Ενότητα και η Υπεραγία Θεοτόκος

(από μία Προτεσταντική άποψη)

του Αιδεσιμώτατου Sverker Tronet

Αυτή η ομιλία δόθηκε στη διεθνή συνάντηση της Αληθινής εν Θεώ Ζωής στην Ιερουσαλήμ, Μάϊο 1998.

Μου ζητήθηκε να μιλήσω από την πλευρά ενός Προτεστάντη για την Ενότητα της Εκκλησίας και επίσης για τη Μητέρα μας Θεοτόκο. Καταρχήν πρέπει να πω κάτι σχετικά με το τι σημαίνει να είναι κανείς Προτεστάντης Λουθηρανός.

Η Εκκλησία της Σουηδίας στο σύνολό της αποκόπηκε από την Εκκλησία της Ρώμης και τον Πάπα κατά τη διάρκεια της αναμόρφωσης της Εκκλησίας τον 16 αιώνα. Ήταν ο βασιλιάς που επιθυμούσε να είναι ο μοναδικός ηγέτης της χώρας του και έτσι δεν ήθελε καμία επιρροή από το εξωτερικό, δηλ. από τον Πάπα και τους επισκόπους του που πραγματικά είχαν και αρκετή κοσμική εξουσία, εκείνη την εποχή.

Οι διδαχές του Μαρτίνου Λούθηρου βόλευαν το βασιλιά μια χαρά. Ο βασιλιάς πήρε τη θέση του Πάπα. Από τη Γερμανία, το βασικό πυρήνα της αναμόρφωσης, ήρθε η πιο σημαντική από τις διακηρύξεις της , αυτή του Augsbury η οποία ασκούσε κριτική σε απάνθρωπες τακτικές της Μεσαιωνικής Εκκλησίας ενώ΄ κατά τα άλλα ήταν πολύ παραδοσιακή χωρίς πρόθεση να διδάξει κάτι καινούργιο παρά μόνο να ομολογήσει πίστη στη Μία, Αγία, Καθολική (επίσης Ρωμαιοκαθολική) και Αποστολική Εκκλησία. Η διακήρυξη του Augsburg θεωρείται στις μέρες μας από την επίσημη Καθολική και Λουθηρανή Οικουμενική Επιτροπή ότι έχει μια καθολική πρόθεση και μια οικουμενική (ενωτική) θέληση.

Ασφαλώς συντελέστηκε μεγάλη αλλαγή στην Εκκλησία της Σουηδίας και για τους πιστούς επίσης την εποχή της Αναμόρφωσης, αλλά υπήρξε επίσης και κάποια συνέχεια. Κάποιοι ιερείς και επίσκοποι έφυγαν από τη χώρα, αλλά παρέμειναν και έσωσαν ότι μπορούσε να σωθεί.

Μετά την ταραχή της Αναμόρφωσης στη Σουηδία υπήρχε πια μια Εκκλησία. Υπήρχαν ακόμη ιερείς και επίσκοποι που τώρα μπορούσαν να παντρευτούν. Η Λειτουργία εξακολούθησε να τελείται, όμως πλέον στη Σουηδική γλώσσα αντί στα Λατινικά και ο λαός μπορούσε τώρα να κοινωνεί ακόμα από το Άγιο Ποτήριο. Οι Παναγία και οι άγιοι σύντομα εξαφανίστηκαν. Το ίδιο συνέβη και στα μοναστήρια συχνά με χρήση βίας. Η βίβλος μεταφράστηκε και ξεκίνησε κατήχηση μέσα στα σχολεία. Για 300 ολόκληρα χρόνια δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική λύση. Αν ήσουν Σουηδός σήμαινε ότι είσαι και Λουθηρανός.

Στις ημέρες μας, παρόλη τη ριζική εκκοσμίκευση (υλιστική) οι περισσότεροι Σουηδοί ανήκουν στην Εκκλησία που δεν εξουσιάζεται πια από το βασιλιά παρά από δημοκρατικά εκλεγμένους πολιτικούς και τα κόμματα τους. Δεν μπορώ να αποκαλέσω τον εαυτό μου Προτεστάντη ή Λουθηρανό, αλλά μπορώ να πω ότι ανήκω στην Εκκλησία της Σουηδίας.

Δεν πιστεύω ότι η Αναμόρφωση της Εκκλησίας στη Σουηδία (από θρησκευτική σκοπιά) ήταν δικαιολογημένη ή ήταν απαραίτητη για το καλό της Εκκλησίας, αλλά μπορώ να δω κάποια θετικά σ' αυτή ( παρά την ύπαρξη αδιαμφισβήτητων μειονεκτημάτων) όπως επίσης και τι θα σήμαιναν αυτή για το μέλλον.

Η Βίβλος ανάμεσα στον ορίζοντα της παλαιάς παράδοσης και της Διακήρυξης του Augsburg, κρατήθηκε ως η πρώτη και η τελευταία αυθεντία για την πίστη. Αυτό διαφύλαξε (προστάτευσε) την Εκκλησία στη Σουηδία. Αλλά μπορείτε να φανταστείτε τι συμβαίνει σήμερα όταν η Βίβλος, τουλάχιστον στην πράξη, δεν θεωρείται πια αυθεντία κι όταν γίνεται σεβαστή, ερμηνεύεται σύμφωνα με τις απόψεις της εποχής μας.

Στο παράδειγμα που ανέφερα για την Εκκλησία της Σουηδίας μπορείτε να δείτε και θετικά και αρνητικά, την ουσιώδη ανάγκη της ενότητας της Εκκλησίας ταυτόχρονα στο χώρο και στο χρόνο. Αυτό σημαίνει ενότητα της Εκκλησίας με όλες τις άλλες τοπικές εκκλησίες του κόσμου, κοινωνία των επισκόπων με τον Επίσκοπο Ρώμης, αλλά επίσης και κοινωνία με τους Αγίους όλης της ιστορίας, που σημαίνει μια ενεργητική μνήμη της παράδοσης. Όταν μια Εκκλησία χάνει τη μνήμη της και αποκόβεται από την παγκόσμια Εκκλησία, τότε εκτίθεται στην πίεση του κόσμου και της μοντέρνας θρησκευτικής αντίληψης χωρίς τη θεία υπεράσπιση και διόρθωση. Πιστεύω πως μόνο η επανένωση με τη Ρώμη θα μπορούσε να σώσει και να διαφυλάξει την Εκκλησία της Σουηδίας ως μια Χριστιανική Εκκλησία.

Αυτό ειπώθηκε σαν παράδειγμα. Τώρα κάτι πιο γενικό για την ενότητα των Χριστιανών. Υπάρχουν ασφαλώς πολλά πράγματα που ενώνουν τους Χριστιανούς ακόμα κι από διαφορετικά δόγματα. Καταρχήν πιστεύουμε στο σωτήριο θάνατο και στην ανάσταση του Ιησού Χριστού. Βαπτιζόμαστε όλοι με το ίδιο βάπτισμα. Ακόμα κι αν οι Χριστιανοί δεν μπορούν να μεταλάβουν μαζί πιστεύουμε ότι λαμβάνουμε και συμμετέχουμε στο ένα και ίδιο σώμα του Χριστού στις διάφορες εκκλησίες. Με μικρές διαφορές δηλαδή μοιραζόμαστε τις ίδιες πεποιθήσεις. Δεν είναι αρκετό αυτό; Ο Κύριός μας προσεύχεται στον Πατέρα, στην ιερατική προσευχή στο 17ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη ευαγγελίου και λέει: "Ας γίνουν όλοι ένα... έτσι ώστε ο κόσμος να πιστέψει ότι Εσύ με έστειλες. (εδάφιο 21)

Η ενότητα για την οποία ο Ιησούς προσεύχεται δεν είναι μόνο μια πνευματική ενότητα αλλά και μια ορατή ενότητα σε ένα ορατό (υλικό) κόσμο, "που ο κόσμος μπορεί να πιστέψει". Η Εκκλησία ασφαλώς είναι ένα όργανο στα χέρια του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου. Ανήκει στον Θεό. Την έκτισε σύμφωνα με το σχέδιο του και για τους δικούς Του σκοπούς. Είναι σίγουρα μέρος του σχεδίου και της πρόθεσης του ιδρυτή της ότι η Εκκλησία πρέπει να είναι μία και ορατή μία και ενωμένη. Η ορατή ένωση έχει να κάνει με τη φύση της Εκκλησίας και είναι πολύ σημαντική, μια πρώτη προτεραιότητα. Ορατή ένωση απαιτεί ορατό πυρήνα ενότητας. Για την τοπική κοινωνία υπάρχει ο ιερέας της ενορίας. Για την επισκοπή ο επίσκοπος. Για το Πατριαρχείο ο πατριάρχης. Και για όλο το ποίμνιο για την παγκόσμια Εκκλησία υπάρχει ο Πάπας.

Ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος πάπας είναι μέρος του σχεδίου του Χριστού για την Εκκλησία Του. Αυτό δεν υπήρξε αντικείμενο διαφωνίας από το ξεκίνημα της αναμόρφωσης, μόνο η κατάχρηση της δύναμης του πάπα. Είναι επίσης ξεκάθαρο από τα ευαγγέλια το πρωτείο του Πέτρου. Έτσι όσο σίγουρη είναι η αποστολική διαδοχή από τους αποστόλους στους επισκόπους το ίδιο συμβαίνει στη διαδοχή από τον Άγιο Πέτρο (απόστολο ) στους διαδόχους του στον αποστολικό θρόνο στην Εκκλησία της Ρώμης.

Μπορεί ένας Προτεστάντης να μιλήσει έτσι; Κάποιος φιλελεύθερος σίγουρα όχι γιατί θα έλεγαν ότι η παπική εξουσία είναι μέρος μιας πατριαρχικής δομής. Θα υπήρχαν άλλοι που θα επαναλάμβαναν τα ζητήματα που αφορούσαν στην εξομολόγηση κατά τον 16 αιώνα και έτσι θα κατέληγαν να πουν ότι ο Πάπας είναι ο Αντίχριστος. Αλλά αν με τη λέξη "Προτεστάντης" εννοούμε κάποιον που θέλει να μείνει πιστός στη Βίβλο, διαβασμένη μέσα από τα "γυαλιά" της παλιάς ορθόδοξης και καθολικής παράδοσης, ένας τέτοιος Προτεστάντης σίγουρα θα έλεγε ότι ο παπισμός θεσπίστηκε από τον Χριστό.

Το 1995 στην παπική εγκύκλιο "Ut Unum Sint", Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β΄ ζητάει από τους ηγέτες της μη- Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας να μελετήσουν μαζί του τον τρόπο με τον οποίο το Πρωτείο του Πέτρου θα μπορούσε καλύτερα να υπηρετήσει το σκοπό του, "...ώστε όλοι να είναι ένα... κι έτσι ο κόσμος να πιστέψει..." Όσον αφορά την Εκκλησία της Σουηδίας και τις Αγγλικανικές εκκλησίες αυτή η πρόσκληση θα ήταν πολύ ενδιαφέρουσα τρία χρόνια πριν, αλλά το 1995 είχαν ήδη συμβεί γεγονότα σ’ αυτές τις εκκλησίες που καθιστούσαν τον διάλογο σχεδόν αδύνατο.

Ο Οικουμενικός διάλογος μεταξύ της Εκκλησίας της Σουηδίας και της Ρώμης φαινόταν για κάποια χρόνια μεταξύ 1989 και 1993 πολύ υποσχόμενος. Ο Σουηδός Αρχιεπίσκοπος δήλωσε από την Αγία Τράπεζα στο ναό του Αγίου Πέτρου ενώ ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β΄ ήταν εκεί ότι: "Ήρθε η στιγμή για να δηλώσουμε ότι οι καταγγελίες από την εποχή της αναμόρφωσης δεν είναι πλέον έγκυρες..." Ο Πάπας επισκέφθηκε τη Σουηδία και ο Καρδινάλιος Cassidy ο επικεφαλής της διεύθυνσης για τη Χριστιανική Ενότητα ζήτησε μια έρευνα και ένα διάλογο για την αποστολική διαδοχή στις Εκκλησίες της Φινλανδίας και Σουηδίας, για να γίνει κατανοητό τι χρειαζόταν για μια πλήρη αναγνώριση (των Εκκλησιών αυτών).

Στο ερώτημα του σημαντικού δόγματος της αναμόρφωσης "Η πίστη δικαιώνει...", επήλθε ομοφωνία μεταξύ Ρώμης και Λουθηρανών. Ένας διάλογος τουλάχιστον εξίσου υποσχόμενος είχε ξεκινήσει μεταξύ Ρώμης και της Εκκλησίας της Αγγλίας. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις έφθασε σε ένα τέλος εξαιτίας νέων διαφορετικών εξελίξεων! Ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ δήλωσε κατά τον εορτασμό της Πεντηκοστής του 1994 ότι η Εκκλησία δεν έχει κανένα δικαίωμα να χειροτονεί γυναίκες ως ιερείς και πρόσθεσε ότι αυτή η απόφαση είναι οριστική για όλους τους πιστούς στην Εκκλησία. Τέσσερις μήνες μόνο μετά οι Επίσκοποι και άλλοι ηγέτες στην Εκκλησία της Σουηδίας δήλωσαν ότι: "δεν μπορεί κάποιος να χειροτονηθεί ιερέας αν δεν αναγνωρίζει τη δυνατότητα των γυναικών να χειροτονηθούν..."

Η Παγκόσμια Λουθηρανική Ομοσπονδία δήλωσε ότι δεν θα θυσιαστεί η συμμετοχή των γυναικών στην ιεροσύνη για χάρη της ενότητας! Μετά απ΄αυτό δύο γυναίκες έγιναν επίσκοποι στη Σουηδία ενώ περισσότερες γυναίκες από άνδρες χειροτονούνται ή βρίσκονται στο δρόμο προς τη χειροτόνηση τους. Υπάρχει επίσης μια προφορική φεμινιστική θεολογία που κάνει νέες ερμηνείες της πίστης και επίσης της ηθικής. Αυτή η εξέλιξη έκανε μια πλήρη σχετικότητα απαραίτητη (να φαίνεται απαραίτητη)... Γιατί δεν μπορείς να κριτικάρεις και να πεις ότι αυτό δεν είναι σύμφωνο με τη Βίβλο... Θα απαντήσουν ότι είναι μόνο εικόνες και σύμβολα και οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει. Θα μπορούσες να πεις εύκολα ότι ο Θεός είναι η μητέρα μας εξίσου με το ότι είναι πατέρας μας...

Αυτές οι εξελίξεις (στη Σουηδία, την Αγγλία και σε άλλες χώρες) έκαναν τις διαιρέσεις μέσα σε αυτές τις Εκκλησίες να φαίνονται απαραίτητες και οι ομάδες τώρα προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους. Όλα τα μάτια βέβαια είναι στραμμένα στη Ρώμη. Η κατάσταση φαίνεται ότι είναι τόσο σοβαρή για την Εκκλησία της Σουηδίας που πολλοί ρωτούν αν θα επιβιώσει γενικά. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι μόνο η συνύπαρξη με την Εκκλησία που ο Χριστός στήριξε (έχτισε) πάνω στον Πέτρο θα μας έσωζε από την μεταμόρφωση σε κάτι άλλο από Χριστιανική Εκκλησία ή από την εξαφάνιση. Μόνο μια Εκκλησία σε κοινωνία με τον Πέτρο θα μπορούσε δίκαια να στηριχθεί στην υπόσχεση του Χριστού: " Εσύ είσαι ο Πέτρος κι επάνω σ' αυτή την πέτρα θα χτίσω την Εκκλησία Μου, και πύλες Άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της"(Mατθ.16:18)

Η Παναγία μας είναι μαζί με τον πάπα για τον τυπικό προτεστάντη πολύ "Καθολική" και γι αυτό το λόγο πρέπει να την αποφεύγουν. Έτσι ο πάπας αποκλείσθηκε από την Εκκλησία στη Σουηδία. Η Θεοτόκος Μαρία παρέμεινε στις καρδιές των πιστών της πρώτης γενιάς της αναμόρφωσης. Αυτό ήταν κάτι που ο βασιλιάς δεν μπορούσε να αλλάξει. Αλλά καθώς το Ροδάριο απαγορεύτηκε και τα περισσότερα αγάλματα της Παναγίας απομακρύνθηκαν, δεν υπήρχε πια τόπος για την Κυρία μας ούτε στις Προτεσταντικές Σουηδικές καρδιές. Μπορείς μόνο να υποθέσεις τι σήμαινε αυτό. Να ζεις δηλαδή χωρίς τη Μητέρα που ο ίδιος ο Κύριός μας έχει δώσει στην Εκκλησία Του.

Στον φιλελεύθερο Προτεσταντισμό χαρακτηριστικά ο Ιησούς δεν είναι ο Εμμανουήλ, δηλαδή Θεός και άνθρωπος αλλά άνθρωπος και Θεός και πράγματι αυτό είναι που συμβαίνει με την Παναγία μας. Η ζωή χωρίς τη Μαρία ως μητέρα και ιδανικό έκανε το Χριστιανισμό των Προτεσταντών να μοιάζει περισσότερο με διδαχή που πρέπει να καταλάβεις παρά μια ζωή που ζεις. Η Εκκλησία κατά τη διάρκεια της αναμόρφωσης έγινε πιο πολύ ένα σχολείο παρά ένας τόπος προσευχής και λατρείας. Ταυτόχρονα πρέπει να ειπωθεί ότι η Παναγία δεν αποκλείσθηκε από τις διδαχές της Εκκλησίας παρόλο που η θέση της ήταν υποβιβασμένη.

Έτσι είναι δυνατό να βρει κανείς στις εξομολογήσεις, στους ύμνους και σε άλλα γραπτά του Μαρτίνου Λούθηρου φράσεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο επιβεβαιώνουν την διδαχή όλων των δογματικών (δογμάτων) για την Παναγία αν και δεν παρουσιάζονται ως τέτοια. Αυτό μαζί με άλλα παρόμοια "Καθολικά" στοιχεία είχαν θετικές επιπτώσεις για μια αναθέρμανση στην Εκκλησία της Σουηδίας για το πρόσωπο της Παναγίας και έγινε έτσι δυνατό να ανήκει κάποιος στην Εκκλησία της Σουηδίας με Καθολική πίστη χωρίς να συγκρούεται αυτό με την επίσημη διδασκαλία.

Όπως δεν υπάρχει πρόβλημα μεταξύ του Πέτρου και του Πάπα έτσι δεν υπάρχουν δυσκολίες για ένα βιβλικό Προτεστάντη μιας ευαγγελικής - καθολικής παράδοσης, σύμφωνα με τον παλιό οικουμενικό αρχιεπίσκοπο Nathan Sφderblom, να μοιραστεί τις καθολικές και ορθόδοξες αντιλήψεις για τη Θεοτόκο. Το πρόβλημα με του σύγχρονους Προτεστάντες είναι ότι πολλοί, κυρίως μιλώ για την Εκκλησία της Σουηδίας αλλά το ίδιο μάλλον ισχύει και για τους Αγγλικανούς και Λουθηρανούς της Δυτικής Ευρώπης και των Η.Π.Α, φαίνεται να μην πιστεύουν πια στην αποκάλυψη του Θεού. Αλλά αν ο Λόγος του Θεού είναι ένα λυχνάρι στα πόδια σας κι ένα φως στο μονοπάτι σας, θα σας οδηγήσει στο να τιμάτε και να ευλογείτε τη Μαρία.

Πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι όλα τα λόγια και τα έργα του Κυρίου μας είχαν τη σημασία τους όχι μόνο για τη συγκεκριμένη περίσταση κατά την οποία ειπώθηκαν ή έλαβαν χώρα, αλλά και για την Εκκλησία που ο Ίδιος ίδρυσε και έτσι είχαν ένα συμπαντικό (παγκόσμιο) μήνυμα αφού θα είναι έγκυρα αιώνια! Γι αυτό το λόγο είναι πολύ φυσικό να δει κανείς ότι ο Ιησούς από το Σταυρό έδωσε τη Μαρία να είναι όχι μόνο η μητέρα του Ιωάννη αλλά και όλων των Αποστόλων και της Εκκλησίας σε όλα τα μέρη, σε όλες τις εποχές.

Στη συνέχεια οδηγούμαστε από το Λόγο του Θεού να δούμε με τον Ιωάννη "το μεγάλο σημάδι που εμφανίστηκε στον ουρανό: μια γυναίκα ντυμένη τον ήλιο, που στεκόταν πάνω στο φεγγάρι, με τα δώδεκα αστέρια στο κεφάλι της σαν στέμμα". Βεβαίως αυτή είναι η Μαρία. Είναι ζωντανή, αναλήφθηκε στον Παράδεισο με το σώμα της και στέφθηκε για να είναι η Βασίλισσα του ουρανού και της γης. Μπορούμε να την πλησιάσουμε και να ζητήσουμε τη μητρική της φροντίδα και τις προσευχές της για μας. Η Μαρία είναι η Μητέρα της Εκκλησίας αλλά είναι ταυτόχρονα Η Εκκλησία - Η Μητέρα Μας. Είναι δηλαδή η προσωποποίηση της Εκκλησίας. Σε εκείνη ότι αναζητούμε έχει ήδη εκπληρωθεί και είναι ήδη εκεί όπου ελπίζουμε να τη συναντήσουμε μα με του Υιό της, στον παράδεισο.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με αυτό τον τρόπο από τη Βίβλο ως τα Καθολικά δόγματα. Και στην περίπτωση για παράδειγμα, του δόγματος της Άμωμης Σύλληψης που δεν είναι απόλυτα αυταπόδεικτο, από τη Βίβλο, αυτό το "Κεχαριτωμένη"-Gratia Plena - σημαίνει ότι δεν υπήρχε ποτέ χώρος για αμαρτία στην Μαρία κι έτσι είμαι πεπεισμένος ότι το Άγιο Πνεύμα οδήγησε την Εκκλησία στην πλήρη αλήθεια σύμφωνα με την υπόσχεση του Ιησού.(Ιωαν.,16:13)

Ανάμεσα στους αναρίθμητους τίτλους της Παναγίας μας κι ανάμεσα σε όλα αυτά που Εκείνη είναι, ας της ζητήσουμε να είναι, για την Εκκλησία, η Μητέρα της Ενότητας. Αυτή την ενότητα για την οποία ο Ιησούς προσευχήθηκε και που μοιάζει τόσο δύσκολα, συχνά ίσως και αδύνατη. Ας το εμπιστευθούμε σε εκείνη, στη στοργή της και στις προσευχές της, ώστε να έλθει γρήγορα η εποχή και με τον τρόπο που είναι το θέλημα του Θεού.

Ερωτήθηκα επίσης να πω γιατί υποστηρίζω τα μηνύματα της Αληθινής εν Θεώ Ζωής. Αν κάποιος μου έλεγε για τη Βασούλα πριν την άκουγα ή πριν διάβαζα τα μηνύματα, μάλλον δεν θα ενδιαφερόμουνα θεωρώντας ότι θα ήταν κάποια ακόμη ανόητη αίρεση. Δεν θα έλεγα ότι είναι αδύνατες οι προφητείες, αποκαλύψεις ή τα μηνύματα σαν κι αυτά αλλά πραγματικά δεν είχα συναντήσει τίποτα παρόμοιο. Αφού όμως άκουσα τη Βασούλα στη Ρώμη το Μάρτιο του 1995, πλέον ήμουν σίγουρος ότι ήταν όλα αληθινά.

Ίσως θα μπορούσα να πω ότι αναγνώρισα τη φωνή ή ότι συγκινήθηκα κι ότι τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα. Από τότε μελέτησα τα μηνύματα και δεν συνάντησα τίποτα που ακουγόταν περίεργο ή ξένο σε ότι έχω μάθει από τη Βίβλο και την παράδοση της Εκκλησίας. Βέβαια αυτό που ήταν πιο σημαντικό για μένα ήταν η οικειότητα των μηνυμάτων. Η σημαντική θέση της Μαρίας. Η κεντρικότητα της ενότητας της Εκκλησίας γύρω από τον πάπα και επίσης οι προτροπές (νουθεσίες) to be one with John Paul II?? Όπως θα έχετε καταλάβει, νομίζω ότι έχω δει στιγμές της αποστασίας για την οποία ο Ιησούς μιλά μέσα στα μηνύματα. Αυτό επίσης που δεν είναι ανάξιο λόγου είναι το γεγονός ότι η Βασούλα αν και δεν είναι επίσημα Μια Ρωμαιοκαθολική, ζει μια Καθολική ζωή και έχει μια Καθολική πίστη. Αυτό συμβαίνει και με μένα όπως και σε αρκετούς επίσης στην Εκκλησία της Σουηδίας.