Αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην Φιλοσοφική, συνέχισα σαν δόκιμος ιερέας για ενα χρόνο πριν πάω στη θεολογία. Αυτό έγινε για να επιβεβαιώσει την απόφαση μου να δώσω τη ζωή μου στην υπηρεσία του Κυρίου.
Κατά την διάρκεια αυτής της δοκιμής, ο επικεφαλής μου ζήτησε να γράψω σχετικά με τον τρόπο της κλήσης μου...Αυτό με μπέρδεψε γιατί ποτέ δεν είχα κάποια εμπειρία όπως να δω την Παναγία μας, ή να ακούσω κάποια φωνή όπως άλλα άτομα που ήταν μαζί μου στην άσκηση. Δεν είχα καμμία εντυπωσιακή εμπειρία στη ζωή μου.
Δεν είχα μια ισχυρή κλήση, θα μπορούσες να πεις πώς το έκανα για λάθος λόγους, αφού διάλεξα να γίνω ιερέας επειδή μου άρεσε η μοναστική ζωή...Φυσικά, δεν μπορούσα να γράψω τίποτε ανάλογο με τον τρόπο που ο Θεός είχε πλησιάσει την Βασούλα. Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να γράψω κάτι, αλλά προσπάθησα σκληρά.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ήμουν διατεθειμένος να υπηρετήσω με οποιαδήποτε τρόπο, κάνοντας οποιαδήποτε εργασία, μικρή ή μεγάλη, αν με δεχόντουσαν για ιερέα.
Tελικά έγινα δεκτός σε ένα μοναστήρι και ακριβώς πριν την χειροτονία μου, είδα ένα όνειρο: μία τελετή χειροτονίας... Στο όνειρο, οι άλλοι δόκιμοι κατέβαιναν το κεντρικό διάδρομο του ναού ντυμένοι με τα άμφια τους, ωστόσο τα δικά μου δεν ήταν έτοιμα.
Άρχισα να κλαίω και ο ήχος τους κλάματος μου με ξύπνησε. Κάθισα στο κρεβάτι μου, νιωθοντας στεναχωρημένος. Μετά ένιωσα τον Θεό να μου λέει : «...Nobuo, ντύσε τον εαυτό σου με Μένα καλύτερα, παρά με άμφια...».
Υστερα σκέφτηκα: «Ναι, αυτό είναι απόλυτα σωστό!» Γρήγορα συνήλθα και συνέχισα να ετοιμάζομαι για την χειροτονία μου. Μετά την χειροτονία μου, τοποθετήθηκα σε ένα μικρό ναό.
Δύο μήνες αργότερα, ξαφνικά βίωσα ένα πανικό. Ίσως να το πέρασες και εσύ και έτσι να το καταλαβαίνεις, αλλά ήταν σαν κόλαση. Αισθάνθηκα ότι δεν υπήρχε διαφυγή για μένα και πως ήμουν χωρισμένος από τον Θεό, κάτι που ήταν εσωτερικά βασανιστικό. Όμως γρήγορα ηρέμησα όταν θυμήθηκα το δίδαγμα του Θεού ότι «το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει είναι να έχουμε αγάπη στην ζωή μας». Αυτό με έκανε να καταλάβω τί χρειαζόμουνα!
Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Θεός μου επέτρεψε να εργαστώ με άστεγους μαζί με ένα Αδελφό στο Kamagasaki.
Οι μέρες μου στο Kamagasaki
Το Kamagasaki είναι μια περιοχή στην Οσάκα όπου οι άστεγοι νιώθουν ότι μπορούν να βρουν ένα μέρος που θα γίνονται δεκτοί γι αυτό που είναι, ακόμα κι όταν επιλέγουν να εγκαταλείψουν την συνηθισμένη τους κοινωνική ζωή. Είναι μια περιοχή όπου οι άνθρωποι κυττάνε τις δουλειές τους και οι άστεγοι βρίσκουν διέξοδο και ανακούφιση. Εκεί δεν ρωτάει κανείς για το όνομα του άλλου και είναι απαγορευμένο να έχεις περιέργεια σχετικά με το παρελθόν των ανθρώπων.
Όταν μια φορά περπατούσα γύρω στο Kamagasaki, πρόσεξα ένα μεθυσμένο μεσήλικα άνδρα στον οποίο είχαν αρνηθεί να μπει σε κάποιο ξενώνα αστέγων... Όταν ένας αδελφός το είδε αυτό, είπε: «νομίζω ότι τα 99 πρόβατα στην παραβολή του Ιησού αντιπροσωπεύουν 99 άτομα που έχουν φίλους και είναι ευτυχισμένοι. Το απολωλός δυστυχισμένο πρόβατο αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους που ζουν απομονωμένοι, χωρίς φίλους.»
Το ίδιο πράγμα έλεγε και η Μητέρα Τερέζα. Και εκείνη ήταν έκπληκτη, όταν είδε πόσο διαφορετικά ζουν οι άστεγοι στην Ιαπωνία σε σχέση με εκείνους στην Καλκούτα. Οι άστεγοι εδώ πραγματικά βρίσκονται σε απομόνωση και δεν θέλουν να επικοινωνούν με κανένα, σε αντίθεση με εκείνους της Καλκούτας όπου όλοι αισθάνονται σαν οικογένεια.
Από εκείνη τι στιγμή λοιπόν δεν εργαστήκαμε μόνο στις εγκαταστάσεις μας αλλά βγήκαμε και έξω για να υπηρετήσουμε αυτό, το ένα απολωλός πρόβατο. Εγώ πήγαινα και μάζευα πεταμένα κουτιά από χαρτόνι με έναν μεσήλικα άνδρα, σέρνοντας ένα καρότσι, ενώ ο Αδερφός μάζευε παλιά έπιπλα. Με αυτό το τρόπο κερδίσαμε την φιλία των πλανόδιων πωλητών στη περιοχή.
Η Πνευματική μου κρίση και η Έξοδος από το Kamagasaki
Εκείνη την περίοδο είχα ένα πρόβλημα, δηλαδή το ότι δεν μπορούσα να βρω κάποιον πνευματικό καθοδηγητή. Ήταν αδύνατο να βρω κάποιον ανάμεσα στους ιερείς που προσεύχονταν και εργάζονταν εκεί, ώστε να γεμίσει η διψασμένη ψυχή μου από πνευματικό νερό.
Έξι χρόνια αργότερα, αποφάσισα να υπηρετήσω στην κοινότητα ενός μικρού ναού και πέρασα μια εβδομάδα σε ένα πνευματικό κέντρο που ονομαζόταν “Ai to Hikari no Ie” (Ο Οίκος του Φωτός και της Αγάπης). Τότε ήταν που ο αείμνηστος Πατέρας Kenuel ήρθε στο δωμάτιο μου και πρότεινε να διαβάσω τα μηνύματα της Αληθινης εν Θεώ Ζωής. Είπε: «...πατέρα Masakawa, θα θέλατε να διαβάσετε αυτό το βιβλίο; Αν δεν αισθανθείτε άνετα, μπορείτε να μου το επιστρέψετε...»
Με συγκίνησε τόσο πολύ η ευγένεια του που ξεκίνησα να διαβάζω τα μηνύματα αμέσως και ένιωσα την Αγία Παρουσία του Θεού.
Μέσα στο μήνυμα ο Θεός μιλούσε ευθέως σε μένα και μου έκανε κατήχηση. Όταν ήμουν παιδάκι στο Gifu, δεν έπαιρνα στα σοβαρά όλες τις ιστορίες του Κατηχητικού, τα Μυστήρια, για τους φύλακες αγγέλους, και τις διδαχές για την τιμή που οφείλουμε στην Παναγία μας...Όλα αυτά δεν ήταν παρά ιστορίες για μένα.
Ξεπερνώντας την κρίση μου
Αν και είχα βαπτιστεί σαν παιδάκι, δεν είχα καμμία ιδιαίτερη πνευματική εμπειρία πριν διαβάσω τα μηνύματα της ΑΕΘΖ - στηριζόμουνα σε όσα έβλεπα και έτσι έκρινα ανάλογα. Αισθανόμουν πως ο Θεός ήταν μακριά.
Η Βίβλος ήταν η πηγή της πίστης μου: παρόλα αυτά η πίστη αυτή κάποια στιγμή κλονίστηκε όταν ήμουν δόκιμος, ύστερα από κάποια κριτική που διάβασα ότι τάχα η Βίβλος είναι αβάσιμη.
Ευτυχώς, με κάποιο τρόπο ξεπέρασα αυτή τη πνευματική κρίση, διαβάζοντας τις μαρτυρίες των Αποστόλων για το πώς συνάντησαν τον Θεό...Στήριξα έτσι την πίστη μου στους λόγους των Αποστόλων όπως γράφτηκαν μέσα στη Βίβλο. Πίστευα σε αυτά που είχαν πει οι Απόστολοι.
Το επίπεδο της πίστης μου είχε στηριχτεί αποκλειστικά στα «λόγια των Αποστόλων» και όταν άρχισα να διαβάζω την ΑΕΘΖ, μπόρεσα επιτέλους να βρω τον πνευματικό μου δάσκαλο. Όλες μου οι ανησυχίες εξαφανίστηκαν και κατάφερα να συνεχίσω το έργο μου ως ιερέας.
Αυτός ο Πνευματικός Διδάσκαλος ανέθρεψε την Βασούλα, που ήταν σαν λευκός καμβάς, για να γίνει ο αγγελιοφόρος που θα κήρυττε το μήνυμα της ενότητας της Εκκλησίας στον κλήρο. Ωστόσο, ο Ιησούς μιλάει για τους ιερείς που χρησιμοποιούν την Βίβλο σαν δικαιολογία για να μην ενδιαφερθούν καθόλου για τις «προσωπικές αποκαλύψεις». Εκείνος λέει: «...αυτό συμβαίνει επειδή το Άγιο Πνεύμα δεν εργάζεται μεσα τους...»
Αυτά τα λόγια διαπέρασαν την καρδιά μου, καθώς δεν είχα γνωρίσει τον Θεό προηγουμένως στην ζωή μου. Μερικοί μπορεί να πιστεύουν πως αρκεί να έχεις θεολογική Χριστιανική μόρφωση για να γίνεις ιερέας αλλά ο Ιησούς δεν λέει κάτι τέτοιο.
Τα τελευταία λόγια της μητέρας μου
Μπόρεσα ευτυχώς να φροντίσω την μητέρα μου στις τελευταίες τις στιγμές ...Ψιθύρισα στο αυτί της: «...θα λυπηθούμε τόσο πολύ όταν μας αφήσεις, αλλά θα ζήσω πάντα με τους αδερφούς μου με ειρήνη.»
Ύστερα άκουσα την μητέρα μου να αναστενάζει με ευχαρίστηση...Αυτή η υπόσχεση που έκανα στην μητέρα μου είναι χωρίς αμφιβολία αυτή που ο Ουράνιος Πατέρας μας θα ήθελε να ακούσει από όλους τους Χριστιανούς, καθώς επιθυμεί την «Ενότητα της Εκκλησίας» μέσα από τη Βασούλα. Θέλει όλα τα παιδιά του να ζήσουν ειρηνικά μεταξύ τους, χωρίς διαίρεση.
Κυττώντας πίσω στη ζωή μου, συνειδητοποίησα ότι είχα εγκαταλείψει τους γονείς μου και έζησα μόνο για τον εαυτό μου. Ωστόσο, ο Θεός έχει ένα σχέδιο για όλους μας από τη στιγμή που μας έπλασε και Εκείνος περιμένει υπομονετικά και με λαχτάρα την ημέρα που αυτό το σχέδιο θα εκπληρωθεί.
Μπορούσα εύκολα να θυμώσω με κάποιον που θα με έκανε να περιμένω μία ώρα, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί πόσο καιρό ο Θεός περίμενε την πλήρη μεταστροφή μου.
Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να πω μια προσευχή.
Σε ευχαριστώ Κύριε που είσαι ο Διδάσκαλος μου, που με άλλαξες και με βοήθησες να Σε βρω μέσα από τα μηνύματα της ΑΕΘΖ, τα οποία εμπιστεύθηκες στην απόστολο Σου, τη Βασούλα. Ακόμα έχω πολύ δρόμο να διανύσω στη πνευματική μου ζωή και σου ζητάω Κύριε να με συγχωρήσεις για όλες τις φορές που σε απογοήτευσα. Σε παρακαλώ, απομάκρυνε όλο τον εγωισμό μου και γέμισε την αθλιότητα μου με την σοφία Σου.
Αφού είμαι απόλυτα δικός Σου, μεταχειρίσου με σαν μία μητέρα το αγαπημένο της παιδί... Προσεύχομαι επίσης, πολλοί άνθρωποι να λάβουν αυτή την ίδια χάρη για να γίνουν απόστολοι του Χριστού. Σε ευχαριστώ Κύριε!
