Ένα ταξίδι στην Kampala, Ουγκάντα

10-15 Νοεμβρίου, 2010

6 Νοεμβρίου, 2010

Συνάντησα τη Βασούλα για να την συνοδεύσω στην αποστολή της στην Ουγκάντα, αφού πέρασα δύο υπέροχες μέρες στο όμορφο σπίτι της στη Ρόδο, όπου είχα την ευχάριστη έκπληξη να δω τον αγαπητό Erwin, και ακόμα μία μέρα στην Αθήνα όπου με καλωσόρισε η ομάδα της ΑΕΘΖ. Είχα διαπιστώσει πως ήταν η κατάσταση στην Ουγκάντα, ψάχνοντας στις ιστοσελίδες της πρεσβείας που δίνουν πληροφορίες για τους ταξιδιώτες. Οι πληροφορίες έδειχναν ότι υπήρχε αρκετή αναταραχή για να μας κάνει να τρέμουμε και να ακυρώσουμε το ταξίδι: τρομοκρατικές επιθέσεις, βόμβες, βία, απαγωγές, επιδημίες και σοβαρές απειλές για την υγεία. Αλλά η Βασούλα ήταν τελείως αδιάφορη απέναντι σε αυτές τις προειδοποιήσεις. Πρέπει να πάμε στην Ουγκάντα!

Ο πληθυσμός αποτελείται κυρίως από Χριστιανούς (Αγγλικανούς, Πεντηκοστιανούς, Καθολικούς και Ορθοδόξους), ενώ ένα 15% είναι Μουσουλμάνοι.

8 Νοεμβρίου, 2010.

Αφήσαμε τη Ρόδο για την Αθήνα. Από εκεί ταξιδέψαμε στην Κωνσταντινούπολη και τέλος, στον προορισμό μας, Entebbe της Ουγκάντα όπου φθάσαμε στις 10 Νοεμβρίου.

November 10, 2010.

Φθάσαμε στο αεροδρόμιο της Entebbe (Δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουγκάντα), όπου μας καλωσόρισαν μέλη της Αληθινής εν Θεώ Ζωής της Καμπάλα μεταξύ των οποίων και οι: Jane Nyanzi, Leocardia Byenkya, Stephen Katende, και Rebecca. Το μόνο άτομο που γνώριζε η Βασούλα ήταν η Leocardia, σύζυγος ενός διπλωμάτη που προηγουμένως ζούσε στο Μπαγκλαντές και ζει στην Καμπάλα από τότε που έχασε τον σύζυγό της. Η Βασούλα την είχε συναντήσει κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στο Μπαγκλαντές.

Από την Entebbe ήρθαμε στην Καμπάλα, την πρωτεύουσα. Η Βασούλα και εγώ μείναμε σε ένα υπέροχο ξενοδοχείο το θέρετρο Seke Munyonyo, στις όχθες της Λίμνης Βικτώρια. Η Τζέιν μας προειδοποίησε ότι υπήρξαν αλλαγές στο πρόγραμμα. Η Βασούλα έλαβε τα νέα με μεγάλη υπομονή, πιστεύοντας πάντα ότι αν ο Θεός την έστελνε σε αυτή τη χώρα για πρώτη φορά, λίγη δυσφήμιση (την οποία ήδη γνωρίζαμε) δεν επρόκειτο να διαταράξει το πρόγραμμα.

11 Νοεμβρίου, 2010.

Το πρωί πήγαμε στο ξενοδοχείο Αφρικάνα όπου σε μια αίθουσα συσκέψεων έγινε η συνέντευξη τύπου. Ένας δημοσιογράφος από ένα κρατικό κανάλι ζήτησε από τη Βασούλα μία τηλεοπτική συνέντευξη. Αυτή η συνέντευξη θα ενσωματώνονταν σε μία εκπομπή προγραμματισμένη να μεταδοθεί σε μεταγενέστερη ημερομηνία. Η Βασούλα βιντεοσκοπήθηκε να απαντά σε ερωτήσεις σχετικά με την αποστολή της και το Μήνυμα. Ένας νεαρός δημοσιογράφος επίσης, από την εφημερίδα «Νέο Όραμα» έκανε στη Βασούλα μερικές ερωτήσεις αλλά ενδιαφέρονταν περισσότερο να του δώσω εγώ πληροφορίες σχετικά με το πώς θα μπει στην Ιταλία, ποιο είναι το κόστος ζωής εκεί, πως μπορεί αν βρει δουλειά εκεί και πως θα μπει στο πανεπιστήμιο. Όχι πολύ σοβαρός δημοσιογράφος και το άρθρο του δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Νωρίς το απόγευμα πήγαμε στην Καθολική εκκλησία για Θεία Λειτουργία. Οι εκκλησίες είναι πάντα γεμάτες την ώρα της λειτουργίας.

Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε ένα ορφανοτροφείο σε μία πολύ φτωχή περιοχή της Καμπάλα το Ορφανοτροφείο M-Lisada. Περίπου είκοσι μικρά αγόρια και κορίτσια στεγάζονται σε ένα ετοιμόρροπο κτίριο με εσωτερική αυλή. Ένα από τα αγόρια είχε βρεθεί μέσα σε ένα σκουπιδοτενεκέ. Μόνο μερικά από τα παιδιά κοιμούνται στο ορφανοτροφείο, ενώ τα υπόλοιπα φεύγουν τη νύχτα και πρέπει να κοιμηθούν στα πεζοδρόμια της πόλης μέχρι να γυρίσουν πίσω το επόμενο πρωί. Τα παιδιά εκεί μαθαίνουν να παίζουν μουσικά όργανα, να χορεύουν και να εκτελούν ακροβατικά. Οι άνθρωποι που διευθύνουν το ορφανοτροφείο και τα ορφανά αποτελούν ένα θίασο που γυρίζει και δίνει παραστάσεις με τη χορηγία της Κόκα Κόλα σε διάφορες εκδηλώσεις όπου ντύνονται με κόκκινες και άσπρες στολές διακοσμημένες με το λογότυπο της Κόκα Κόλα.

Ένα μικροσκοπικό αγόρι με παραμορφωμένο σώμα (παραμορφωμένος θώρακας, καμπούρα και πολύ λεπτά πόδια) είναι η μασκότ του θιάσου. Διευθύνει την ορχήστρα κουνώντας τα χέρια του γύρω. Στην πραγματικότητα δεν ξέρει να διευθύνει καθόλου αλλά είναι χαρούμενος που είναι γνωστός ως ο μαέστρος της ορχήστρας.

Αυτές ήταν πολύ συγκινητικές στιγμές, με τα παιδιά να μαζεύονται κοντά μας, τόσο στερημένα από στοργή, ζητώντας μας να τα πάρουμε μαζί μας στο σπίτι. Τα παιδιά αυτά ζουν σε πολύ ανθυγιεινές συνθήκες, τρέφονται εμφανώς άσχημα και φορούν βρώμικα και παλιά ρούχα. Η μυρωδιά των κοιτώνων και των ίδιων των παιδιών δεν ήταν ευχάριστη. Επισκεφθήκαμε την κουζίνα που ήταν εξαιρετικά παλαιά και πραγματικά δεν έμοιαζε καθόλου με κουζίνα…. Καθημερινά, τα παιδιά τρώνε σούπα που μαγειρεύεται σε μία μεγάλη κατσαρόλα αλουμινίου.

Στο μικρό καθιστικό στην είσοδο του σπιτιού, μιλήσαμε με τους τέσσερις νεαρούς άνδρες που διοικούν το σπίτι. Φαίνονταν υγιείς, καλοντυμένοι, με ωραίες ζώνες και ρολόγια στους καρπούς τους. Δεν έχουν ζητήσει ποτέ βοήθεια από κάποιο διεθνή οργανισμό παιδικής πρόνοιας ωστόσο, υπάρχουν φωτογραφίες από ανθρώπους της Δύσης κολλημένες στους τοίχους: πιθανώς ευεργέτες που στέλνουν χρήματα.

Μετά από το σοκ του να δει κανείς αυτά τα παιδιά για πρώτη φορά, μένει να αναρωτιέται αν αυτοί οι τέσσερις νεαροί άνδρες βοηθούν πραγματικά ή εκμεταλλεύονται τα παιδιά. Γιατί στέλνουν τα παιδιά έξω τη νύχτα ενώ υπάρχει αρκετός ανοικτός χώρος για αυτά ώστε να κοιμηθούν εντός των ορίων του κτιρίου;

Ρωτήσαμε τον Stephen, ένα μέλος της ΑΕΘΖ που εργάζεται για ένα διεθνή οργανισμό προστασίας παιδιών, γιατί δεν επεμβαίνει για να βελτιωθούν οι συνθήκες των καταλυμάτων και οι συνθήκες διαβίωσης των παιδιών σε αυτό το ορφανοτροφείο. Και γιατί ο οργανισμός δεν παρεμβαίνει ώστε να αποσυρθούν αυτά τα άθλια ντυμένα μικρά παιδιά από τα σκονισμένα πεζοδρόμια όπου ζητιανεύουν λίγα εκατοστά μακριά από τη φρενήρη κίνηση; Προφανώς, ο οργανισμός δεν μπορεί να κάνει τίποτα για αυτά.

Στη συνέχεια μας μίλησαν για ένα τρομακτικό έθιμο, μία φρικτή πεποίθηση ή δεισιδαιμονία που έχει τις ρίζες της σε πρακτικές Βουντού, ευρέως διαδεδομένο στην Ουγκάντα. Προκειμένου να γίνει κανείς πλούσιος, όταν κτίζει μικρά ή μεγάλα σπίτια, ένα ζωντανό παιδί (που πρέπει να είναι υγιές χωρίς παραμορφώσεις και συχνά το δικό του παιδί) τοποθετείται σε έναν πυλώνα όπου χύνεται πάνω του υγρό σκυρόδεμα. Έτσι είναι εντοιχισμένο σε αυτό τον πυλώνα του σπιτιού. Όλοι γνωρίζουν τι συμβαίνει αλλά κανείς δεν μιλάει γι’ αυτό. Τρομοκρατημένοι, η Βασούλα και εγώ, θελήσαμε να μάθουμε αν υπάρχει κάποια εκστρατεία σε θέση να θέσει τέρμα σε αυτές τις πρακτικές που γεννιούνται από δεισιδαιμονία και άγνοια, και να τερματίσει την τεράστια φτώχια που υπάρχει. Κανείς δεν ήξερε τι να πει. Ωστόσο, όλοι οι άνθρωποι από την Ουγκάντα που συναντήσαμε στην ομάδα της ΑΕΘΖ, στους δημόσιους οργανισμούς ή στους δρόμους, ήταν εξαιρετικά καλοί, χαμογελαστοί και ευχάριστοι!

12 Νοέμβριος, 2010.

Φθάσαμε στο UBC το εθνικό τηλεοπτικό κανάλι πολύ νωρίς το πρωί. Μετά από μία σύντομη σύσκεψη μεταξύ της Βασούλας και του παρουσιαστή, η Βασούλα εμφανίστηκε ζωντανά στην τηλεόραση σε ένα από τα πιο δημοφιλή προγράμματα, «Καλημέρα Ουγκάντα». Η Βασούλα μίλησε περίπου 8 λεπτά για την αποστολή της, τα Μηνύματα, και την παρουσία της στην Ουγκάντα.

Για τους τηλεθεατές, ο παρουσιαστής ανακοίνωσε την ημερομηνία, την ώρα και τον τόπο της ομιλίας της Βασούλας. Η Βασούλα μου είπε ότι ο Ιησούς άνοιξε αυτή την πόρτα. Μιλώντας με αυτό τον τρόπο σε αυτό το πολύ δημοφιλές πρόγραμμα, ήταν σαν να είχε μιλήσει σε εκατό ομιλίες!

Το απόγευμα, έγινε μία οικουμενική συνάντηση στο ξενοδοχείο Τρίγωνο στην Καμπάλα. Η Βασούλα μίλησε για μετάνοια, συγχώρεση, συμφιλίωση, για την δύναμη της προσευχής, τη διαίρεση της Εκκλησίας, την σπουδαιότητα της ενότητας της Εκκλησίας που θέλει ο Θεός, και γενικά για τα μηνύματα.

Υπήρχαν περίπου πενήντα συμμετέχοντες, εκπρόσωποι διάφορων εκκλησιών, δύο από τους οποίους ήταν Πεντηκοστιανοί πάστορες που άκουγαν και μίλησαν στο τέλος της συνάντησης. Δεν έκαναν ερωτήσεις αλλά φάνηκαν πολύ συγκινημένοι.

Στις πέντε η ώρα, συνοδευόμενοι ακόμα από μία μικρή ομάδα της ΑΕΘΖ, πήγαμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία για να συναντήσουμε τον Αρχιεπίσκοπο Jonah Lwanga, μετά από πρόσκλησή του. Μας δέχθηκε, μαζί με άλλους Ορθόδοξους ιερείς σε ένα μικρό δωμάτιο υποδοχής. Μας πρόσφερε τσάι και έστειλε έναν άλλο ιερέα να τελέσει τη Θεία Λειτουργία στη θέση του. Δεν μας επέτρεψαν να βγάλουμε φωτογραφίες. Η συνάντηση ήταν εγκάρδια, και η Βασούλα του έδωσε ένα αντίγραφο της 25ης επετειακής έκδοσης του περιοδικού της Αληθινής Εν Θεώ Ζωής, συσχετίζοντας τα γεγονότα που παρουσιάζονται στο περιοδικό με τους ανθρώπους που συνάντησε. Ήθελε να του δώσει ένα αντίγραφο από τα Μηνύματα της ΑΕΘΖ στα αγγλικά, αλλά της είπε ότι το έχει ήδη. Παρέμεινε σιωπηλός για την αποστολή της Βασούλας και για τα μηνύματα, τα οποία είχε σίγουρα διαβάσει. Η στάση του απέναντι στην αποστολή της Βασούλας ήταν απόμακρη και επιφυλακτική, ενώ έδειχνε φανερή ζεστασιά προς την ίδια προσωπικά. Μετά από αυτή τη συνάντηση, πήγαμε μαζί στην εκκλησία του, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι του, καθώς η Λειτουργία τελείωνε, και αποχαιρετιστήκαμε μόλις βγήκαμε από την εκκλησία. Σε μία χειρονομία στοργής, ο Αρχιεπίσκοπος ευλόγησε τη Βασούλα.

13 Νοεμβρίου, 2010.

Η ημέρα της μεγάλης συνάντησης στο αθλητικό στάδιο Nakivubo

Περίπου στη μία η ώρα φθάσαμε στο στάδιο αφού διασχίσαμε την πόλη με το αμάξι. Υπήρχαν μεγάλες αφίσες που ανήγγειλαν την ομιλία της Βασούλας: «ΑΕΘΖ Ουγκάντα – Καλωσόρισες Βασούλα Ρυντέν» σε όλη την πόλη, και πολλά ενημερωτικά φυλλάδια είχαν διανεμηθεί. Περίπου τετρακόσια άτομα παρακολούθησαν την ομιλία.

Μία εξέδρα με ικριώματα είχε στηθεί στο γρασίδι, και η Βασούλα μίλησε στα Αγγλικά, την επίσημη γλώσσα της Ουγκάντα, μέσω ενός μικροφώνου. Ενώ μιλούσε, η Ρεβέκκα από την ομάδα της ΑΕΘΖ μετέφραζε στα Kiswahili, την τοπική διάλεκτο. Η Βασούλα διόρθωσε με ακρίβεια ένα χωρίο που η Ρεβέκκα δεν είχε μεταφράσει σωστά. Η Βασούλα τώρα, δεν καταλαβαίνει ούτε μιλάει Kiswahili…

Το φαινόμενο αυτό συμβαίνει συχνά όταν ο διερμηνέας δεν μεταφράζει σωστά, ακόμα και όταν η ίδια η Βασούλα δεν καταλαβαίνει τη συγκεκριμένη γλώσσα. Αυτό είναι ένα σημάδι ότι ο Θεός τη βοηθάει να μεταβιβάσει το Μήνυμά Του σωστά, χωρίς λάθη.

Παρακολουθήσαμε τη Θεία Λειτουργία στην Καθολική Εκκλησία. Αργότερα το ίδιο πρωί πήγαμε στο ξενοδοχείο Βικτώρια στην Καμπάλα, όπου σε μια αίθουσα συνεδριάσεων μίλησε η Βασούλα σε περίπου τριάντα άτομα της ομάδας της ΑΕΘΖ. Δύο άτομα είχαν έρθει από την Κένυα και τρία από το Μπουρούντι. Οι τρεις κυρίες από το Μπουρούντι κανόνισαν η Βασούλα να επισκεφθεί σύντομα τη χώρα τους (που βρίσκεται βορειοδυτικά της Ουγκάντα).

Η Βασούλα είδε και απάντησε όλες τις ερωτήσεις των παρευρισκόμενων και στη συνέχεια έδωσε τις όμορφες φωτογραφίες των εικόνων που ζωγράφισε η ίδια. Είχαμε ένα γεύμα σε μπουφέ και η συνάντηση συνεχίστηκε όλο το απόγευμα.

Ενώ καθόμουν δίπλα στη Βασούλα, ένας κύριος σταμάτησε δύο φορές μπροστά της, και κοιτάζοντάς την (λιγότερο από δύο μέτρα μακριά), γονάτισε με τα χέρια στο στήθος και έκανε βαθιά υπόκλιση, όπως θα έκανε κάποιος μπροστά στο Αρτοφόριο ή τον Άγιο Πατέρα. Θεώρησα αυτή την εκδήλωση λίγο υπερβολική. Όμως αργότερα μετάνιωσα για αυτή τη σκέψη. Ο κύριος αυτός, ο οποίος δεν ήξερε τίποτα για την Βασούλα ή την αποστολής της, και δεν είχε διαβάσει τίποτα, επεδίωξε να μας δει την επόμενη ημέρα και τελικά μας βρήκε σε ένα εστιατόριο κοντά στο αεροδρόμιο στην Εντέμπε. (βλέπε επόμενη μέρα).

15 Νοεμβρίου, 2010

Η Βασούλα έλαβε ένα μήνυμα κατά τη διάρκεια της νύχτας (βλέπε 30.01.1990)

Eγώ είμαι. Στηρίξου σε Mένα, κάθε φορά που νιώθεις αποθαρρημένη και αδύναμη. Σε αγαπώ και είναι από αγάπη που επιτρέπω να συμβαίνουν ορισμένες καταστάσεις και γεγονότα, για να σου δείξω ότι χωρίς Eμένα είσαι ένα τίποτα. Eπιτρέπω σ' αυτά τα γεγονότα να συμβούν για να σε κρατώ κοντά Mου και να κάνω την ψυχή σου να εξαρτάται από Mένα και να στηρίζεται σε Mένα. Θέλω να M' εμπιστεύεσαι. Eγώ είμαι Eκείνος που συγκρατεί τα Θεμέλια της γης. Πες Mου ότι M' αγαπάς, λουλούδι στηρίξου σε Mένα, άκουσε τη Φωνή Mου κι ακολούθησέ Mε τυφλά. Eτοιμάσου να εργαστείς με το Θεό σου. Έλα, M' ευχαριστεί. Eγώ κι εσύ, εσύ κι Eγώ. Kατάλαβες;

Η Βασούλα εργάστηκε πολύ σκληρά από τότε που φθάσαμε στην Καμπάλα ακόμα και ένα σύντομο ταξίδι με αυτοκίνητο εκεί μπορεί να είναι δύσκολο και κουραστικό. Η κίνηση στους δρόμους είναι έντονη, οι δρόμοι είναι σε κακή κατάσταση, και τα αυτοκίνητα έπεφταν διαρκώς ή έπρεπε να αποφύγουν μεγάλες λακκούβες, ασκώντας μεγάλη πίεση στην πλάτη της Βασούλας. Φυλάξαμε αυτή την τελευταία μέρα για χαλάρωση με την Τζέιν, τη Leocordia, τη Ρεβέκκα, τον Stephen και άλλους. Η Βασούλα και εγώ θελήσαμε να πάμε για σαφάρι, διασχίζοντας ένα εθνικό πάρκο όπου τα άγρια ζώα περιφέρονται ελεύθερα. Αυτό το εθνικό πάρκο είναι πολύ μακριά από την Καμπάλα και έτσι, οι φίλοι μας κανόνισαν για μας να επισκεφθούμε ένα ζωολογικό κήπο στο μέσο της απόστασης ανάμεσα στην Καμπάλα και την Εντέμπε.

Μετά την επίσκεψη στο ζωολογικό κήπο πήγαμε σε ένα εστιατόριο κοντά στο αεροδρόμιο. Η πτήση μας έφευγε στις 11:55 εκείνο το βράδυ Είχαμε ένα απολαυστικό γεύμα με Αφρικανικά πιάτα, μία ευχάριστη ατμόσφαιρα και πολλές συζητήσεις. Στο τραπέζι υπήρχαν δύο γυάλινα κηροπήγια με αναμμένα κεριά. Στη μέση του γεύματος ακούσαμε όλοι ξαφνικά, κάτι να θρυμματίζεται και ένα κομμάτι γυαλί έφυγε πετώντας. Το γεύμα ήταν ήδη στο τραπέζι. Ψάξαμε για το κομμάτι του γυαλιού αλλά μάταια. Στο τέλος του γεύματος η Βασούλα μου έδειξε το θραύσμα του γυαλιού, που είχε βρει κάτω από το πιάτο της. Θα μπορούσε εύκολα να είχε προσγειωθεί στο πιάτο της Βασούλας και να είχε καταλήξει στο στόμα της.

Τελειώσαμε το γεύμα μας και ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο. Ο κύριος που έκανε τη βαθιά υπόκλιση την προηγούμενη μέρα, ήρθε σε εμάς στο εστιατόριο. Το όνομά του ήταν Μικέλ και έπρεπε να βρει τη Βασούλα και να της πει τι είχε συμβεί κατά τη διάρκεια της ομιλίας. Αρχικά είχε αποφασίσει να μην μιλήσει γι’ αυτό σε κανένα, σε περίπτωση που τον έπαιρναν για ανόητο ή εκκεντρικό, στη συνέχεια ένιωσε την ανάγκη να μιλήσει στη Βασούλα για αυτό. Είχε δει τον Ιησού, όχι την Βασούλα. Ήταν ο Ιησούς της Ιερής Καρδιάς, όχι μια εικόνα, αλλά με σάρκα και αίμα. Η Παναγία στεκόταν στην πόρτα αγκαλιάζοντας σπλαχνικά όλους όσους έμπαιναν στο δωμάτιο. Έτσι, ήταν μπροστά από τον Ιησού που γονάτιζε ο Μικέλ, όχι μπροστά από τη Βασούλα. Εγώ προσωπικά είχα δει τον Μικέλ να το κάνει αυτό δύο φορές. Η Βασούλα δεν τον είχε δει αν και βρίσκονταν ακριβώς μπροστά της. Ο Μικέλ δεν έβλεπε την Βασούλα αλλά τον Ιησού, ενώ η Βασούλα δεν είχε δει τον Μικέλ καθόλου.

Ο Μικέλ είναι ένας ήσυχος, σεμνός άνθρωπος, και όχι κάποιος που επιζητά την προσοχή, και έτσι δεν είχαμε κανένα λόγο να μην πιστέψουμε σε αυτά που μας έλεγε, εμφανώς συγκινημένος.

Δύο ώρες πριν να φύγει η πτήση μας, η ομάδα μας συνόδευσε στο αεροδρόμιο και όλοι αποχαιρετιστήκαμε συναισθηματικά φορτισμένοι. Στη συνέχεια, ταξιδέψαμε από την Εντέμπε στην Κωνσταντινούπολη και από την Κωνσταντινούπολη στην Αθήνα όπου η Βασούλα και εγώ χωρίσαμε στο αεροδρόμιο αφού εκείνη συνέχισε για τη Ρόδο και εγώ για την Γενεύη. Ήμουν πολύ λυπημένος που άφηνα την Βασούλα. Η Παρουσία της και η συνομιλία μαζί της πάντα με ανεβάζει πνευματικά. Ήμουν τόσο χαρούμενος που την είχα συνοδεύσει σε αυτή την αποστολή που, παρά τις δυσκολίες, ήταν μία πολύ φορτισμένη συναισθηματικά εμπειρία. Και ήμουν χαρούμενος που είχα γνωρίσει μία πολύ ενωμένη και αδελφική ομάδα της ΑΕΘΖ. Όλοι δούλεψαν μαζί για να σιγουρέψουν ότι η επίσκεψη της Βασούλας θα ήταν όσο το δυνατόν πιο ευχάριστη, από την επιλογή ενός ξενοδοχείου που περιβάλλεται από υπέροχη βλάστηση, έως την οργάνωση των αιθουσών διασκέψεων, αυτοκινήτων, εστιατορίων, και τη δική τους διαθεσιμότητα. Ευχαριστούμε όλους αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα, Ουγκάντα.

Carlo Sami