε όλα τα αγαθά και τις χάρες της Υπεραγίας Τριάδας που προορίζονταν για διασπορά μέσω της προσευχής. Όλη της η ζωή αποτελεί λεπτομερειακό παράδειγμα της έννοιας του Μυστικού Γάμου και της θέωσης, μαζί με την ολοένα βαθύτερη ένωση στην Αγία Τριάδα που ξετυλίγει συνεχή νέα θαύματα τα οποία είναι εντελώς πνευματικά. Όπως και όλοι εκείνοι που έχουν θεωθεί, διψούσε να διατηρήσει και ν’ αυξήσει την αγάπη της και την πιστότητά της στο Θεό και μαζί μ’ Εκείνον. Το έκανε αυτό μέσω της Θείας Ευχαριστίας. Στην αυτοβιογραφία της γράφει:
«...Το σώμα μου συνεχίζει να ζει σ’ αυτή τη θλιβερή, μακρινή γη, στην οποία εγώ δεν κατοικώ πια˙ συνεχίζει να λειτουργεί μέσα από την ενέργεια και τη βούληση του Ιησού. Η ψυχή μου, ήρεμη, λιωμένη, έχει απορροφηθεί από το Αιώνιο, στον ουρανό … Μέσα από τον Κύριό μας, σε αντικατάσταση για το ότι έχω εκμηδενιστεί μέσα σ’ Εκείνον, έχω στη διάθεσή μου τα πλούτη του Απείρου. Όχι μόνο για μένα, αλλά στο όνομα όλων των υπεύθυνων πλασμάτων πρέπει ν’ ανταποδώσω την αγάπη με αγάπη, και να προσφέρω άπειρη Αγάπη ως ανταπόκριση στην αιώνια Αγάπη της θεϊκής Τριάδας … Σε μια ψυχή που έχει απορροφηθεί από τον Ιησού, η Θεία Κοινωνία είναι το ξεχείλισμα του Απείρου στο Άπειρο, είναι η ικανοποίηση της υπέρτατης Τελειότητας στην υπέρτατη Ομορφιά, είναι το δώρο του Αιώνιου στο Αδημιούργητο˙ είναι το αγκάλιασμα του Θεού Πατέρα και του Λόγου Του, που καταλήγει στο Πνεύμα της αγάπης, ένα κύμα αγάπης που ρέει ανάμεσα στα τρία λατρευτά Πρόσωπα, ένα ξέσπασμα τρυφερότητας από την Καρδιά της αδιαίρετης Ενότητας … Αχ και να ξέραμε το βαθμό στον οποίο η αντίληψη υπό το φως της αιωνιότητας διαφέρει από την αντίληψη στο σκοτάδι του κόσμου…! Μακάρι να καταλάβαιναν οι ψυχές τι Θησαυρός είναι δικός τους στη Θεία Ευχαριστία, τότε τα αρτοφόρια θα έπρεπε να προστατεύονται από απρόσβλητους προμαχώνες˙ διότι, κάτω από την επιρροή μιας αγίας και ακόρεστης πείνας, θα πήγαιναν από μόνοι τους να τραφούν με το Μάννα των σεραφείμ˙ μέρα-νύχτα, οι εκκλησίες θα ξεχείλιζαν από πιστούς που θα τους κατέτρωγε η αγάπη για το σεπτό Αιχμάλωτο.»
Η Αυτοβιογραφία της Αγίας Dina Bélanger περιέχει περιγραφές του Θείου Φωτός το οποίο φανέρωσε τα βάθη της αμαρτωλότητάς της, πολύ λεπτομερείς περιγραφές της Θεϊκής Αντικατάστασής της από τον Ιησού και τα εσωτερικά οράματά της ότι ήταν στην Υπεραγία Τριάδα. Θα μπορούσε να ονομαστεί μία από τους προδρόμους που αποτελούν παράδειγμα για τη διδασκαλία του Μυστικού Γάμου και τη θέωση που προσφέρεται σε όλη αυτή τη γενιά, ακόμη κι αν χρειαστεί, και θα χρειαστεί, η άμεση επέμβαση του Θεού με μία προσωπική θεοφάνεια σε κάθε άτομο. Η επιλογή της θείας λειτουργίας στην καθομιλουμένη και η μεγαλύτερη πρόσβαση στο Λόγο του Θεού στη Δύση μετά την ενδέκατη Βατικάνειο Σύνοδο δόθηκε για να βοηθήσει τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι ο καθένας στην Εκκλησία καλείται σε προσωπική αγιότητα. Προετοιμαζόμαστε γι’ αυτή την Εποχή της «Νέας και Θεϊκής Αγιότητας», όπως την ονόμασε ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ.
Όταν ο Θεός αναδεικνύει προφήτες για να μας πουν τις επιθυμίες της Καρδιάς Του, μας στέλνει επίσης προάγγελους ή υποδείγματα του μηνύματός Του: τίποτα δεν εμφανίζεται ποτέ απροσδόκητα, ούτε είναι ποτέ άγνωστο πριν. Η Βασούλα Ρύντεν δε διδάσκει ένα νέο μήνυμα αναφορικά με τη Μετάνοια / Θέωση και το Μυστικό Γάμο. Η Εκκλησία είναι η νύφη και η σύζυγος του Χριστού, αναμάρτητη, θεωμένη: αυτός ο ισχυρισμός θα μπορούσε να υποστηριχθεί με αναφορά σε αιώνες διδασκαλίας από τους Πατέρες, τους διαπρεπείς Θεολόγους και τους Αγίους της Εκκλησίας και η διδασκαλία μπορεί να καταδειχθεί ότι απορρέει και επικυρώνεται από την ίδια την Αγία Γραφή. Όπως βλέπουμε, αυτή ήταν πάντα εκεί, αλλά παρά τα δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανισμού, ποτέ πριν δεν είχαν όλοι οι βαπτισμένοι ταυτοχρόνως συμμετάσχει στην πληρότητα της αγιότητας που προσφέρεται από την Ίδια την Εκκλησία. Ακριβώς τη στιγμή που η αποστασία της φυσιοκρατίας και του ορθολογισμού φαίνεται ν’ ασκεί βαθιά επιρροή στην Εκκλησία και να δημιουργεί σ’ αυτή μία ψευδο-εκκλησία πνευματικών πτωμάτων σε μία πνευματική έρημο, ο Θεός θ’ ανοίξει την πόρτα στον τάφο του κόσμου μας και το Άγιο Πνεύμα θ’ αναστήσει την Εκκλησία μέσω μετάνοιας και αγιότητας. Πρέπει να είναι μια εποχή που όλα φαίνονται χαμένα επειδή αυτός είναι ο τρόπος του Θεού, όπως φανερώνεται στην Αγία Γραφή, έτσι ώστε να μπορεί να φανεί ξεκάθαρα ότι είναι έργο του Θεού.
Έλα, Άγιο Πνεύμα,
έλα δια της ισχυρής μεσιτείας
της Άμωμης Καρδιάς της Αειπαρθένου Μαρίας,
της αγαπημένης Σου Νύμφης.
Το Πνεύμα και η Νύμφη λένε, "Έλα". Αμήν
Έλα Κύριε Ιησού Χριστέ.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Autobiography of Dina Bélanger. pub.Les Religieuses de Jésus-Maria. 2049, chemin Saint-Louis, Sillery (Quebec) Canada. GIT 1P2. ISBN 2-980 4106-3-2
Catherine of Genoa. Purgation and Purgatory, The Spiritual Dialogue. The Classics of Western Spirituality. SPCK. Holy Trinity Church, Marylebone Road, London, NW1 4DU. ISBN 0281 03709 4
The Life of Saint Birgitta of Sweden, Patroness of Europe. (Το βιβλίο δεν είναι προς πώληση καθώς περιορίζεται αυστηρά σε ιδιωτική κυκλοφορία ως Δώρο)
Birgitta of Sweden Life and selected revelations The Classics of Western Spirituality. ISBN 0 - 8091 - 3139-0
Divine Mercy in My Soul. The Diary of Sister M Faustina Kowalska. Divine Mercy Publications. P.O. Box 2005. Dublin 13, Ireland. ISBN 1 87227 00 8
The Life and Revelations of St Gertrude - Virgin and Abbess of the Order of St. Benedict. Front cover subtitle A Powerful Work From the Middle Ages on Union with Christ. Christian Classics, Inc. Post Office Box 30, Westminster, Maryland, 21157. USA
ISBN 0 - 87061-079-1
The Graces of Interior Prayer. R.P. Poulain S.J. μεταφρασμένο στα αγγλικά από την έκτη έκδοση. Kegan Paul, Trench, Trubner & Co., Ltd. Dryden House, Gerrard Street, W. Έτος έκδοσης 1910. Σημείωση: όλα τα αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο είναι προγενέστερα των μεταφράσεων του 1910. Δεν έχω εκσυγχρονίσει τα παλαιά αγγλικά και πιστεύω ότι δε θα είναι πολύ δύσκολο για εκείνους που η αγγλική είναι η δεύτερη ή τρίτη γλώσσα. Εν συντομία, αυτές οι λέξεις περιλαμβάνουν το thee και το thou τα οποία σημαίνουν you, ή συνηθίζεται η προσθήκη του st ή est στη λέξη, π.χ. didst = did, havest = have, και ούτω καθεξής.
|
