Ojciec Rene Laurentin

Odpowiedź dla krytyków Vassuli

„Vassula jest jednym z najbardziej zrównoważonych i przejrzystych jasnowidzów, których znam. Ja nawet pokusiłabym się do powiedzenia, że ona jest, w najbardziej satysfakcjonujący sposób, bardziej normalna, bardziej zrównoważona niż większość innych.”

Tak pisze Rene Laurentin w swojej książce, „Kiedy Bóg daje znak”, odpowiedź na sprzeciwy wnoszone przeciwko Vassuli. Skopiowane poniżej są dwa fragmenty z książki, która mówi o dwóch najbardziej powszechnych powtarzanych sprzeciwach.

(W celu uzyskania szczegółów książki i źródeł wspierania kliknij tutaj)

Status małżeński Vassuli

„Ona jest rozwiedziona i powtórnie wyszła za mąż. Co wydaje się największym problemem. Rzeczywiście, jej małżeński status jest w idealnym porządku. Ona wyszła za mąż w kościele za Protestanta (1966) w tym czasie nie praktykowała religii. Po cywilnym rozwodzie (1980) ona wyszła za mąż powtórnie 13 czerwca 1981 r. Ona myślała, w tym czasie, że była to Protestancka ceremonia zgodna z religią jej męża, ale w rzeczywistości, to było cywilne małżeństwo. Tylko teoretycznie Chrześcijańskie, bez skontaktowania się z jej Kościołem Prawosławnym, ona nawet nie wiedziała, że jej ponowne wyjście za mąż może być źródłem problemów. Kiedy ona stawiła się do swojego kościoła, żeby uregulować swoje małżeństwo, pierwszy ksiądz, z którym ona rozmawiała, nie wydawał się czuć, że jest jakiś problem, ponieważ było to mieszane małżeństwo. Ale ona nalegała, żeby być zgodną w Prawosławnym prawodawstwem. Potem została odesłana do księdza, który zajmował się problemami małżeńskimi, i to on zajął się sprawą podążając za „prawem ekonomii”, która radzi sobie z rozbitymi małżeństwami w jej kościele.

„Małżeństwo świętowano 13 października 1990 r. w Greckim Kościele Prawosławnym w Lausanne. Zatem, zgodnie z prawem kościoła jej sytuacja nie przedstawia żadnych problemów.”

Zauważcie także, że Vassula była pytana przez Kongregację dla Doktryny Wiary w tej sprawie. Zobacz jej odpowiedź do pytania numer dwa w artykule zatytułowanym Korespondencja pomiędzy Vassulą i Kongregacją dla Doktryny Wiary w dziale Tła Informacyjnego.

Błąd teologiczny

„Najbardziej poważne ataki dotyczą Trójcy. Czytając je, ja byłem pod wrażeniem. Czy mogłem źle przeczytać, co Vassula napisała, pytałem siebie? Dwuznaczności, które istnieją we wszystkich prorockich, poetyckich lub mistycznych tekstach; nawet biblijnych, czy oni mogli być poniżeni poprzez przyjęte błędy? Ja straciłem dużo czasu próbując znaleźć obciążające zwroty. One ukazywały się całkowicie różne w ich kontekście, odarte z zniekształceń i zmienionej natury, co namiętność poszukiwaczy herezji potwierdzała je.

„Cieszący się dobrą reputacją teolog znajdujący się pomiędzy przeciwnikami Vassuli, myślał, że może znajdzie w niej starożytną herezje nazywaną „partipassianisme” Noeta, Epigona, Cleomene i Paraxas, dla których Ojciec jest Sam wcielony i cierpiał Mękę; ponieważ dla nich, on miał tylko jedną osobę, nie był Trójcą.

„W oryginalnym manuskrypcie, którego wydanie usunęło odniesienia do czynienia większej uciążliwej kontroli nad oskarżeniami, autor daje cztery odniesienia do oryginalnego angielskiego tekstu zgodnego z pierwszą Edycją. NB10:18+( w jego daktylograficznym tekście, przeciwnicy Vassuli zawsze cytują pierwszą angielską edycję: równoważąca ponowna produkcja manuskryptu – nie druga, nie typograficzna); NB18:10+; NB54:29+; NB48:38+

1. 7 kwietnia 1987 r., to nie Ojciec przemawia, ponadto to jest bardzo rzadkie dla Vassuli. To jest Jezus i jej czytelnicy zawsze rozpoznawali Go jak kontekst wskazuje. NB 10:18

   To, co doprowadziło autora do zamieszania to jest to, ze czasami Vassula nazywa Jezusa „Ojcem”, zgodnie z tytułem danym Królowi Mesjaszowi przez Izajasza 9:10(9:6). I jeżeli On jest naszym bratem jako człowiek, to jest Ojcem jako Bóg; Autorem każdego istnienia. Zatem On nazywa swoich uczniów, „Moje małe dzieci”(Jan 134:33). Vassula widział ten synowski związek jednocześnie jako braterski i małżeński. Te zróżnicowane aspekty są bardzo dobrze przedstawione tej zamężnej kobiecie, która nie miesza ludzkich planów z mistycznymi. Szczęśliwie, ponieważ ona używa języka Pieśni Pieśniów:”Pozwól mu całować mnie nie pocałunkami jego ust” (Sg 1:3), lub nawet pewnych mistyków, celebrując ich ślubne małżeństwo z Jezusem, ona otrzyma straszna lawinę krytycyzmu. Poprzez prosty fakt, że używa czasownika „czuć” do zaznaczenia miłości, którą jest winna Chrystusowi i którą Chrystus ma dla nas, jej znalazcy błędów oskarżają ją o sentymentalizm i erotyzm całkiem umieszczony w tych seksualnych akcentach. Jakkolwiek Vassula jest poza dwuznacznością. Jeżeli Jezus całuje ją, to jest to w czoło, jak ojciec. Wszystko jest tak jak powinno być, w sferze opinii tak jak w sferze teologii. Chrześcijaństwo nigdy nie było uposażone winą, ani serce ani uczucia.

2. W drugim oskarżającym fragmencie:

   8 listopad 1987 r., niebieski rozmówca mówi; "Mój Krzyż jest na tobie, znoś Go z miłością, Mój Krzyż jest drzwiami do prawdziwego życia, obejmij Go ochoczo. Zaparcie się i cierpienie prowadzi na boską ścieżkę." NB18:10

   To Jezus przemawia, to jest jasne, ponieważ On mówi najpierw Ja: "Ja, twój Jezus." Zatem dlaczego przypisywać to do Ojca, dlaczego przekłuwać Vassulę zatruta strzałą Patripassianism?

3. W trzecim oskarżającym fragmencie to Jezus mówi o Swoim Krzyżu i kontekst jest najjaśniejszy. To Sam Jezus przemawia tego szczególnego dnia, poprzez kilka stron. NB 54:15+

   To, że, pozwolono inkwizytorowi na znalezienie herezji, której szuka, to jest w poprzednich wersach gdzie Jezus odwołuje się do Jana 12:23-25, on przywołuje na myśl moment gdzie On ogłasza zbliżające się przybycie Jego „godziny” (J.12:23); i gdzie głos Ojca uwielbił Go (12:24-25) Ale to jest On, który wzywa z fragmentów głos Ojca, a nie Ojciec, który przemawia we wszystkich stronach.

4. Oskarżyciel wierzył, że znalazł błędne przypisanie Pasji do Ojca w czwartym fragmencie. W rzeczywistości w tym fragmencie Vassula słyszy na pewno głos Ojca; który sam mówi: "Moje dziecko"; potem głos Syna: "wniknij w moje rany, jedz moje Ciało i pij Moją Krew..." NB48:38

   Cudzysłowy, gwiazdki i nota rękopisu na dole strony wskazują na zmianę rozmówcy:

   „Teraz, Syn przemawia” mówi nota.

   Teolog, który czyta za szybko, przypisuje Ojcu to, co mówi Syn. On bez wątpienia ma wymówkę, że pracował na tekstem ręcznie pisanym, bo martwił się o dokładność. Ale po tym musiał poświęcić uwagę na ostatnie szczegóły, żeby nie skrzywić tekstu.”