Αφιερωμένοι στην Αλήθεια

από τον π. John Abberton

Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, ο Ιησούς προσεύχεται στον Πατέρα για τους μαθητές Του:

«Εγώ τους έδωσα το δικό σου μήνυμα, ο κόσμος όμως τους μίσησε γιατί δεν προέρχονται από τον κόσμο, όπως εγώ δεν προέρχομαι από τον κόσμο. Σε παρακαλώ, όχι να τους πάρεις από τον κόσμο, αλλά να τους προστατέψεις από το διάβολο. Δεν προέρχονται από τον πονηρό κόσμο, όπως κι εγώ δεν προέρχομαι από τον κόσμο αυτό. Με την αλήθειά σου ξεχώρισέ τους από τον κόσμο΄ ο δικός σου ο λόγος είναι αυτή η αλήθεια. Όπως εσύ έστειλες εμένα στον κόσμο, έτσι κι εγώ έστειλα αυτούς στον κόσμο΄ και για χάρη τους αφιερώνω και προσφέρω τον εαυτό μου σ΄εσένα, ώστε κι αυτοί, με τη βοήθεια της αλήθειας, να είναι αφιερωμένοι σ΄εσένα. Προσεύχομαι όχι μόνο γι΄αυτούς αλλά και για κείνους που με το κήρυγμα αυτών θα πιστεύουν σ΄εμένα, ώστε να είναι όλοι ένα…»

Το απόσπασμα που σας διάβασα είναι από τη νέα έκδοση της Αγίας Γραφής της Ιερουσαλήμ. Στην αγγλική της απόδοση διαβάζουμε αντί «αφιερωμένοι», «αγιασμένοι στην αλήθεια».

Το να είσαι αφιερωμένος σημαίνει να είσαι «επιλεγμένος» για κάποια ιερή χρήση. Αγιασμένος σημαίνει επίσης «αγιοποιημένος». Ένα πράγμα ή ένα άτομο αφιερωμένο αγιάζεται από τον Θεό. Όταν αφιερωνόμαστε, δηλαδή παραχωρούμε τον εαυτό μας στον Θεό, η αγιοσύνη μάς απονέμεται. Ανήκουμε στον Θεό, είμαστε ιδιοκτησία του Θεού. Αφού είμαστε όντα προικισμένα με ελεύθερη βούληση, πρέπει και να συνεργαζόμαστε με τον Θεό κατ΄επιλογήν. Είμαστε αγιασμένοι από το Θεό, όχι όμως ενάντια στη δική μας θέληση. Η αγιοσύνη μάς προσφέρεται, πρέπει όμως και να την επιλέξουμε. Η αγιοσύνη δεν είναι μια προσέγγιση ζωής χλιαρή και ασθενική. Είναι πειθαρχία, αλλά πειθαρχία αγάπης. Ο περισσότερο άγιος μεταξύ μας είναι εκείνος που αγαπάει περισσότερο. Πρέπει εδώ να πούμε ότι αυτό δεν απορρέει από τα φαινόμενα ή την επιδειξιμανία. Όσοι αγαπούν πραγματικά ξέρουν πότε να μιλήσουν και πότε να μένουν σιωπηλοί.

Ένα μουσικό όργανο πετυχαίνει καλύτερα το στόχο του όταν εναρμονίζεται από τον οργανοπαίχτη με τα άλλα όργανα της ορχήστρας. Το όργανο πρέπει να είναι εύκαμπτο, ευαίσθητο και αξιόπιστο. Οι χορδές να είναι σε καλή κατάσταση, το ξύλο καλής ποιότητας, το μέταλλο καθαρό. Ο βιολιστής της συναυλίας, για παράδειγμα, πρέπει να έχει πάνω από ένα βιολιά και να ξέρει να βγάζει ό,τι καλύτερο από το καθένα. Θα χειριστεί το κάθε βιολί εκτιμώντας τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του κάθε οργάνου.

Εμείς ανήκουμε στον Ιησού Χριστό.

Το να είσαι αφιερωμένος στην αλήθεια σημαίνει πολλά πράγματα, και για να ξεκινήσουμε:

1. Πρέπει να προσπαθούμε να μάθουμε περισσότερα για τον εαυτό μας για να καταλάβουμε με ποιο τρόπο μπορούμε να φανούμε χρήσιμοι στον κόσμο.
2. Πρέπει να εννοήσουμε ότι έχουμε πολλά ακόμη να μάθουμε.
3. Πρέπει να μάθουμε πού να ψάχνουμε, από ποιόν να ζητήσουμε τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε για τον εαυτό μας.
4. Πρέπει να μπορούμε να ακούμε και να μαθαίνουμε χωρίς να υποκύπτουμε στο φόβο ή στις κάθε είδους προκαταλήψεις.

Πρέπει να είμαστε ταπεινόφρονες. Η ταπεινοφροσύνη είναι το άνοιγμα προς την Αλήθεια. Είναι κοντινή στην υπακοή που είναι η ικανότητα να ακούμε και να μαθαίνουμε. Δεν είναι εύκολο να είναι κανείς ταπεινόφρων, δίχως όμως ταπεινοφροσύνη, οι υπόλοιπες χριστιανικές αρετές δεν θα ανθοφορήσουν. Η ταπεινοφροσύνη είναι η γη όπου ο Θεός φυτεύει ό,τι καλύτερο έχει από τον κήπο Του. Έχουμε ανάγκη να φροντίζουμε και να καλλιεργούμε την αρετή της ταπεινοφροσύνης που μας βοηθάει να γνωρίσουμε κάποια στοιχεία του εαυτού μας. Πήρα το ακόλουθο απόσπασμα από ένα μικρό βιβλίο με τίτλο «Η νίκη επί της ανηθικότητας » (σελ.49) του αρχιεπισκόπου Fulton Sheen.

«Από υλική άποψη, έχουμε ελάχιστη αξία. Ένα ανθρώπινο σώμα περιέχει τόσο σίδηρο όσο κι ένα καρφί, τόση ζάχαρη όσο δυο κύβοι ζάχαρη, τόσο λάδι όσο επτά σαπουνάκια, τόσο φώσφορο όσο 2200 σπίρτα και τόσο μαγνήσιο όσο για να τραβηχτεί μια φωτογραφία. Τελικά, το ανθρώπινο σώμα, από τη σκοπιά της χημείας, κοστίζει μόλις μερικά δολάρια.»

Βέβαια, αξίζουμε πολύ περισσότερο στα μάτια του Δημιουργού μας. Η πραγματική μας αξία εδραιώνεται στον Θεό που μας δημιούργησε. Είναι σωστό να πούμε «είμαι ένα τίποτα» ή «δεν αξίζω τίποτα» μόνο όταν εννοούμε το «τίποτα» ή το «δεν αξίζω» χωρίς τον Θεό. Η εκτίμηση που πρέπει να τρέφουμε προς τον εαυτό μας προέρχεται από την εκτίμηση προς Εκείνον που μας δημιούργησε. Ας θυμηθούμε ότι οφείλουμε να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας. Αυτό σημαίνει ότι δεν μας επιτρέπεται να φερόμαστε στον εαυτό μας σα σε σκουπίδι, γιατί αλλιώς θα φερόμαστε και στους άλλους σα σε σκουπίδι. Χωρίς τον Θεό όμως, είμαστε ένα σκουπίδι, δεν αξίζουμε περισσότερο από μερικά δολάρια. Η υπερηφάνεια είναι ένα είδος παραφροσύνης. Τι είμαι συγκρινόμενος με τον Θεό; Κάτι λιγότερο από ένα μόριο σκόνης, όμως ο Θεός αγαπά αυτό το μόριο σκόνης και ο Χριστός έχυσε το αίμα Του γι΄αυτό. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φέρομαι στα υπόλοιπα μόρια σκόνης – σε όλους εσάς – σα σε χρυσόσκονη, μόνο όμως εξαιτίας του Χριστού.

Το να είμαστε αφιερωμένοι στην αλήθεια σημαίνει ότι πρέπει ταυτόχρονα να ανήκουμε στην αλήθεια και να πάρουμε θέση απέναντι στην αλήθεια. Το να αποδεχτούμε αυτό το κάλεσμα, να είμαστε όργανα της Αλήθειας, σημαίνει ότι επιζητούμε το Θέλημα του Θεού.

Η απάντηση στην ερώτηση πώς θα καταφέρουμε να γνωρίσουμε το Θέλημα του Θεού δεν είναι εύκολη. Όχι γιατί ο Θεός είναι πολύπλοκος, αλλά γιατί εμείς είμαστε πολύπλοκοι. Ο Ιησούς μας λέει ότι η Αλήθεια είναι η αγάπη.

Στο μήνυμα της 22 Οκτωβρίου 1990 λέει:

«Η Αλήθεια είναι η Αγάπη. Εγώ είμαι η Αλήθεια. Γίνετε μάρτυρες της Αλήθειας. Δεχθείτε το Άγιο Πνεύμα της Αλήθειας...»

Όταν δεν μπορούμε να αγαπάμε με αντίστοιχο τρόπο, είναι μάλλον επειδή δεν είμαστε ανοιχτοί στην αλήθεια.
Όταν προσευχόμαστε, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Ποιος είμαι στην πραγματικότητα;
Πόσο εύκολο είναι για τη σκέψη να κατασκευάσει μια ψεύτικη ταυτότητα. Και μπορεί να συμβεί πολύ εύκολα σε κάποιον που αρχίζει να γίνεται θρησκευόμενος – όταν έχει βιώσει τη μεταστροφή ή όταν αρχίζει να προοδεύει στην προσευχή. Η Αγία Θηρεσία της Άβιλα μας προειδοποιεί ότι ένα από τα σφάλματα που κάνουν οι άνθρωποι καθώς προοδεύουν στην πνευματικότητα είναι όταν νομίζουν πως είναι ικανοί να διδάξουν τους άλλους. Έτσι, παρατηρούμε τα προβλήματα που δημιούργησαν μερικά άτομα που νομίζουν ότι έλαβαν κάλεσμα για να πουν στους άλλους πώς πρέπει να ζουν, πώς πρέπει να προσεύχονται ή, στη δική μας περίπτωση, πώς πρέπει να ερμηνεύουν τα μηνύματα της Αληθινής εν Θεώ Ζωής. Πρόκειται για περηφάνια μεταμφιεσμένη σε αγάπη.

Ένα άλλο παράδειγμα: δεν πρέπει να νομίζουμε πως όλα τα κίνητρα και οι προθέσεις μας είναι τέλεια. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και η Αγία Του Μητέρα είχαν αδιαίρετες καρδιές. Εμείς καλούμαστε να γίνουμε καθαροί στην καρδιά. Μια έννοια αυτού είναι «αποφασισμένοι, σταθεροί» και μια άλλη είναι «απόλυτα αφοσιωμένοι». Σ΄ένα μήνυμα της 10ης Ιουνίου 1994 ο Ιησούς λέει:

«… χαίρομαι μέσα σε κάθε καθαρή καρδιά. Η χαρά Μου είναι να βλέπω τα μάτια σας να επιζητούν μόνο την ουράνια πραγματικότητα. Δοξάζομαι όταν έρχεστε και Μου λέτε: «Εδώ είμαι… εδώ είμαι», προσφέροντάς Μου την καρδιά σας για να την μεταμορφώσω σε ιδιοκτησία Μου και να βασιλέψω πάνω της.»

Το να επιζητούμε την ουράνια πραγματικότητα δεν σημαίνει να αποφεύγουμε τις ευθύνες μας ή να αφηνόμαστε στις ιδιοτροπίες μας. Πρέπει να αναζητήσουμε το Θέλημα του Θεού σε όλα τα πράγματα και ό,τι κάνουμε και ό,τι υπομένουμε να το προσφέρουμε για τη δόξα του Θεού. Όταν μας αναθέτει ένα έργο, πρέπει να το κάνουμε καλά. Μπορεί να είναι οτιδήποτε, πλύσιμο πιάτων ή ανέγερση καθεδρικού ναού. Πως θα κρίνει την αξία του έργου μας; Ο καθεδρικός ναός θα έχει μεγαλύτερη αξία αν ανεγερθεί από ματαιοδοξία ή θα προτιμήσει να δει μια πιατοθήκη γεμάτη καθαρά πιάτα που πλύθηκαν ως προσφορά αγάπης;

Η καθαρότητα της καρδιάς φαίνεται στην αυτοσυγκέντρωση. Όταν είμαστε συγκεντρωμένοι σε κάτι, είμαστε συγκεντρωμένοι στη δουλειά που κάνουμε. Σ΄αυτή τη ζωή δεν είμαστε τέλειοι, την τελειότητα θα τη γνωρίσουμε στον παράδεισο. Αν επιθυμούμε να αυξήσουμε τη δύναμη αυτοσυγκέντρωσής μας, έχουμε ανάγκη από αυτοπειθαρχία. Έχουμε ανάγκη από τάξη στη ζωή μας. Η μεγάλη μοναστική παράδοση μας το θυμίζει. Οι μοναχοί, οι μοναχές και τα μοναστήρια έχουν μεγάλη όσο ποτέ ως τώρα σημασία: σημασία για τον κόσμο που τους περιβάλλει. Ο μοναχισμός των Βενεδικτίνων είχε βαθιά επίδραση στη Δυτική Ευρώπη. Οι μοναχοί της Ανατολής και της Δύσης μας θυμίζουν το κάλεσμα να έχουμε «καθαρή καρδιά»: να είμαστε αφοσιωμένοι, υπάκουοι και πειθαρχημένοι. Γι΄αυτό, χρειάζεται να αποδεχτούμε κατ΄αρχήν την αλήθεια αυτή: είμαστε γενικά ατελείς στις σκέψεις και στις πράξεις. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι αυτό που ονομάζουμε θεϊκές εμπνεύσεις δεν έχει αναμειχθεί ή επηρεαστεί κατά κάποιο τρόπο από τα δικά μας σφάλματα και αδυναμίες. Επειδή δεν ξέρουμε γενικά τι διενεργείται στην υποσυνείδητη σκέψη μας, δεν μπορούμε με ευκολία να διακρίνουμε αν μας καθοδηγεί κάποια κρυφή παρόρμηση. Όλοι μας, λίγο ή πολύ, πονέσαμε στην παιδική μας ηλικία: αν όχι από τους γονείς μας, τα αδέλφια και τις αδελφές μας, τότε από εμπειρίες που είχαμε στο σχολείο ή με τους παιδικούς μας φίλους. Γνωρίζουμε καλά πόσο μας επηρεάζουν σήμερα αυτές οι περασμένες εμπειρίες;

Δεν λέω ότι όλοι μας είμαστε σαφώς χλιαροί στην καρδιά, ούτε ότι συνειδητοποιούμε πάντα αν μας κυβερνούν οι συναισθηματικές μας ανάγκες. Αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας και ειλικρινείς με τον Θεό. Το δώρο της διάκρισης δεν δίνεται στον καθένα, αν όμως προσευχηθούμε να το αποκτήσουμε και επιλέξουμε έναν πνευματικό καθοδηγητή, υπάρχει η πιθανότητα ο Κύριος να προσφέρει το δώρο σ΄εκείνον που επιλέξαμε. Πότε πότε, εκείνοι που εύχονται να προοδεύουν στην πνευματική ζωή έχουν ανάγκη από καλές συμβουλές. Θα ήταν παράλογο να ισχυριστούμε ότι δεν έχουμε ανάγκη από βοήθεια. Κάτι χειρότερο, αυτό θα ήταν περηφάνια. Όσο προοδεύουμε σε ταπεινοφροσύνη, συνειδητοποιούμε όλο και πιο πολύ τα σφάλματά μας, τις αδυναμίες μας, τις ιδιοτροπίες μας. Καταφέρνουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας στο μέτρο που μας το επιτρέπει ο Θεός. Μερικές φορές, το Άγιο Πνεύμα θα φωτίσει κάποια πράγματα. Ίσως αυτό συμβεί αφού πέσουμε σε αμαρτία. Ισως γίνει με τη μορφή επίπληξης ή διόρθωσης από κάποιον τρίτο. Έχω ένα φίλο ψυχολόγο, διδάκτορα ψυχολογίας. Μερικές φορές, λέει πράγματα που με καθηλώνουν. Για παράδειγμα, μπορεί να πει κάτι σαν «χθες σε απασχόλησε κάτι και ήσουν ανήσυχος». Καθώς του απαντώ «όχι, δεν ήταν αυτό», εκείνος επιμένει λέγοντας «τι σκεφτόσουν;» του λέω «δεν σε αφορά». Και τότε μου λέει «θα το μάθω τελικά». Δεν μπορεί να βρει όλη την αλήθεια, ξέρει όμως κάτι γιατί έχει μάθει να αναγνωρίζει μερικά πράγματα στους ανθρώπους. Πρόσφατα, ήμασταν μαζί σ΄ένα ξενοδοχείο και μιλούσαμε για κάποιο άτομο που ερχόταν από τη Σκωτία. Ο φίλος μου είπε τα εξής: «αυτός ο άνθρωπος έχει μανιοκαταθλιπτικές τάσεις». Απόρησα και τον ρώτησα «πώς το ξέρεις;» Και ο φίλος μου μου ανέπτυξε τους ισχυρισμούς του. Αν δεν μπορώ να κρύψω την προσωπική μου αλήθεια από έναν καλό φίλο, πώς θα μπορούσα να την κρύψω από τον Δημιουργό μου; Μερικά άτομα προσπαθούν ωστόσο να κρύβονται από τον εαυτό τους, ποτέ όμως δεν μπορούμε να κρυφτούμε από τον Χριστό.

Λέγοντας ότι είμαι τέλειος, είμαι ή ψεύτης ή πνευματικά ανώριμος, ή άρρωστος. Αν είναι ποτέ δυνατόν κάποιος να είναι τέλειος σε αυτή τη ζωή, υποθέτω πως ο ίδιος δεν το ξέρει. Ακόμη κι αν δεν το ξέρει, ποτέ δεν θα ακούσετε να το λέει. Μας ζητήθηκε «να είσαστε τέλειοι» όπως ο Ουράνιος Πατέρας είναι τέλειος, αλλά και ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος, συλλογιζόμενος το τέλος της ζωής του, έλεγε:

«Ό,τι επιθυμώ είναι να γνωρίσω το Χριστό και τη δύναμη της αναστάσεώς του, να μετάσχω στα παθήματά του ακολουθώντας τον στο θάνατο, με την ελπίδα να λάβω μέρος στην ανάσταση των νεκρών. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι έφτασα ήδη στο τέρμα, ούτε ότι έγινα τέλειος. Συνεχίζω όμως τον αγώνα για να κερδίσω αυτό το βραβείο, για το οποίο ήδη με κέρδισε ο Ιησούς Χριστός. Αδερφοί μου, εγώ δε θεωρώ τον εαυτό μου ότι έφτασε στο τέρμα΄ σ΄ενα όμως πράγμα συγκεντρώνω την προσοχή μου. Ξεχνώ το δρόμο που διέτρεξα και προχωρώ σ΄αυτόν που βρίσκεται μπροστά μου. Αγωνίζομαι να τερματίσω και προσβλέπω στο βραβείο της ουράνιας πρόσκλησης του Θεού δια του Ιησού Χριστού. Έτσι ας σκεφτόμαστε, όσοι θέλουμε να είμαστε τέλειοι. Κι αν σε κάποιο σημείο σκέφτεστε διαφορετικά, ο Θεός και σ΄αυτό θα σας φανερώσει το σωστό.» (Προς Φιλιππησίους 3,10-15

Το να είμαστε αφιερωμένοι στην Αλήθεια σημαίνει ότι καλούμαστε στην ενότητα. Αυτό είναι σαφές μέσα στο απόσπασμα που διάβασα στην αρχή. Ο Ιησούς προσευχήθηκε οι μαθητές Του να «αγιασθούν στην αλήθεια» για να οδηγήσουν τους άλλους στην αλήθεια και «να είναι όλοι ένα». Νομίζω πως μπορούμε να το εφαρμόσουμε αυτό και στον εαυτό μας. Όπως το μπορούν και όλοι οι χριστιανοί που κλήθηκαν στο έργο του επανευαγγελισμού. Όσοι έχουν βαπτιστεί είναι αφιερωμένοι. Όσοι συνειδητοποιούν πως κλήθηκαν να διαδώσουν την αλήθεια για τον Ιησού Χριστό, καλούνται να αποδεχτούν ένα μέρος στο έργο του επανευαγγελισμού. Καλούμαστε να ζούμε στην αλήθεια που σημαίνει επίσης να ζούμε στη μετάνοια. Αποδεχόμενοι την αλήθεια για το ποιοι είμαστε προϋποθέτει να αποδεχτούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί και να ομολογήσουμε τις αμαρτίες μας. Μόνο τότε μπορούμε να αρχίσουμε να συγκεντρωνόμαστε σ΄ένα σώμα, με ταπεινοφροσύνη. Η Μητέρα του Χριστού μάς λέει σ΄ ένα μήνυμα της 23ης Σεπτεμβρίου 1991: «Τα κλειδιά της Ενότητας είναι η Αγάπη και η Ταπεινοφροσύνη.»

Αποδεχόμενοι το κάλεσμα να ζούμε στην αλήθεια πρέπει να έχουμε σεβασμό ο ένας για τον άλλον και να κρατάμε το χέρι ο ένας του άλλου. Η αλήθεια θα μας λυτρώσει. Δεν πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον αρνούμενοι την πίστη μας. Ο ψευδοοικουμενισμός είναι ανώφελος. Δεν ισχυρίζομαι, ούτε επιθυμώ να ισχυρίζομαι πως δεν βρίσκω σωστά μερικά πράγματα. Για μένα, είναι θέμα θείας πίστης. Όταν συναντώ Χριστιανούς άλλων ομολογιών, δεν περιμένω να συμφωνήσουν μαζί μου σε όλα τα θέματα. Αν δεν γίνει αυτό με εντιμότητα, πώς μπορεί να υπάρχει πρόοδος; Πρέπει να είμαστε έντιμοι ο ένας απέναντι στον άλλον. Να θέτουμε τα ερωτήματα μας και να επιτρέπουμε στον άλλον να κάνει τις ερωτήσεις του. Ποιες είναι οι ενθυμίσεις μας από το παρελθόν; Επηρεάζουν την πρόοδο μας προς την ενότητα; Έχω πραγματική ανάγκη αυτών των ενθυμήσεων; Μπορώ να ζητήσω συγνώμη ή να συγχωρήσω; Γιατί αντιδρώ ενάντια σε μερικές προτάσεις ή πιστεύω; Τι υπάρχει μέσα μου, ή στο παρελθόν μου, που παρεμποδίζει το διάλογο να προοδεύσει; Κηρύττω για τον δικό μου άγιο; Έχω κρυμμένα παράπονα; Φοβάμαι εσάς, τον εαυτό μου: φοβάμαι την αλήθεια;

Όταν προσπαθούμε να είμαστε ανοιχτοί απέναντι στην αλήθεια προβάλλουν προκλητικά ερωτήματα. Επίσης, όταν κοιτάμε ο ένας τον άλλον, συζητάμε, τρώμε μαζί, γνωρίζουμε μια άλλη πλευρά της αφιέρωσης στην αλήθεια. Είμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Αν η αλήθεια είναι Αγάπη, τότε δεν πρόκειται απλώς για προτάσεις, δογματικές διατυπώσεις ή για θέματα πίστης, πρόκειται για άτομα. Προχωρούμε μαζί. Το να είμαστε αφοσιωμένοι στην αλήθεια πρέπει να σημαίνει να είμαστε αφοσιωμένοι στη συμφιλίωση και στην ενότητα. Γι΄αυτό, καταλαβαίνουμε ότι δεν γίνεται να προχωρήσουμε εκτός αν δεν δούμε ποιοι είμαστε. Έχω ανάγκη να μάθω ποιος είμαι αν θέλω να σας ακούσω. Έχω ανάγκη να μάθω τι μπορεί να κλείσει τ΄ αυτιά μου. Αν δεν είμαι έτοιμος να δω την αλήθεια για τον εαυτό μου, πώς μπορώ να ανοίξω την καρδιά μου στους άλλους; Μπορούμε να βαδίσουμε στην ίδια κατεύθυνση γιατί ακολουθούμε το ίδιο φως. Μερικές φορές, φαίνεται ότι βαδίζουμε χωριστά, μακριά ο ένας από τον άλλον, άλλες όμως φορές είμαστε αρκετά κοντά ώστε να δώσουμε τα χέρια. Πρέπει να πληθύνουμε τις στιγμές που κρατάμε από το χέρι ο ένας τον άλλον και να ελαχιστοποιούμε εκείνες που είμαστε απομακρυσμένοι. Δεν αρκεί μόνο η συζήτηση, πρέπει να γίνουμε φίλοι. Οι φίλοι είναι χαρούμενοι ο ένας με τον άλλον ακόμη κι όταν δεν έχουν τι να πουν. Όταν μιλάμε, ας χρησιμοποιούμε λέξεις που οικοδομούν, ποτέ λέξεις που καταστρέφουν.

Τι προθυμοποιούμαστε να κάνουμε για να φτάσουμε το σκοπό της ενότητας; Είμαστε έτοιμοι μέσα μας να πούμε στον εαυτό μας την πραγματική αλήθεια; Είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να μας πείσει για την αμαρτία μας; Είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε τον Χριστό να είναι πραγματικά «η οδός, η αλήθεια και η ζωή»; Αν είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε κάτι για την υπόθεση της Ενότητας, ας είναι εκείνα τα πράγματα που ανακατέψαμε με την πίστη μας, εκείνα τα πράγματα που δεν είναι αντικείμενα πίστης, αλλά αντικείμενα φόβου. Ας εγκαταλείψουμε τους φόβους μας, ας εγκαταλείψουμε τις προκαταλήψεις μας και ακόμη, σε μερικές περιπτώσεις, ας εγκαταλείψουμε τη ζωή μας. Πρώτα απ΄ όλα, ας ζητήσουμε από τον Θεό το θάρρος να είμαστε πιστοί στην Αλήθεια, να μην έχουμε αυταπάτες για τον εαυτό μας, ο ένας για τον άλλον, ή για τον Θεό.

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1995, ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε:
«Ειρήνη σε σένα. Σκοπός σου θα πρέπει να είναι να παραμείνεις στην Αλήθεια και να προσελκύσεις όλους τους ανθρώπους στην Αλήθεια και στη Βασιλεία Μου. Εγώ είμαι η Αλήθεια και η Βασιλεία Μου επί της γης είναι η Εκκλησία Μου και η Εκκλησία Μου είναι το Σώμα Μου που γεμίζει πλήρως τα πάντα. Και η Ζωή της Εκκλησία Μου είναι η Θεία Ευχαριστία, η Οδός για την αιώνια ζωή. Εγώ είμαι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Εγώ είμαι η Αγάπη. Αγαπάτε Με και θα ζήσετε. Με την αγάπη, η ψυχή σας θ΄αρχίσει να ψάχνει για την ουράνια πραγματικότητα. Ο κόσμος δεν μπορεί να σας προσφέρει τίποτε δικό Μου. Προσκολληθείτε σε Μένα και θα παραμείνετε ριζωμένοι σε Μένα και με αυτό τον τρόπο θα κερδίσετε την αιώνια ζωή που σας υποσχέθηκα.»