Πώς με Πλησίασε ο Άγγελός μου (συνέχεια)

Διδασκαλία του Πάτερ Ημών

Μετά την εμπειρία αυτή που με άφησε συντετριμμένη, ο Θεός, ο Αιώνιος Πατέρας μας, μου αποκάλυψε την ύπαρξή Του. Δεν Τον είδα με τα μάτια της ψυχής μου όπως έβλεπα τον άγγελό μου, αλλά ήξερα ότι ήταν Εκείνος και Τον άκουγα. Θυμάμαι ότι αντέδρασα κάπως έτσι «α, είναι ο Θεός, και μπορεί να μας βοηθήσει τώρα». Γι’ αυτό με ρώτησε: «Πιστεύεις αλήθεια ότι μπορώ να σας βοηθήσω;» και του απάντησα «Ναι!». Ύστερα θυμάμαι ότι είπα, πηγαίνοντας στο παράθυρο: «Κοίτα! κοίτα πώς έγινε ο κόσμος!». Ήθελα να του δείξω πώς κατάντησε ο κόσμος. Ο Θεός δεν το σχολίασε αλλά μου ζήτησε να Του πω το Πάτερ Ημών. Του είπα το Πάτερ Ημών ενώ ήταν μαζί μου και άκουγε και όταν τελείωσα, μου είπε ότι δεν έμεινε ευχαριστημένος από τον τρόπο που το είπα, γιατί προσευχήθηκα πολύ γρήγορα. Το επανέλαβα λοιπόν αλλά πιο αργά. Πάλι μου είπε ότι δεν ήταν ευχαριστημένος γιατί κουνιόμουν. Μου ζήτησε να το πω ξανά. Επανέλαβα την προσευχή και στο τέλος ο Θεός είπε πάλι πως δεν έμεινε ικανοποιημένος. Προσευχήθηκα πολλές φορές αλλά κάθε φορά έλεγε ότι δεν ήταν ευχαριστημένος. Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως με έβαζε να προσευχηθώ μέσα σε μια μέρα όλα τα Πάτερ Ημών που δεν είχα πει όλα αυτά τα χρόνια! Είχα αρχίσει το πρωί και τώρα είχε βραδιάσει. Ξαφνικά, έδειξε ευχαριστημένος γιατί, σε κάθε πρόταση που έλεγα, έλεγε «Ωραία», με ευχαρίστηση. Θα προσπαθήσω να δώσω ένα παράδειγμα για να εξηγήσω τι ακριβώς συνέβη:

Αν σας επισκεπτόταν μια μέρα κάποιος συγγενής που τον βλέπατε για πρώτη φορά επειδή ζούσε σε άλλη χώρα, στην αρχή μπορεί να νιώθατε μια απόσταση και να ήσασταν τυπικοί μαζί του. Όσο όμως θα περνούσε η ώρα στο διάστημα αυτής της μέρας, θα νιώθατε να έρχεστε πιο κοντά απ’ ό,τι στην αρχή κι έτσι, προς το τέλος της μέρας, θα παρατηρούσατε να αναπτύσσεται μέσα σας μια συμπάθεια γι’ αυτόν που δεν υπήρχε πριν.

Έτσι έγινε και στην πρώτη μου συνάντηση με το Θεό. Όταν προσευχόμουν στο Θεό το Πάτερ Ημών, στην αρχή ήμουν απόμακρη αλλά η επίσκεψή Του, που κράτησε όλη μέρα, με άλλαξε γιατί όταν έλεγα την προσευχή, απολάμβανα την παρουσία Του και τα λόγια που έλεγα αποκτούσαν κάποια σημασία. Ήταν τόσο πατρικός, πολύ στοργικός και πολύ ζεστός. Ο τόνος της φωνής Του με έκανε να αισθάνομαι τόσο άνετα που κάποια στιγμή, αντί να απαντήσω «Ναι, Κύριε», είπα ασυναίσθητα «Ναι, μπαμπά». Αργότερα, ζήτησα συγγνώμη από το Θεό που Τον αποκάλεσα «μπαμπά», αλλά μου είπε ότι δέχτηκε αυτή τη λέξη σαν στολίδι. Φαινόταν τόσο πολύ ευχαριστημένος. Κατάλαβα τελικά με τον τρόπο αυτό ότι ο Θεός έχει αισθήματα και ότι ήθελε να πω αυτή την προσευχή ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ.