Ο Δρόμος του Σταυρού

Μελέτη από την Αληθινή εν Θεώ Ζωή

12. Ο Ιησούς πεθαίνει πάνω στο Σταυρό (Μτ 27.50, Μκ 15.37,
Λκ 23.46+49, Ιω 19.30)

Οι στρατιώτες σήκωσαν το Σταυρό Μου και τον τοποθέτησαν μέσα στο άνοιγμα. Ατένισα τα πλήθη από κει που βρισκόμουν, βλέποντας με δυσκολία με τα πρησμένα Μου Μάτια. Παρατήρησα το πλήθος. Δεν είδα κανένα φίλο ανάμεσα σ' αυτούς που Με χλεύαζαν, κανένας δεν ήταν εκεί να Με παρηγορήσει. "Θεέ Μου! Θεέ Μου! Γιατί με εγκατέλειψες;" Εγκαταλειμμένος από όλους, όσους Με αγαπούσαν. Η Ματιά Μου έπεσε πάνω στη Μητέρα Μου. Την κοίταξα και οι καρδιές Μας μίλησαν: "Σου παραδίδω τα αγαπημένα Μου παιδιά, να είναι και δικά Σου παιδιά. Θα είσαι στο εξής η Μητέρα τους"(9 Νοεμβρίου, 1986)

Θυμάσαι τα λόγια που είπα όταν ήμουν καρφωμένος πάνω στο Σταυρό; Είπα ότι είναι και δική σας Μητέρα. Σας αγαπά και σας φροντίζει. Ο Αββάς (Πατέρας) δίνει σε όποιον θέλει. Δεχθείτε ό,τι σας δίνει ο Θεός. (4 Απριλίου, 1987)

"Φώναξα δυνατά από το Σταυρό Μου. Ήταν η τελευταία δυνατή κραυγή που έβγαλα, όταν ήμουν ενσαρκωμένος, μια κραυγή φορτωμένη οδύνη, πόνο και πίκρα, που αντήχησε από τα βάθη της Ψυχής Μου και διαπέρασε τα ύψη του Ουρανού. Τράνταξε τα θεμέλια της γης και έσχισε στα δύο τις καρδιές αυτών που Με αγαπούσαν, όπως έσχισε το πέπλο του Ναού. Ξεσήκωσε αφοσιωμένους Μου οπαδούς, όπως ξεσήκωσε τους νεκρούς από τους τάφους τους, ανατρέποντας το χώμα που τους κάλυπτε, όπως ανέτρεψε τον Πονηρό. Δυνατή βροντή συγκλόνισε τους Ουρανούς ψηλά και όλοι οι άγγελοι τρέμοντας έπεσαν πρηνείς και Με προσκύνησαν σε απόλυτη σιωπή. Η Μητέρα Μου που στεκόταν δίπλα Μου, στο άκουσμα της Κραυγής Μου, έπεσε στα γόνατα και σκέπασε το πρόσωπό Της κλαίγοντας, παίρνοντας μαζί Της αυτή την τελευταία Κραυγή ως την ημέρα της Κοίμησής Της. Υπέφερε... (29 Απριλίου, 1987)

Όλα τελείωναν, η λύτρωση ήταν κοντά, είδα τους Ουρανούς ν’ανοίγουν και όλοι οι άγγελοι στέκονταν στητοί, όλοι στέκονταν σιωπηλοί. "Πατέρα, στα χέρια Σου παραδίδω το Πνεύμα Μου, είμαι μαζί Σου τώρα." ((9 Νοεμβρίου, 1986)

Είμαι πικραμένος και υποφέρω ακόμη για όλες τις αμαρτίες του κόσμου, την κακία, την ανομία και τον εγωισμό. Η Κραυγή Μου δυναμώνει μέρα με τη μέρα. Εγκαταλείφθηκα μόνος Μου πάνω στο Σταυρό Μου, μόνος να σηκώνω πάνω στους Ώμους Μου τις αμαρτίες του κόσμου, μόνος να υποφέρω, μόνος να πεθαίνω λυτρώνοντάς σας, αγαπημένοι Μου. Αυτή η ίδια Κραυγή είναι τώρα πάνω στη γη σαν ηχώ του παρελθόντος. Άραγε ζω μέσα στις σκιές του παρελθόντος; Μήπως η θυσία Μου ήταν μάταιη; Πώς μπορείτε και δεν ακούτε την Κραυγή Μου από το Σταυρό; Γιατί κλείνετε τ’αυτιά σας και την αφήνετε να χαθεί; (29 Απριλίου, 1987)