Bangladesh Buddha Kristi Prachar Τελετή Χρυσού Βραβείου Ειρήνης, Ντάκα Μπαγκλαντές
21-24 Φεβρουαρίου 2015:
Η Βασούλα λαμβάνει το Τέταρτο Χρυσό Βραβείο Ειρήνης
Προς το τέλος του 2014, ενώ συμμετείχα στην προετοιμασίαμιας μικρής πνευματικής σύναξης της Αληθινής εν Θεώ Ζωής στην Αίγυπτο, η Βασούλα με ρώτησε αν ήμουν ελεύθερη να την συνοδεύσω στο Μπαγκλαντές, επειδή είχε προταθεί για τέταρτη φορά να λάβει το Χρυσό Βραβείο Ειρήνης. Η τελετή απονομής βραβείων ξεκίνησε εις ανάμνηση των βουδιστών λόγιων Ατίς Ντίπανκαρ Μαχασανχάγιακα Βισουντανάντα Μαχάτερο, Σανγκαγάγιακα Αγκράσαρα Μαχάτερο και Κριπασαράν Μαχάτερο από το Bουδιστικό μοναστήρι Kristi Prachar Sangha του Μπαγκλαντές.
Ήμουν ενθουσιασμένη και συγκινημένη για δύο λόγους: κυρίως στη σκέψη πως θα επέστρεφα στο Μπαγκλαντές, όπου είχα ζήσει περίπου πέντε χρόνια, και όπου συναντήθηκα για πρώτη φορά προσωπικά με τη Βασούλα, και το πιο σημαντικό, για το γεγονός ότι η Βασούλα είχε προταθεί για τέταρτη φορά να τιμηθεί για τη μεγάλη συνεισφορά της και τις προσπάθειές της στην καθιέρωση της διαθρησκειακής αρμονίας και την προώθηση της παγκόσμιας ειρήνης μεταξύ όλων των λαών και των θρησκειών.
Μπόρεσα ευτυχώς να αποδεχθώ την πρόσκληση να την συνοδεύσω και αυτή η σύντομη αναφορά είναι μια προσπάθεια να μοιραστώ την εμπειρία μου από αυτή την ευκαιρία και την επίσκεψη-αποστολή στο Μπανγκλαντές, τη χώρα απ’ όπου ξεκίνησε 30 χρόνια πριν η Αληθινή εν Θεώ Ζωή.
Μπαγκλαντές
Το Μπαγκλαντές είναι η όγδοη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο με πληθυσμό πάνω από 160 εκατομμύρια, και είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες του κόσμου. Έχει το μεγαλύτερο δέλτα στον κόσμο και είναι γνωστή ως η «γη των ποταμών». Ο τίτλος αυτός είναι κατάλληλος αν σκεφτούμε ότι το έργο του Αγίου Πνεύματος άρχισε με τον Ύμνο της Αγάπης, εδώ στο Μπαγκλαντές. Το μήνυμα της 19ης Ιουνίου 1995 μας το θυμίζει: «Αναζητήστε Με, τον Κύριό σας, είμαι η Αγάπη. ... Ζητήστε το Πνεύμα Μου της Συμβουλής που θα σας κάνει να επιθυμείτε την ακεραιότητα, την ταπεινότητα, την πιστότητα και την καλοσύνη, ώστε τα βήματά σας να μην σας παρασύρουν σε άδικες πράξεις. Με αλάνθαστο τρόπο, το Πνεύμα Μου της Συμβουλής θα σας κάνει γνωστό το Νόμο Του και θα σας συμβουλεύσει με αυτά τα λόγια: "Μην εξισώνετε κανένα με το Θεό, υπηρετήστε το δίκαιο, ανακουφίστε τους καταδυναστευμένους, μη βλάπτετε κανένα αλλά αγαπάτε και βοηθάτε ο ένας τον άλλο. ... Δώστε προσοχή σ' αυτές τις συμβουλές και θα ευωδιάσετε και η ευτυχία σας θα γίνει σαν ποτάμι που θα διακλαδίζεται σε πολλά ποταμάκια. Αυτά τα ποταμάκια θα αναγγέλλουν και θα συμβουλεύουν τους άλλους να ζητούν τη Βασιλεία Των Ουρανών και τη δόξα της Τριαδικής Μας Αγιότητας, που θα στολίσει αιώνια το πνεύμα σας με τη Λαμπρότητά Μας.»
Καθώς γνώριζα ότι η επίσκεψη-αποστολή της Βασούλας στη Γαλλία θα έληγε μια μέρα πριν αναχωρήσουμε για το Μπαγκλαντές, ταξίδεψα στην Αθήνα για να συναντηθώ μαζί της και να την συνοδεύσω στο ταξίδι των 6.000 μιλίων, κατά μήκος της Ασίας προς τη γη της Βεγγάλης (η κυριολεκτική σημασία της ονομασίας Μπαγκλαντές)..
Περάσαμε τη νύχτα στην Αθήνα και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας για το Μπαγκλαντές το επόμενο πρωί, αφού πήραμε πρωινό με τη θερμή συντροφιά μερικών πιστών συνεργατών της Αληθινής εν Θεώ Ζωής στην Αθήνα: την Γεθσημανή, την Τερέζα, τη Θεοδώρα και την Ένη. Μας πήγαν στο αεροδρόμιο της Αθήνας, αποχαιρετιστήκαμε και συνεχίσαμε για να προετοιμαστούμε για τις τεσσερισήμισι ώρες πτήσης προς τη Ντόχα στο Κατάρ, στον Περσικό Κόλπο από όπου θα επιβιβαζόμασταν για την Ντάκα.
Φτάσαμε στη Ντόχα και μετά από δυόμισι ώρες αναμονής για τη σύνδεσή μας, επιβιβαστήκαμε αργά το βράδυ για την Ντάκα. Μιλούσα με τη Βασούλα ενώ περιμέναμε και τη ρώτησα πώς αποφασίζει για το ποιος θα ταξιδέψει μαζί της όταν πηγαίνει σε αποστολές. Απάντησε πως το νιώθει σε ποιον θα απευθυνθεί και δεν γνωρίζει πραγματικά το λόγο. Όμως αυτό το ανακαλύπτει συχνά αργότερα, και μου έδωσε το παράδειγμα κάποιου που την είχε συνοδεύσει σε ένα από τα ταξίδια της στο Μεξικό. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα, Τι στο καλό μπορώ να κάνω εγώ που να είναι διαφορετικό από οποιονδήποτε άλλον που καλείται να την συνοδεύσει;, και στη συνέχεια σκέφτηκα, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να φροντίζω τους ανθρώπους, επειδή η κατάρτισή μου είναι στη Νοσηλευτική και Μαιευτική. Και μ’ αυτό το συλλογισμό, δεν το ξανασκέφτηκα
Ταξιδεύοντας και φθάνοντας στη Ντάκα
Ενώ δίναμε τις κάρτες επιβίβασής μας στον υπάλληλο για να ετοιμαστούμε για την επιβίβαση, ήταν υπέροχο να ακούω τη φλυαρία της γλώσσας Μπενγκάλι μεταξύ πολλών ενθουσιασμένων εργαζομένων που φαίνεται ότι επέστρεφαν στην πατρίδα τους για μια ανάπαυλα από την εργασία τους με βάση τη Ντόχα, ένα μέρος όπου πολλοί Μπαγκλαντεσιανοί αναζητούν απασχόληση, μακριά από την πατρίδα τους.
Η πτήση διήρκεσε πάνω από πέντε ώρες και όταν πλησιάζαμε τη Ντάκα, απορήσαμε ακούγοντας τις μηχανές του αεροπλάνου ν’ αλλάζουν ήχο. Ξαφνικά αρχίσαμε πάλι ν’ ανεβαίνουμε και η Βασούλα κι εγώ αναρωτηθήκαμε τι να συμβαίνει. Ο πιλότος ανακοίνωσε λίγο αργότερα, ότι δεν είχαν υπολογίσει σωστά την προσέγγιση στο αεροδρόμιο και έπρεπε να κάνουν μια δεύτερη προσπάθεια για προσγείωση. Δέκα λεπτά αργότερα, πλησιάσαμε πάλι τη Ντάκα κι αυτή τη φορά προσγειωθήκαμε με επιτυχία, κάτι που μας ανακοινώθηκε από χιλιάδες πεινασμένα για πρωινό κουνούπια στους διαδρόμους του αεροδρομίου και στις πόρτες υποδοχής του αεροδρομίου. Στην έξοδο, μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε τον ήλιο να ανατέλλει, σα να μας χαιρετούσε και να έλεγε «Καλωσήρθατε». Καθώς νιώθαμε τη ζέστη και την υγρασία στα πρόσωπά μας, ακούγαμε και βλέπαμε εκατοντάδες ανθρώπους να περιμένουν και να ψάχνουν τους φίλους και συγγενείς τους που έφταναν, κι ενώ η σκόνη και οι διάφορες μυρωδιές του αεροδρομίου άρχιζαν μια καινούργια μέρα, συνειδητοποιήσαμε ότι ήμασταν 4 ώρες μπροστά από την Αθήνα και σ’ έναν κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που αφήσαμε πίσω μας στην Ευρώπη.
Μόλις τακτοποιήθηκε το τελωνείο και ο έλεγχος διαβατηρίων, προχωρήσαμε στην πύλη, όπου οι αγαπητοί μας φίλοι, ο Ιμάμης Μωχάμετ Ισλάμ και ο Σούτζιτ Μπαρούα περίμεναν με ενθουσιασμό την άφιξη της Βασούλας. Κρατώντας ανθοδέσμες από πολύανθους, γιασεμί και γλαδιόλες για να τις προσφέρουν στη Βασούλα, ο Σούτζιτ και ο Μωχάμετ Ισλάμ μας χάρισαν το πιο θερμό καλωσόρισμα στη «γη των ποταμών».
Βγήκαμε γρήγορα από το αεροδρόμιο, ακολουθήσαμε την πολυσύχναστη λεωφόρο που πηγαίνει από το αεροδρόμιο στην περιοχή του Μπανάνι, και πήραμε το δρόμο για το Γκούλσαν, περνώντας από το σπίτι όπου έζησε η Βασούλα όταν έμενε με την οικογένειά της στο Μπαγκλαντές και απ’ όπου πραγματικά άρχισαν τα Μηνύματα και το χάρισμά της.
Ξέραμε ότι θα επισκεπτόμασταν την περιοχή του Μπανάνι τις επόμενες μέρες. Γνωρίζοντάς το, και επειδή η Βασούλα κι εγώ ήμασταν κουρασμένες από το ταξίδι, οι φίλοι μας είπαν στον οδηγό να βιαστεί να φτάσουμε στο Γκούλσαν, όπου και μείναμε σ’ έναν ξενώνα. Εδώ, καταφέραμε να ξεκουραστούμε λίγες ώρες μετά το μακρύ ταξίδι, πριν έρθουν ο Μωχάμετ Ισλάμ και ο Σούτζιτ να μας πάνε για μεσημεριανό.
Η φιλοξενία των Μπαγκλαντεσιανών είναι εντυπωσιακή. Δεν προλάβαμε να ζήσουμε τη φιλοξενία του μεσημεριού και ήμασταν πάλι έξω το βράδυ, καλεσμένοι για δείπνο από έναν συνάδελφο και φίλο που είναι Γραμματέας της Παγκόσμιας Ενότητας Ειρήνης, τον κ. Τζαχανγκίρ Χουσεΐν. Η βραδιά πέρασε συζητώντας για το έργο στο οποίο συμμετέχει ο Τζαχανγκίρ, όπως και γενικότερα ζητήματα που αφορούν το Μπαγκλαντές. Ήταν μια καλή ευκαιρία να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε την κατάσταση στο Μπαγκλαντές. Το Μπαγκλαντές περνούσε μια ακόμη περίοδο μεγάλων απεργιών που είναι γνωστές στην καθομιλουμένη ως χάρταλ. Δυσκολεύουν το πρόγραμμα και την μετακίνηση, καθώς η τοπική συγκοινωνία και οι υποδομές επηρεάζονται πολύ από τις απεργίες, και δυσκολεύουν το έργο μιας επίσκεψης-αποστολής. Παρ’ όλα αυτά, ήμασταν όλοι βέβαιοι ότι τα χάρταλ δεν θα επηρέαζαν το πρόγραμμα για τις επόμενες τέσσερις μέρες, καθώς το πρόγραμμα ήταν σχολαστικά μελετημένο από τον Σούτζιτ.
Μετά από έναν αρκετά ξεκούραστο ύπνο, ξυπνήσαμε το πρωί κι αφού πήραμε πρωινό χαρήκαμε που μας τηλεφώνησαν για να μας ενημερώσουν ότι ο π. Στήβεν Ραφαέλ από την Καλκούτα είχε ταξιδέψει από την Ινδία (καθώς η Καλκούτα, στην περιοχή Βεγγάλη της Ινδίας είναι μόνο 150 μίλια μακριά και μια πτήση τριάντα λεπτών από την Ντάκα) για να είναι μαζί με τη Βασούλα στην 4η τελετή απονομής του Χρυσού βραβείου.Ο π. Στήβεν φαινόταν κουρασμένος και δυσκολευόταν με το χρόνιο άσθμα του, από το οποίο πάσχει. Όμως, με τον συνηθισμένο καλό και θετικό του τρόπο συμμεριζόταν τον ενθουσιασμό του για το τι θα έφερνε η επόμενη μέρα, παραβλέποντας το θέμα της υγείας του.
Αφού αποφασίσαμε να αλλάξουμε διαμονή σε μια περιοχή στο Γκούλσαν που ήταν και στις δυο μας γνωστή, το συζητήσαμε με τον π. Στήβεν. Αντί να μείνουμε εκεί που είχαμε διανυκτερεύσει, μεταφερθήκαμε όλοι σ’ ένα κοντινό ξενοδοχείο στο οποίο είχαμε ξαναμείνει. Ήμασταν τυχεροί, αφού αυτό το ξενοδοχείο δεν ενδιαφερόταν για την αναπαραγωγή των ορδών των κουνουπιών, όπως εκείνο στο οποίο είχαμε διανυκτερεύσει.
Αφού τακτοποιηθήκαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο, ο Σούτζιτ και ο ιμάμης Μωχάμετ Ισλάμ μας πήγαν με ένα αυτοκίνητο στο βουδιστικό μοναστήρι Νταμμαράτζικα για να παραστούμε στα 150α γενέθλια του σεβ. Κριπασαράν Μαχάτερο.
Αν κι αυτός ο χώρος δεν ήταν πολύ μακριά από εκεί που μέναμε, (η Ντάκα είναι μια απέραντη πόλη με πάνω από 14μιση εκατομμύρια κατοίκους για περίπου 324 τετραγωνικά χλμ), και πρέπει κανείς να έχει υπόψη του τα χρονικά περιθώρια όταν προγραμματίζει μια διαδρομή που πρέπει να κάνει, γιατί μπορεί να υπάρχει τόση κυκλοφοριακή συμφόρηση που εύκολα και στην κυριολεξία διακόπτεται άμεσα κάθε τρόπος μετακίνησης. Αν ξεχαστεί αυτός ο παράγοντας, μπορεί να αποδιοργανωθεί κάθε είδους εκδήλωση.
Κατά την άφιξη στο Νταμμαράτζικα, η Βασούλα βγήκε από το αυτοκίνητο όχι μόνο για να αντιμετωπίσει τη μεσημεριανή ζέστη της Ντάκα με τις καυτές ακτίνες του ήλιου, αλλά κι έναν εκκωφαντικό θόρυβο από τα τύμπανα και τις σάλπιγγες της μπάντας Ράμεσορ που ανακοίνωναν την άφιξή της. Η σκόνη, ο θόρυβος από τα τύμπανα και τις σάλπιγγες και ο ενθουσιασμός του κόσμου που συγκεντρώθηκε, ανακατεμένα με τη μυρωδιά των τριαντάφυλλων και των πολύανθων που πλαισίωναν το φαρδύ μονοπάτι της τεράστιας σκηνής στην είσοδο του μοναστηριακού συγκροτήματος, ήταν σαν σκηνή από ταινία. Υπήρχαν κι άλλοι φίλοι μαζί μας που έτυχε να έχουν καλό φωτογραφικό εξοπλισμό μαζί τους, κι έτσι μπόρεσαν να τραβήξουν καλές φωτογραφίες και πλάνα από την όλη εκδήλωση. Έδειχναν εντυπωσιασμένοι από την υποδοχή της Βασούλας, καθώς βάδιζε προς την είσοδο του βουδιστικού μοναστηριακού συγκροτήματος Νταμμαράτζικα, όπου την περίμενε ο σεβ. Σανγκανάϋακα Σουντανάντα Μαχάτερο για να την οδηγήσει σ’ ένα μικρό δωμάτιο όπου δέχονται σημαντικούς επισκέπτες.
 |
Σανγκανάγιακα Σουντανάντα Μαχάτερο δίνει στη Βασούλα ένα δώρο για την 150η επέτειο των γενεθλίων του σεβ. Κριπασαράν Μαχάτερο, 22 Φεβρουαρίου, 2015
Σανγκανάγιακα Σουντανάντα Μαχάτερο δίνει στη Βασούλα ένα δώρο για την 150η επέτειο των γενεθλίων του σεβ. Κριπασαράν Μαχάτερο, 22 Φεβρουαρίου, 2015
 |
Η Βασούλα δείχνει το μενταγιόν που της δώρισαν.
Μετά από έναν σύντομο χαιρετισμό με τη Βασούλα, μας οδήγησαν έξω, πάνω σε μια μεγάλη εξέδρα μπροστά σ’ ένα τεράστιο κοινό που είχε έρθει για να συμμετάσχει στον εορτασμό. Αν και ένιωθα άβολα που ήμουν πάνω στην εξέδρα μαζί με τη Βασούλα, αφού απλά την συνόδευα, εντυπωσιάστηκα ακόμη περισσότερο από τον μεγάλο θαυμασμό που τρέφουν οι Βουδιστές εδώ στο Μπαγκλαντές για τη Βασούλα, αλλά και την τιμή που της προσφέρουν ως επισκέπτη που φέρνει ένα μήνυμα παγκόσμιας ειρήνης. Είχαμε και μια θαυμάσια θέα όλου του σκηνικού μπροστά μας. Έγιναν αρκετές ομιλίες το πρωί από την Εθνική σύναξη Νεολαίας Βουδιστών. Παρόλο που η Βασούλα δεν μιλούσε καθόλου Μπάγκλα, κάθισε για αρκετές ώρες σε όλες τις ομιλίες, σα να καταλάβαινε κάθε λέξη, χωρίς να ενοχλείται από τη υψηλή θερμοκρασία και το θόρυβο της ημέρας. Μας κάλεσαν να συμμετάσχουμε όλοι στο γεύμα στη μεγάλη τραπεζαρία υπό την επίβλεψη του ίδιου του σεβ. Σουντανάντα Μαχάτερο. Έκανε τους καλεσμένους να νιώσουν σαν βασιλιάδες, ενώ εκείνος δεν έφαγε τίποτα. Υπήρχαν τεράστιοι κάδοι με ρύζι και πολλά διαφορετικά είδη κάρυ που είχαν ετοιμάσει για όλους οι νέοι που έμεναν στο μοναστηριακό συγκρότημα.
 |
Νέοι έτοιμοι να σερβίρουν το μεσημεριανό γεύμα στο μοναστηριακό συγκρότημα Νταμμαράτζικα και κάτω η Βασούλα και ο Σούτζιτ Μπαρούα στο Νταμμαράτζικα στη Ντάκα, μετά το μεσημεριανό γεύμα για την 150η επέτειο των γενεθλίων του σεβ. Κριπασαράν Μαχάτερο, 22 Φεβρουαρίου, 2015.
Μετά το γεύμα συναντηθήκαμε με μερικούς από τους υπόλοιπους 12 διακεκριμένους καλεσμένους που είχαν κληθεί να παραλάβουν το χρυσό βραβείο ειρήνης Ατίσα για την εξαιρετική συμβολή τους σε διάφορους τομείς.
Η Βασούλα συναντήθηκε με την Τζένη Λη από τη Δημοκρατία της Κορέας, η οποία εκπροσώπησε τον Ουράνιο πολιτισμό, την Παγκόσμια Ειρήνη, την Αποκατάσταση του φωτός. Ήθελε να μιλήσει με τη Βασούλα και να φωτογραφηθεί μαζί της, (κάτω) γιατί και η φίλη της επρόκειτο να παραλάβει ένα βραβείο.
 |
Η Βασούλα και π. Στήβεν Ραφαέλ με την Τζένη Λη και φίλους
 |
Συνομιλεί με ένα θιβετιανό μοναχό, μέσω μεταφραστή, που ενδιαφέρθηκε πολύ να ακούσει για το χάρισμα της Βασούλας και για τα μηνύματα.
Μας οδήγησαν ξανά στο χώρο της μεγάλης σκηνής για την παρουσίαση της ζωής και του έργου του Κριπασαράν Μαχάτερο. Μετά από μια απαγγελία από την Ιερή Τριπιτάκα και την εναρκτήρια ομιλία του σεβ. Σανγκανάϋακα Σουντανάντα Μαχάτερο, μίλησε η Βασούλα ως «διακεκριμένη καλεσμένη». Αυτή ήταν η κύρια ομιλία της όλης επίσκεψης-αποστολής κι εγώ στάθηκα πίσω, κάτω από την εξέδρα από όπου μιλούσε η Βασούλα, για να μπορώ να αισθανθώ τη θερμότητα του πλήθους, να δω πώς δέχονταν αυτά που άκουγαν. Είδα τα πρόσωπα να επικεντρώνονται σε κάθε λέξη για να απορροφήσουν το νόημά τους, σαν να τους δινόταν ένα δώρο για όποιον ήθελε να το πάρει. Και το έπαιρναν, αυτό ήταν ολοφάνερο.
Η Διαθρησκειακή ομιλία της Βασούλας 2015
Είναι μεγάλη χαρά και τιμή μου ως εκπροσώπου των φίλων της «Αληθινής εν Θεώ Ζωής», να βρίσκομαι μαζί σας, προς τιμήν της 150ης επετείου της γέννησης του σεβ. Κριπασαράν Μαχάτερο, Ιδρυτή του Συλλόγου Βουδιστών Βεγγάλης και του βουδιστικού ναού Ντάρμανκουρ στην Καλκούτα, Δυτική Βεγγάλη, Ινδία. Με τους καρπούς της σκληρής δουλειάς και τις θυσίες του, ο σεβ. Κριπασαράν, είχε σαν αποτέλεσμα την αναβίωση του Βουδισμού και της κληρονομιάς του. Ο σεβ. Κριπασαράν πρέπει να γίνει παράδειγμα για όλους ότι χωρίς θυσίες και σκληρή δουλειά, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.
Συγκεντρωθήκαμε εδώ σήμερα σε ένα μέρος όπου παρατηρούμε τη συνέχιση της θυσίας, της σκληρής δουλειάς που γίνεται, το να θυσιάζει κάποιος τη ζωή του για να υπηρετήσει το ορφανό, να έχει συμπόνια για τη χήρα, να ανακουφίζει τους καταπιεσμένους, να παρηγορεί τους αδύναμους, τους αρρώστους και τους μοναχικούς, να ενθαρρύνει τους κατατρεγμένους. Αυτές οι φιλάνθρωπες πράξεις είναι σημάδια αξιοπρέπειας και αληθινής αγάπης που γίνονται χωρίς προσωπικό συμφέρον. Αυτοί οι άνθρωποι είναι γεννημένοι για να υπηρετούν τους άλλους και να δίνουν τη ζωή τους για τους άλλους κι όχι να ζουν μόνο για τον εαυτό τους. Είναι παράδειγμα συμπόνιας, και η φιλανθρωπία είναι μια πράξη μεγάλης ψυχικής ευγένειας και άξια τιμής.
Ο καθένας από μας πάνω στη γη έχει και μια αποστολή, που θα πρέπει να εκπληρώσει με επιτυχία. Αλλά δεν μπορεί να είναι επιτυχής αν δεν την κάνουμε με ειλικρίνεια, με σκληρή δουλειά και πολλή αυτοθυσία. Το δικό μου καθήκον σε αυτόν τον κόσμο, μετά το κάλεσμά μου από τον Θεό, είναι η προώθηση της ειρήνης, της συμφιλίωσης και της ενότητας. Δεν είναι εύκολο με ό, τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην εποχή μας, αλλά βασίζομαι στη βοήθεια του Θεού.
Ο Δημιουργός μας έχει χαράξει στη συνείδηση της δημιουργίας Του τι είναι σωστό και τι δεν είναι. Θα προσέξατε όλοι ότι ο κόσμος βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση. Η διαφθορά, η βία και τα δεινά έχουν αυξηθεί. Η προέλευση κάθε είδους διαμάχης συνήθως εντοπίζεται στην καρδιά μας και μερικές φορές είναι καλά ριζωμένη. Η καρδιά μας είναι σαν ένας καθρέφτης της ψυχής μας. Καθρεφτίζει ό, τι υπάρχει μέσα της. Αν δεν υπάρχει θέση για το Θείο στην καρδιά μας, αλλά μόνο μίσος και πόλεμος, τα συναισθήματα αυτής της καρδιάς θα εξωτερικευθούν και θα γίνουν πραγματικότητα, γιατί οι πράξεις του ανθρώπου πηγάζουν από το περίσσευμα της καρδιάς του.
Τη νύχτα, κοιτάζω τα αστέρια και τους πλανήτες. Κοιτάζω το απέραντο Σύμπαν. Έπειτα βλέπω τον κόσμο μας, που είναι σαν ένας μικρός κόκκος σκόνης να αιωρείται ανάμεσα σε τρισεκατομμύρια άστρα και πλανήτες, μέσα σ’ αυτή την ομορφιά του γαλαξία μας. Και αναρωτιέμαι, πώς κατάφερε αυτός ο κόκκος σκόνης που είναι ο πλανήτης μας, να κρύβει τόση βία και τόσο μίσος από μέρους των κατοίκων της; Τι είναι αυτό που παρακινεί τους κατοίκους της να είναι τόσο κακοί; Τι πήγε στραβά με την ανθρωπότητα; Γιατί υπακούει όλο και πιο πολύ στο νόμο του Πονηρού παρά στο νόμο του Θεού, που είναι Αγάπη και Έλεος; Πού πήγε η ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Τι είδους αξιοπρέπεια μπορούν να έχουν οι φτωχοί και άστεγοι, όταν επιβιώνουν δύσκολα, από έλλειψη των βασικών αναγκών; Πού πήγε η ανθρώπινη ευαισθησία γι’ αυτούς τους αδικημένους; Τι έγινε με την ελευθερία που μας έδωσε ο Θεός; Πού είναι η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία της θρησκείας που, αν εκφράζονταν ανοιχτά, δεν θα απέφευγαν τις διακρίσεις και τους αποκεφαλισμούς με τον πιο βάρβαρο τρόπο; Το να σκοτώνουμε είναι αντίθετο στις εντολές που λάβαμε από τον Θεό. Η 5η Εντολή λέει: «Ου φονεύσεις»
Μερικοί από μας μπορεί να μη μίλησαν ανοιχτά για δικτατορίες, ανήθικη συμπεριφορά απέναντι στους άλλους, και να μη σεβάστηκαν τις πεποιθήσεις και τις παραδόσεις των άλλων, από φόβο, αδιαφορία, ή υπερηφάνεια. Γι’ αυτό, προτείνω να μάθουμε στουςανθρώπους μας να ενθαρρύνουν την κατανόηση και το σεβασμό των θρησκευτικών παραδόσεων ο ένας του άλλου και να μην τις υποτιμούν. Έτσι θα κερδίσουν το τρόπαιο που είναι: η ειρήνη, η αρμονία και η ενότητα
Όλο το σύμπαν λειτουργεί με Αρμονία και Τάξη κάτω απ’ το βλέμμα του Θεού, γιατί λοιπόν υπάρχουν τόσοι πολλοί σ’ αυτόν τον πλανήτη που δεν κατάφεραν να αναγνωρίσουν την Τάξη και την Αρμονία του Θεού; Δεν πλαστήκαμε για να γεμίσουμε τη γη με τυραννία και με αίμα. Δεν πλαστήκαμε για να γίνουμε δολοφόνοι, αλλά είναι φανερό πως όλες αυτές οι αιματοχυσίες γίνονται γιατί ο άνθρωπος λησμόνησε τον Δημιουργό του και δεν δόξασε τον Θεό.
Όλοι μας ζούμε κάτω από τον ίδιο ήλιο και αποτελούμε μια μεγάλη οικογένεια κάτω από το βλέμμα του Θεού. Δεν έχει σημασία από ποιο μέρος του κόσμου προερχόμαστε, είμαστε όλοι ίσοι στα μάτια του Θεού. Όσοι έχουν διαφορετικές θρησκείες είναι κι αυτοί πλάσματα κατ’ εικόνα Θεού και προορισμένοι να ζήσουν τελικά στον Οίκο του Θεού. Και ως άνθρωποι, έχουμε βασικά τις ίδιες ανάγκες - όλοι αναζητούμε την ευτυχία, όλοι θέλουμε να έχουμε καλή υγεία. Ποιος από μας δεν απολαμβάνει την ειρήνη; Ποιος από μας δεν χαίρεται που είναι υγιής; Κανένας.
Άρα, έχουμε ευθύνη, ο ένας απέναντι του άλλου, να καλλιεργήσουμε μια παγκόσμια συνειδητοποίηση για το τι είναι δίκαιο, ώστε να σταματήσει αυτό το κακό και ο διαχωρισμός μεταξύ των ανθρώπων. Έχουμε τη δυνατότητα, αν προσπαθήσουμε περισσότερο,να εργαστούμε επιμελώς μαζί για να γεφυρώσουμε τις διαιρέσεις μας αντί να τις αυξήσουμε. Πρέπει να γίνουμε επιδιορθωτές, διορθώνοντας τις διαφορές μας και προάγοντας την ειρήνη όπου υπάρχει πόλεμος, την ενότητα όπου υπάρχει διαίρεση. Το να παραμένουμε σιωπηλοί βλέποντας όλες αυτές τις αδικίες και να μην κάνουμε τίποτα γι’ αυτές, από φόβο μη χάσουμε τη φήμη μας ή την ταυτότητά μας, τις ανέσεις ή τη ζωή μας, αυτό δεν είναι ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι υποκρισία. Και τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο στα Μάτια του Θεού.
Χρειαζόμαστε μια λύση. Το πρώτο πράγμα στο οποίο πρέπει να επικεντρωθούμε είναι η εκπαίδευση, που θα επιλύσει τις συγκρούσεις, ξεκινώντας από μια δίψα για την αλήθεια. Εκπαιδεύοντας την οικογένεια, και συνεχίζοντας στα ιδρύματά μας, στις θρησκευτικές μας κοινότητες, σε όλο τον κόσμο, λέγοντάς τους πως ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει με ειρήνη και αρμονία, και μπορούν να συμφιλιωθούν μεταξύ τους εφόσον μάθουν να αγαπούν. Υπενθυμίζοντάς τους τη Θεϊκή καταγωγή τους και τις ηθικές αξίες, αντί να τους εμπνέουμε την εκδίκηση. Πρέπει να τους υπενθυμίσουμε να γίνουν Εικόνα του Ζωντανού Θεού, ή των Αγίων μας, οι οποίοι δεν έχουν ίχνος ηθικής ακαθαρσίας, ίχνος εκδίκησης, ίχνος μίσους.
Ο κόσμος έχει υπερβολικά επικεντρωθεί στην τεχνολογία και τον υλισμό και έχει παραμελήσει κάπως την ανθρωπιστική πλευρά και την πραγματικότητά της. Οι άνθρωποι δεν είναι ρομπότ.
Όλες οι θρησκείες έχουν πάντα έναν Ιερό Νόμο που πρέπει να ακολουθήσουν και Ιερά Βιβλία. Αυτός ο Νόμος και τα Ιερά βιβλία στοχεύουν να μας οδηγήσουν στην αγιότητα, να γίνουμε άξιοι στα Μάτια του Θεού. Πρέπει να βαδίσουμε την Ιερή Οδό της Δικαιοσύνης, είτε πρόκειται για χριστιανικό νόμο, μουσουλμανικό, βουδιστικό, ινδουιστικό, εβραϊκό ή οποιονδήποτε άλλο, και να τον ζήσουμε, όχι απλά να τον γνωρίζουμε, για να μεταμορφωθεί η ζωή μας, και με τη μεταμόρφωση αυτή, να μπορέσουμε να μεταμορφώσουμετον κόσμο. Πρέπει να είμαστε σαν πόλη χτισμένη πάνω σε λόφο, που δεν μπορεί να κρυφτεί! Επομένως, όλες οι θρησκείες έχουν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της ειρήνης και της ενότητας. Ελπίζω ειλικρινά ότι θα έρθει η μέρα που με τις προσπάθειές μας θα φέρουμε την ειρήνη, την αρμονία και την ενότητα που επιθυμούμε όλοι, και θα μπορέσουμε μια μέρα να πούμε ειλικρινά ο ένας στον άλλο: «αδελφέ μου, αδελφή μου.»
 |
Η Βασούλα λαμβάνει το Χρυσό βραβείο Ειρήνης Ατίσα για τέταρτη φορά, Φεβρουάριος 2015
Η εκδήλωση έκλεισε με μια έκφραση ευχαριστίας από τον κ. Άνουπαρμ Μπαρούα, διευθυντή του Γυμνασίου Νταμμαράτζικα. Από εκεί, μας παρέθεσαν δείπνο στο μοναστηριακό συγκρότημα, και ύστερα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας. Ο π. Στήβεν τέλεσε την Θεία Λειτουργία. Και οι τρεις μας συμφωνήσαμε ότι η μέρα ήταν γεμάτη γεγονότα και είχε φυσιολογική κατάληξη. Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα.
Την Κυριακή το πρωί, μετά το πρωινό, παρατηρήσαμε ότι ο π. Στήβεν δεν ήταν πολύ καλά. Δυσκολευόταν ν’ αναπνεύσει και είχε πόνο στο στήθος και δύσπνοια. Κι εγώ δεν ήμουν καλά με δυνατό πόνο στη μέση, κάτι που δεν με είχε ενοχλήσει στο παρελθόν, μόλις που μπορούσα να κινηθώ. Ήταν πολύ παράξενο – πιστέψαμε ότι ήταν σαν ένα είδος «επίθεσης», για να αποσπάσει την Βασούλα και να φέρει εμπόδιο στην αποστολή της στο Μπαγκλαντές. Και οι δύο μας, όμως, συνοδεύσαμε τη Βασούλα όπως είχε προγραμματιστεί. Είχαμε λίγο χρόνο ελεύθερο το πρωί για να πάμε με την Βασούλα στο Μπανάνι, την περιοχή που ζούσε στη Ντάκα, όταν ξεκίνησε το χάρισμα της το 1985. Πήγαμε στην ιερατική σχολή, που είχε πάει η Βασούλα για να μιλήσει με έναν ιερέα γυρεύοντας μια εξήγηση γι’ αυτό που της συνέβαινε εκείνη την εποχή. Επισκεφθήκαμε και το σπίτι που έμενε και συνήθιζε να γράφει τα Μηνύματα, στις αρχές. Τράβηξα την παρακάτω φωτογραφία, καθώς κοίταζα τη Βασούλα να στέκεται στις πόρτες της εκκλησίας συλλογισμένη για το πόσο άλλαξε από τότε η ζωή της.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο λίγο πριν το μεσημέρι. Θα μας έπαιρναν με αυτοκίνητο όπως είχαμε κάνει την προηγούμενη μέρα για να πάμε στο μοναστηριακό συγκρότημα Νταμμαράτζικα. Ήταν η μέρα που η Βασούλα θα παραλάμβανε το βραβείο. Όταν φτάσαμε, μας οδήγησαν στις θέσεις μας στη μεγαλύτερη αίθουσα του συγκροτήματος μέσα στο μοναστήρι. Πρέπει να υπήρχαν περί τα 700 άτομα μέσα στην αίθουσα, αν όχι περισσότερα. Υπήρχε μια μεγάλη εξέδρα, έτοιμη να υποδεχθεί τους επισκέπτες, όταν θα τους καλούσαν να παραλάβουν τα βραβεία τους. Η εκδήλωση ξεκίνησε πάλι με μια απαγγελία από την Ιερή Τριπιτάκα, το όνομα που δόθηκε στη βουδιστικές Γραφές. Κατά την έναρξη της εκδήλωσης, υπήρχε η συνήθεια να προσφέρουν γιρλάντες στους επισκέπτες, που περιλάμβαναν πρέσβεις και Αρμοστές της Κίνας, του Μπουτάν, της Ινδίας και του Μιανμάρ. Επιπλέον, η εκδήλωση ξεκίνησε με ένα χορόδραμα που παρείχε σε κάθε επισκέπτη ένα θαυμάσιο παράδειγμα του παθιασμένου ζήλου για την τέχνη που φαίνεται να έχουν οι Μπαγκλαντεσιανοί, μαζί με ένα παράδειγμα από το ευρύ φάσμα της καλλιτεχνικής τους δραστηριότητας. Αυτός ο χείμαρρος καλλιτεχνικής έκφρασης φαίνεται να προέρχεται από μια πολιτιστική ανάπτυξη που επήλθε επειδή η Βεγγάλη είναι η έδρα του Βουδισμού. Οι καλεσμένοι παρακολούθησαν μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή παράσταση.
Στη συνέχεια, άρχισε η τελετή απονομής των βραβείων και η Βασούλα κλήθηκε τέταρτη στη σειρά για να παραλάβει το χρυσό βραβείο. Ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης του Μπαγκλαντές, ο Δρ Σίριν Σάρμιν Τσάουντρι, παρέδωσε το βραβείο στη Βασούλα, και η Βασούλα εξέφρασε τις ευχαριστίες της μ’ ένα σύντομο λόγο, παραφράζοντας κάποιο μέρος από την ομιλία της προηγούμενης μέρας. Έγινε μεγάλος θόρυβος στην αίθουσα και ο ενθουσιασμός ήταν ιδιαίτερα αισθητός επειδή ο κόσμος ένιωθε περήφανος για την περίσταση.
|
Η Βασούλα λαμβάνει το μετάλλιο/βραβείο
Η μέρα πλησίαζε στο τέλος της. Ένας από τους καλεσμένους που είχε λάβει ένα βραβείο, σηκώθηκε και τραγούδησε ένα υπέροχο τραγούδι στα Μπάνγκλα, ψυχαγωγώντας το κοινό με το πόσο περήφανος είναι για τη χώρα του. Ήταν κεφάτος, ντυμένος με κόκκινο χιτώνα και με άσπρα γένια. Ήταν σαν να έκλεινε την τελετή ο πλασματικός Άγιος Βασίλης. Όλοι ετοιμάζονταν να φύγουν με την πεποίθηση πως όλος ο κόσμος γυρεύει την ειρήνη. Όσο για μένα, τα λόγια της Αγίας Γραφής μου ήρθαν στο νου: «Αλήθεια, τώρα καταλαβαίνω ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις», Πράξεις 10:34.
Επίλογος
Την επομένη, Δευτέρα 24η Φεβρουαρίου, έπρεπε να είναι η μέρα που η Βασούλα θα μπορούσε να πάει και να επισκεφθεί ξανά κάποια άλλα μέρη στο Μπανάνι και να ξεκουραστεί πριν πάει στο αεροδρόμιο λίγο πριν τα μεσάνυχτα, για να ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα.
Όμως λίγο μετά το πρωινό, ο π. Στήβεν αρρώστησε πάλι και κατέρρευσε, και χρειάστηκε να εισαχθεί σ’ ένα τοπικό νοσοκομείο. Μπόρεσα να μιλήσω με τους νοσηλευτές που τον φρόντιζαν, καθώς είχα εργαστεί στο Μπαγκλαντές περίπου 5 χρόνια και γνώριζα αρκετά τη γλώσσα. Η δουλειά μου, εκείνη την εποχή, ήταν να εργάζομαι στη μεταπτυχιακή νοσηλευτική Σχολή. Ο θεράπων ιατρός ήθελε να κάνει μόνο μια ακτινογραφία θώρακος. Αλλά εγώ πίεσα να γίνουν ένα σωρό άλλες εξετάσεις, επειδή το έκρινα απαραίτητο λόγω της επίμονης κακής κατάστασης της υγείας του. Μ’ αυτές τις πρόσθετες εξετάσεις, μάθαμε ποιο ήταν το πρόβλημα, και π. Στήβεν μπορούσε να έχει την κατάλληλη θεραπεία που ήταν απαραίτητη για την κατάστασή του. Έμεινα μαζί του στο νοσοκομείο 45 λεπτά πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο για να επιστρέψουμε. Την ώρα που ετοιμαζόμασταν να φύγουμε από το ξενοδοχείο, η Βασούλα είπε «Δόξα τω Θεώ που ήσουν εδώ». Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι η Βασούλα είχε πάλι θεία έμπνευση, κι έτσι είχα την απάντηση στην ερώτησή μου ... γιατί μου ζήτησε να πάω στο Μπαγκλαντές;!
Αναχωρήσαμε από την Ντάκα κατά τις 2 π.μ. και φτάσαμε στην Αθήνα την επόμενη μέρα μετά από δύο πτήσεις, και πάλι μέσω Ντόχα. Ήταν ένα σύντομο ταξίδι αποστολής σε σύγκριση με τα ταξίδια που κάνει τακτικά η Βασούλα, αλλά σίγουρα ήταν γεμάτο δράση.
Κάρολ Τσάμπερλέϊν |
