Η Αναγκαιότητα της Ενότητας

Από τον ρωμαιοκαθολικό Αρχιεπίσκοπο Milingo

Θεωρώ εξαιρετική τύχη το ότι παρευρίσκομαι εδώ στους Αγίους Τόπους ως ένας από σας. Όπως επίσης θεωρώ προνόμιο το να μιλήσω για την Ενότητα, όπως την εννοούσε ο Ιδρυτής της Εκκλησίας μας ο Ιησούς Χριστός. Αυτήν εννοούμε ως την τελευταία επιθυμία του Ιησού, τη μακρά προσευχή στον Πατέρα στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, κεφ. 17.

Ιδιαιτέρως μας ενδιαφέρουν οι στίχοι 20-25 του ως άνω κεφαλαίου: «Δεν προσεύχομαι μόνο γι’ αυτούς αλλά και για κείνους που με το κήρυγμα αυτών θα πιστεύουν σ’ εμένα, ώστε να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος μ’ εμένα κι εγώ μ’ εσένα. Να είναι κι αυτοί ενωμένοι μ’ εμάς, κι έτσι ο κόσμος να πιστέψει ότι μ’ έστειλες εσύ.» Θα πρέπει να διακρίνουμε δύο ενότητες, πράγμα το οποίο αντίκειται στον όρο ενότητα καθεαυτήν. Όταν λέμε «ενότητες», μιλάμε για συγχωνεύσεις. Πιστεύω όμως ότι εν έτει 2000, μπορούμε να προσθέτουμε νέους λεξιλογικούς όρους. Επιτρέψτε μου να τοποθετηθώ κάπως έτσι. Θέλω να πω πως υπάρχει μία ενότητα που προέρχεται από εξωτερικά αίτια, και μία άλλη ενότητα που εδράζεται στη φύση ενός πράγματος ή ενός όντος. (Ας κρατήσουμε ακόμη την λέξη ενότητα στο μυαλό μας, καθώς τη μετασχηματίζουμε σε ταυτότητα, πράγμα που μας οδηγεί στην ομοιότητα. Η ταυτότητα ως ομοιότητα μπορεί εύκολα να εξαχθεί από τις ιδιότητές μου, π.χ. Αφρικανός, η φυλετική μου ταυτότητα).

Για παράδειγμα, όταν μιλάμε για το δελτίο ταυτότητας, εννοούμε ένα έγγραφο στο οποίο αναγράφονται λεπτομερή στοιχεία για το άτομό μου, και προκειμένου να είναι πλήρες, είναι απαραίτητο να φέρει και τη φωτογραφία μου. Η σύμπτωση του δελτίου ταυτότητάς μου και του εαυτού μου είναι μερική και συμβατική. Υπάρχει όμως μία άλλη ταυτότητα, που πραγματικά προέρχεται από εμένα και είναι οι εξ αίματος συγγενείς. Είμαστε ένα διότι προερχόμαστε από τον ίδιο πατέρα και την ίδια μητέρα. Μπορεί να χάσω το δελτίο ταυτότητάς μου αλλά όχι και τους εξ αίματος συγγενείς μου, με τους οποίους έχω τις ίδιες ρίζες, τα ίδια χαρακτηριστικά που εμφανίζονται με τη γέννησή μας.

Με τα λόγια «ώστε να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος μ’ εμένα κι εγώ μ’ εσένα» ο Ιησούς αναφέρεται στη φύση του νέου ποιμνίου του, του οποίου η ενότητα είναι εδραιωμένη στην ενότητα της Θείας Φύσης. Ως εκ τούτου, η φύση της Εκκλησίας είναι το να είναι ταυτόσημη με τη φύση του ενιαίου και αδιαίρετου Θεού. Οι πρώτοι χριστιανοί κατενόησαν αυτό το γεγονός, Πράξεις κεφ. 4. 32 «…μία καρδιά και μία ψυχή.» Η δημόσια ταυτότητα της εκκλησίας θα έπρεπε να απεικονίζει αυτή την ενότητα ως ένα σημείο της θείας αποστολής του Ιησού. Για τον λόγο αυτό, ο Ιησούς συνεχίζει: «κι έτσι ο κόσμος να πιστέψει ότι μ’ έστειλες εσύ».

Η επιβεβαίωση της Θείας Αποστολής του Ιησού είχε δύο σημαντικούς φορείς. Άλλοι θα τα ονόμαζαν λάβαρα. Ο πρώτος ήταν ότι θα πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτός είναι ο Χριστός, ο χρισμένος, ο Μεσσίας. Και ότι «είχε λόγους ζωής αιωνίου, ένα μήνυμα σωτηρίας».Όπως είπε ο ίδιος στο Κατά Λουκάν 4.18, παραθέτοντας χωρίο από τον Ησαΐα 61:1-2: « Το Πνεύμα του Κυρίου με κατέχει, γιατί ο Κύριος με έχρισε και μ’ έστειλε ν’ αναγγείλω το χαρμόσυνο μήνυμα στους φτωχούς, να θεραπεύσω τους συντριμμένους ψυχικά. Στους αιχμαλώτους να κηρύξω απελευθέρωση και στους τυφλούς ότι θα βρουν το φως τους, να φέρω λευτεριά στους τσακισμένους, ν’ αναγγείλω του καιρού τον ερχομό που ο Κύριος θα φέρει σωτηρία στο λαό του».

Όλοι εμείς εδώ συνεχίζουμε να κάνουμε ακριβώς ό,τι έκανε και ο Ιησούς, να αναγγέλλουμε τα καλά νέα. Αλλά είναι απαραίτητο και κάτι ακόμη, το άλλο λάβαρο, που θα έπρεπε να είναι η ταυτότητα του ιδρύματος. Η εκκλησία οπουδήποτε κι αν πήγαινε, ήταν διαποτισμένη από αυτή την ενότητα, από τη φύση εκείνων που ήταν ένα με τον Ιησού, τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. Ο Ιησούς το τοποθετεί κάπως έτσι: « Όταν όμως θα έρθει εκείνος, το Πνεύμα της Αληθείας, θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια. Γιατί δε θα μιλήσει από μόνος του, αλλά θα πει όσα θα ακούσει, και θα σας αναγγείλει αυτά που μέλλουν να συμβούν. Εκείνος θα φανερώσει τη δική μου δόξα, γιατί θα πάρει από αυτά που εγώ έχω και θα σας τα αναγγείλει. Όλα όσα ανήκουν στον Πατέρα είναι δικά μου, γι’ αυτό σας είπα πως το Πνεύμα θα πάρει από αυτά που έχω εγώ και θα σας τα αναγγείλει».(Σ. τ. Μ Κατά Ιωάννην 16.13-15). Κατέχουν τα πάντα από κοινού, ενωμένοι.

Ό,τι ίδρυσε ο Χριστός, ανήκει στην Αγία Τριάδα. Αν μια εκκλησία, ισχυρίζεται ότι είναι θεμελιωμένη στην αποστολή του Χριστού και διακατέχεται από προσωπική κτητικότητα, δεν μπορεί πραγματικά να είναι εκκλησία του Χριστού, αν αποκλείει, με το δικό της συλλογιστικό, τα μέλη της από την ενότητα με τα υπόλοιπα μέλη της εκκλησίας που ίδρυσε ο Χριστός. Για να είναι μια εκκλησία έγκυρη, θα πρέπει να έχει το ίδιο πνεύμα ενότητας με εκείνη που ίδρυσε ο Χριστός. Το να κηρύττεις το Ευαγγέλιο και να πλησιάζεις τους ανθρώπους στην ενότητα, είναι κι αυτό μία εντολή. Ο Ιησούς συνεχίζει: «...ώστε να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος μ’ εμένα κι εγώ μ’ εσένα. Να είναι κι αυτοί ενωμένοι μ’ εμάς, κι έτσι ο κόσμος να πιστέψει ότι μ’ έστειλες εσύ». Σε αυτό το χωρίο ο Ιησούς αναφέρεται στο σεβασμό που είχε προς τον Πατέρα Του. Εκείνος Τον έστειλε για να ενώσει την ανθρωπότητα.

Η ενότητα της ανθρωπότητας, με τη παρουσία της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο, χαροποιεί τον Πατέρα, και ο Πατέρας χαιρόταν με το έργο του Ιησού. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο συχνά λέει ο Πατέρας στον Ιησού: «Κοίταξε το έργο των χειρών σου, τα μέλη της εκκλησίας που καθιέρωσες επιτίθενται ο ένας στον άλλο. Κόβουν το λαιμό ο ένας του άλλου. Είναι διαρκώς σε διαμάχη μεταξύ τους, στρεφόμενοι ο ένας εναντίον του άλλου». Βρισκόμαστε εδώ για να δώσουμε παρηγοριά στον Ιησού. Θέλουμε να τηρήσουμε την επιθυμία Του και να αντιληφθούμε τις προθέσεις Του όταν ίδρυε την Εκκλησία. «Θα είμαστε ένα, όπως ο Ιησούς είναι ένα με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα».

Ας συνοψίσουμε με τον εξαιρετικά εμπνευσμένο λόγο του Απ. Παύλου στην Προς Φιλιπ. Επιστολή, κεφ. 2: 1-5: « Αν θέλετε, λοιπόν, να μου προσφέρετε μία ενθάρρυνση που δίνει η πίστη στο Χριστό ή μια παρηγοριά που προέρχεται από αγάπη• αν μετέχετε στο ίδιο πνεύμα αν έχετε έλεος και στοργή· τότε γεμίστε την καρδιά μου με χαρά ζώντας με ομόνοια, έχοντας την ίδια αγάπη μεταξύ σας, έχοντας όλοι μία ψυχή, ένα φρόνημα. Μην κάνετε τίποτε από ανταγωνισμό ή από ματαιοδοξία, αλλά με ταπεινοφροσύνη ας θεωρεί καθένας τον άλλο ανώτερό του. Ας μη φροντίζει ο καθένας σας μόνο για ό,τι ενδιαφέρει τον εαυτό του αλλά και για ό,τι ωφελεί τους άλλους».

Αρχιεπίσκοπος Ε. Milingo